THE SMOKY GOD

OR

A Voyage to the Inner World

By Willis George Emerson

Author Of "Buell Hampton," "The Builders," Etc.

Copyright, 1908,

Dedicated: TO MY CHUM AND COMPANION BONNIE EMERSON MY WIFE

Contents

THE SMOKY GOD

THE SMOKY GOD

OR

A VOYAGE TO THE INNER WORLD

"He is the God who sits in the center, on
the navel of the earth, and he is the interpreter
of religion to all mankind."—PLATO.

PART ONE. AUTHOR'S FOREWORD

I FEAR the seemingly incredible story which I am about to relate will be regarded as the result of a distorted intellect superinduced, possibly, by the glamour of unveiling a marvelous mystery, rather than a truthful record of the unparalleled experiences related by one Olaf Jansen, whose eloquent madness so appealed to my imagination that all thought of an analytical criticism has been effectually dispelled.

Marco Polo will doubtless shift uneasily in his grave at the strange story I am called upon to chronicle; a story as strange as a Munchausen tale. It is also incongruous that I, a disbeliever, should be the one to edit the story of Olaf Jansen, whose name is now for the first time given to the world, yet who must hereafter rank as one of the notables of earth.

I freely confess his statements admit of no rational analysis, but have to do with the profound mystery concerning the frozen North that for centuries has claimed the attention of scientists and laymen alike.

However much they are at variance with the cosmographical manuscripts of the past, these plain statements may be relied upon as a record of the things Olaf Jansen claims to have seen with his own eyes.

A hundred times I have asked myself whether it is possible that the world's geography is incomplete, and that the startling narrative of Olaf Jansen is predicated upon demonstrable facts. The reader may be able to answer these queries to his own satisfaction, however far the chronicler of this narrative may be from having reached a conviction. Yet sometimes even I am at a loss to know whether I have been led away from an abstract truth by the ignes fatui of a clever superstition, or whether heretofore accepted facts are, after all, founded upon falsity.

It may be that the true home of Apollo was not at Delphi, but in that older earth-center of which Plato speaks, where he says: "Apollo's real home is among the Hyperboreans, in a land of perpetual life, where mythology tells us two doves flying from the two opposite ends of the world met in this fair region, the home of Apollo. Indeed, according to Hecataeus, Leto, the mother of Apollo, was born on an island in the Arctic Ocean far beyond the North Wind."

It is not my intention to attempt a discussion of the theogony of the deities nor the cosmogony of the world. My simple duty is to enlighten the world concerning a heretofore unknown portion of the universe, as it was seen and described by the old Norseman, Olaf Jansen.

Interest in northern research is international. Eleven nations are engaged in, or have contributed to, the perilous work of trying to solve Earth's one remaining cosmological mystery.

There is a saying, ancient as the hills, that "truth is stranger than fiction," and in a most startling manner has this axiom been brought home to me within the last fortnight.

It was just two o'clock in the morning when I was aroused from a restful sleep by the vigorous ringing of my door-bell. The untimely disturber proved to be a messenger bearing a note, scrawled almost to the point of illegibility, from an old Norseman by the name of Olaf Jansen. After much deciphering, I made out the writing, which simply said: "Am ill unto death. Come." The call was imperative, and I lost no time in making ready to comply.

Perhaps I may as well explain here that Olaf Jansen, a man who quite recently celebrated his ninety-fifth birthday, has for the last half-dozen years been living alone in an unpretentious bungalow out Glendale way, a short distance from the business district of Los Angeles, California.

It was less than two years ago, while out walking one afternoon that I was attracted by Olaf Jansen's house and its homelike surroundings, toward its owner and occupant, whom I afterward came to know as a believer in the ancient worship of Odin and Thor.

There was a gentleness in his face, and a kindly expression in the keenly alert gray eyes of this man who had lived more than four-score years and ten; and, withal, a sense of loneliness that appealed to my sympathy. Slightly stooped, and with his hands clasped behind him, he walked back and forth with slow and measured tread, that day when first we met. I can hardly say what particular motive impelled me to pause in my walk and engage him in conversation. He seemed pleased when I complimented him on the attractiveness of his bungalow, and on the well-tended vines and flowers clustering in profusion over its windows, roof and wide piazza.

I soon discovered that my new acquaintance was no ordinary person, but one profound and learned to a remarkable degree; a man who, in the later years of his long life, had dug deeply into books and become strong in the power of meditative silence.

I encouraged him to talk, and soon gathered that he had resided only six or seven years in Southern California, but had passed the dozen years prior in one of the middle Eastern states. Before that he had been a fisherman off the coast of Norway, in the region of the Lofoden Islands, from whence he had made trips still farther north to Spitzbergen and even to Franz Josef Land.

When I started to take my leave, he seemed reluctant to have me go, and asked me to come again. Although at the time I thought nothing of it, I remember now that he made a peculiar remark as I extended my hand in leave-taking. "You will come again?" he asked. "Yes, you will come again some day. I am sure you will; and I shall show you my library and tell you many things of which you have never dreamed, things so wonderful that it may be you will not believe me."

I laughingly assured him that I would not only come again, but would be ready to believe whatever he might choose to tell me of his travels and adventures.

In the days that followed I became well acquainted with Olaf Jansen, and, little by little, he told me his story, so marvelous, that its very daring challenges reason and belief. The old Norseman always expressed himself with so much earnestness and sincerity that I became enthralled by his strange narrations.

Then came the messenger's call that night, and within the hour I was at Olaf Jansen's bungalow.

He was very impatient at the long wait, although after being summoned I had come immediately to his bedside.

"I must hasten," he exclaimed, while yet he held my hand in greeting. "I have much to tell you that you know not, and I will trust no one but you. I fully realize," he went on hurriedly, "that I shall not survive the night. The time has come to join my fathers in the great sleep."

I adjusted the pillows to make him more comfortable, and assured him I was glad to be able to serve him in any way possible, for I was beginning to realize the seriousness of his condition.

The lateness of the hour, the stillness of the surroundings, the uncanny feeling of being alone with the dying man, together with his weird story, all combined to make my heart beat fast and loud with a feeling for which I have no name. Indeed, there were many times that night by the old Norseman's couch, and there have been many times since, when a sensation rather than a conviction took possession of my very soul, and I seemed not only to believe in, but actually see, the strange lands, the strange people and the strange world of which he told, and to hear the mighty orchestral chorus of a thousand lusty voices.

For over two hours he seemed endowed with almost superhuman strength, talking rapidly, and to all appearances, rationally. Finally he gave into my hands certain data, drawings and crude maps. "These," said he in conclusion, "I leave in your hands. If I can have your promise to give them to the world, I shall die happy, because I desire that people may know the truth, for then all mystery concerning the frozen Northland will be explained. There is no chance of your suffering the fate I suffered. They will not put you in irons, nor confine you in a mad-house, because you are not telling your own story, but mine, and I, thanks to the gods, Odin and Thor, will be in my grave, and so beyond the reach of disbelievers who would persecute."

Without a thought of the farreaching results the promise entailed, or foreseeing the many sleepless nights which the obligation has since brought me, I gave my hand and with it a pledge to discharge faithfully his dying wish.

As the sun rose over the peaks of the San Jacinto, far to the eastward, the spirit of Olaf Jansen, the navigator, the explorer and worshiper of Odin and Thor, the man whose experiences and travels, as related, are without a parallel in all the world's history, passed away, and I was left alone with the dead.

And now, after having paid the last sad rites to this strange man from the Lofoden Islands, and the still farther "Northward Ho!", the courageous explorer of frozen regions, who in his declining years (after he had passed the four-score mark) had sought an asylum of restful peace in sun-favored California, I will undertake to make public his story.

But, first of all, let me indulge in one or two reflections:

Generation follows generation, and the traditions from the misty past are handed down from sire to son, but for some strange reason interest in the ice-locked unknown does not abate with the receding years, either in the minds of the ignorant or the tutored.

With each new generation a restless impulse stirs the hearts of men to capture the veiled citadel of the Arctic, the circle of silence, the land of glaciers, cold wastes of waters and winds that are strangely warm. Increasing interest is manifested in the mountainous icebergs, and marvelous speculations are indulged in concerning the earth's center of gravity, the cradle of the tides, where the whales have their nurseries, where the magnetic needle goes mad, where the Aurora Borealis illumines the night, and where brave and courageous spirits of every generation dare to venture and explore, defying the dangers of the "Farthest North."

One of the ablest works of recent years is "Paradise Found, or the Cradle of The Human Race at the North Pole," by William F. Warren. In his carefully prepared volume, Mr. Warren almost stubbed his toe against the real truth, but missed it seemingly by only a hair's breadth, if the old Norseman's revelation be true.

Dr. Orville Livingston Leech, scientist, in a recent article, says:

"The possibilities of a land inside the earth were first brought to my attention when I picked up a geode on the shores of the Great Lakes. The geode is a spherical and apparently solid stone, but when broken is found to be hollow and coated with crystals. The earth is only a larger form of a geode, and the law that created the geode in its hollow form undoubtedly fashioned the earth in the same way."

In presenting the theme of this almost incredible story, as told by Olaf Jansen, and supplemented by manuscript, maps and crude drawings entrusted to me, a fitting introduction is found in the following quotation:

"In the beginning God created the heaven and the earth, and the earth was without form and void." And also, "God created man in his own image." Therefore, even in things material, man must be God-like, because he is created in the likeness of the Father.

A man builds a house for himself and family. The porches or verandas are all without, and are secondary. The building is really constructed for the conveniences within.

Olaf Jansen makes the startling announcement through me, an humble instrument, that in like manner, God created the earth for the "within"—that is to say, for its lands, seas, rivers, mountains, forests and valleys, and for its other internal conveniences, while the outside surface of the earth is merely the veranda, the porch, where things grow by comparison but sparsely, like the lichen on the mountain side, clinging determinedly for bare existence.

Take an egg-shell, and from each end break out a piece as large as the end of this pencil. Extract its contents, and then you will have a perfect representation of Olaf Jansen's earth. The distance from the inside surface to the outside surface, according to him, is about three hundred miles. The center of gravity is not in the center of the earth, but in the center of the shell or crust; therefore, if the thickness of the earth's crust or shell is three hundred miles, the center of gravity is one hundred and fifty miles below the surface.

In their log-books Arctic explorers tell us of the dipping of the needle as the vessel sails in regions of the farthest north known. In reality, they are at the curve; on the edge of the shell, where gravity is geometrically increased, and while the electric current seemingly dashes off into space toward the phantom idea of the North Pole, yet this same electric current drops again and continues its course southward along the inside surface of the earth's crust.

In the appendix to his work, Captain Sabine gives an account of experiments to determine the acceleration of the pendulum in different latitudes. This appears to have resulted from the joint labor of Peary and Sabine. He says: "The accidental discovery that a pendulum on being removed from Paris to the neighborhood of the equator increased its time of vibration, gave the first step to our present knowledge that the polar axis of the globe is less than the equatorial; that the force of gravity at the surface of the earth increases progressively from the equator toward the poles."

According to Olaf Jansen, in the beginning this old world of ours was created solely for the "within" world, where are located the four great rivers—the Euphrates, the Pison, the Gihon and the Hiddekel. These same names of rivers, when applied to streams on the "outside" surface of the earth, are purely traditional from an antiquity beyond the memory of man.

On the top of a high mountain, near the fountain-head of these four rivers, Olaf Jansen, the Norseman, claims to have discovered the long-lost "Garden of Eden," the veritable navel of the earth, and to have spent over two years studying and reconnoitering in this marvelous "within" land, exuberant with stupendous plant life and abounding in giant animals; a land where the people live to be centuries old, after the order of Methuselah and other Biblical characters; a region where one-quarter of the "inner" surface is water and three-quarters land; where there are large oceans and many rivers and lakes; where the cities are superlative in construction and magnificence; where modes of transportation are as far in advance of ours as we with our boasted achievements are in advance of the inhabitants of "darkest Africa."

The distance directly across the space from inner surface to inner surface is about six hundred miles less than the recognized diameter of the earth. In the identical center of this vast vacuum is the seat of electricity—a mammoth ball of dull red fire—not startlingly brilliant, but surrounded by a white, mild, luminous cloud, giving out uniform warmth, and held in its place in the center of this internal space by the immutable law of gravitation. This electrical cloud is known to the people "within" as the abode of "The Smoky God." They believe it to be the throne of "The Most High."

Olaf Jansen reminded me of how, in the old college days, we were all familiar with the laboratory demonstrations of centrifugal motion, which clearly proved that, if the earth were a solid, the rapidity of its revolution upon its axis would tear it into a thousand fragments.

The old Norseman also maintained that from the farthest points of land on the islands of Spitzbergen and Franz Josef Land, flocks of geese may be seen annually flying still farther northward, just as the sailors and explorers record in their log-books. No scientist has yet been audacious enough to attempt to explain, even to his own satisfaction, toward what lands these winged fowls are guided by their subtle instinct. However, Olaf Jansen has given us a most reasonable explanation.

The presence of the open sea in the Northland is also explained. Olaf Jansen claims that the northern aperture, intake or hole, so to speak, is about fourteen hundred miles across. In connection with this, let us read what Explorer Nansen writes, on page 288 of his book: "I have never had such a splendid sail. On to the north, steadily north, with a good wind, as fast as steam and sail can take us, an open sea mile after mile, watch after watch, through these unknown regions, always clearer and clearer of ice, one might almost say: 'How long will it last?' The eye always turns to the northward as one paces the bridge. It is gazing into the future. But there is always the same dark sky ahead which means open sea." Again, the Norwood Review of England, in its issue of May 10, 1884, says: "We do not admit that there is ice up to the Pole—once inside the great ice barrier, a new world breaks upon the explorer, the climate is mild like that of England, and, afterward, balmy as the Greek Isles."

Some of the rivers "within," Olaf Jansen claims, are larger than our Mississippi and Amazon rivers combined, in point of volume of water carried; indeed their greatness is occasioned by their width and depth rather than their length, and it is at the mouths of these mighty rivers, as they flow northward and southward along the inside surface of the earth, that mammoth icebergs are found, some of them fifteen and twenty miles wide and from forty to one hundred miles in length.

Is it not strange that there has never been an iceberg encountered either in the Arctic or Antarctic Ocean that is not composed of fresh water? Modern scientists claim that freezing eliminates the salt, but Olaf Jansen claims differently.

Ancient Hindoo, Japanese and Chinese writings, as well as the hieroglyphics of the extinct races of the North American continent, all speak of the custom of sun-worshiping, and it is possible, in the startling light of Olaf Jansen's revelations, that the people of the inner world, lured away by glimpses of the sun as it shone upon the inner surface of the earth, either from the northern or the southern opening, became dissatisfied with "The Smoky God," the great pillar or mother cloud of electricity, and, weary of their continuously mild and pleasant atmosphere, followed the brighter light, and were finally led beyond the ice belt and scattered over the "outer" surface of the earth, through Asia, Europe, North America and, later, Africa, Australia and South America. (1)

(1 The following quotation is significant; "It follows that man issuing from a mother-region still undetermined but which a number of considerations indicate to have been in the North, has radiated in several directions; that his migrations have been constantly from North to South."—M. le Marquis G. de Saporta, in Popular Science Monthly, October, 1883, page 753.)

It is a notable fact that, as we approach the Equator, the stature of the human race grows less. But the Patagonians of South America are probably the only aborigines from the center of the earth who came out through the aperture usually designated as the South Pole, and they are called the giant race.

Olaf Jansen avers that, in the beginning, the world was created by the Great Architect of the Universe, so that man might dwell upon its "inside" surface, which has ever since been the habitation of the "chosen."

They who were driven out of the "Garden of Eden" brought their traditional history with them.

The history of the people living "within" contains a narrative suggesting the story of Noah and the ark with which we are familiar. He sailed away, as did Columbus, from a certain port, to a strange land he had heard of far to the northward, carrying with him all manner of beasts of the fields and fowls of the air, but was never heard of afterward.

On the northern boundaries of Alaska, and still more frequently on the Siberian coast, are found boneyards containing tusks of ivory in quantities so great as to suggest the burying-places of antiquity. From Olaf Jansen's account, they have come from the great prolific animal life that abounds in the fields and forests and on the banks of numerous rivers of the Inner World. The materials were caught in the ocean currents, or were carried on ice-floes, and have accumulated like driftwood on the Siberian coast. This has been going on for ages, and hence these mysterious bone-yards.

On this subject William F. Warren, in his book already cited, pages 297 and 298, says: "The Arctic rocks tell of a lost Atlantis more wonderful than Plato's. The fossil ivory beds of Siberia excel everything of the kind in the world. From the days of Pliny, at least, they have constantly been undergoing exploitation, and still they are the chief headquarters of supply. The remains of mammoths are so abundant that, as Gratacap says, 'the northern islands of Siberia seem built up of crowded bones.' Another scientific writer, speaking of the islands of New Siberia, northward of the mouth of the River Lena, uses this language: 'Large quantities of ivory are dug out of the ground every year. Indeed, some of the islands are believed to be nothing but an accumulation of drift-timber and the bodies of mammoths and other antediluvian animals frozen together.' From this we may infer that, during the years that have elapsed since the Russian conquest of Siberia, useful tusks from more than twenty thousand mammoths have been collected."

But now for the story of Olaf Jansen. I give it in detail, as set down by himself in manuscript, and woven into the tale, just as he placed them, are certain quotations from recent works on Arctic exploration, showing how carefully the old Norseman compared with his own experiences those of other voyagers to the frozen North. Thus wrote the disciple of Odin and Thor:

PART TWO. OLAF JANSEN'S STORY

MY name is Olaf Jansen. I am a Norwegian, although I was born in the little seafaring Russian town of Uleaborg, on the eastern coast of the Gulf of Bothnia, the northern arm of the Baltic Sea.

My parents were on a fishing cruise in the Gulf of Bothnia, and put into this Russian town of Uleaborg at the time of my birth, being the twenty-seventh day of October, 1811.

My father, Jens Jansen, was born at Rodwig on the Scandinavian coast, near the Lofoden Islands, but after marrying made his home at Stockholm, because my mother's people resided in that city. When seven years old, I began going with my father on his fishing trips along the Scandinavian coast.

Early in life I displayed an aptitude for books, and at the age of nine years was placed in a private school in Stockholm, remaining there until I was fourteen. After this I made regular trips with my father on all his fishing voyages.

My father was a man fully six feet three in height, and weighed over fifteen stone, a typical Norseman of the most rugged sort, and capable of more endurance than any other man I have ever known. He possessed the gentleness of a woman in tender little ways, yet his determination and will-power were beyond description. His will admitted of no defeat.

I was in my nineteenth year when we started on what proved to be our last trip as fishermen, and which resulted in the strange story that shall be given to the world,—but not until I have finished my earthly pilgrimage.

I dare not allow the facts as I know them to be published while I am living, for fear of further humiliation, confinement and suffering. First of all, I was put in irons by the captain of the whaling vessel that rescued me, for no other reason than that I told the truth about the marvelous discoveries made by my father and myself. But this was far from being the end of my tortures.

After four years and eight months' absence I reached Stockholm, only to find my mother had died the previous year, and the property left by my parents in the possession of my mother's people, but it was at once made over to me.

All might have been well, had I erased from my memory the story of our adventure and of my father's terrible death.

Finally, one day I told the story in detail to my uncle, Gustaf Osterlind, a man of considerable property, and urged him to fit out an expedition for me to make another voyage to the strange land.

At first I thought he favored my project. He seemed interested, and invited me to go before certain officials and explain to them, as I had to him, the story of our travels and discoveries. Imagine my disappointment and horror when, upon the conclusion of my narrative, certain papers were signed by my uncle, and, without warning, I found myself arrested and hurried away to dismal and fearful confinement in a madhouse, where I remained for twenty-eight years—long, tedious, frightful years of suffering!

I never ceased to assert my sanity, and to protest against the injustice of my confinement. Finally, on the seventeenth of October, 1862, I was released. My uncle was dead, and the friends of my youth were now strangers. Indeed, a man over fifty years old, whose only known record is that of a madman, has no friends.

I was at a loss to know what to do for a living, but instinctively turned toward the harbor where fishing boats in great numbers were anchored, and within a week I had shipped with a fisherman by the name of Yan Hansen, who was starting on a long fishing cruise to the Lofoden Islands.

Here my earlier years of training proved of the very greatest advantage, especially in enabling me to make myself useful. This was but the beginning of other trips, and by frugal economy I was, in a few years, able to own a fishing-brig of my own. For twenty-seven years thereafter I followed the sea as a fisherman, five years working for others, and the last twenty-two for myself.

During all these years I was a most diligent student of books, as well as a hard worker at my business, but I took great care not to mention to anyone the story concerning the discoveries made by my father and myself. Even at this late day I would be fearful of having any one see or know the things I am writing, and the records and maps I have in my keeping. When my days on earth are finished, I shall leave maps and records that will enlighten and, I hope, benefit mankind.

The memory of my long confinement with maniacs, and all the horrible anguish and sufferings are too vivid to warrant my taking further chances.

In 1889 I sold out my fishing boats, and found I had accumulated a fortune quite sufficient to keep me the remainder of my life. I then came to America.

For a dozen years my home was in Illinois, near Batavia, where I gathered most of the books in my present library, though I brought many choice volumes from Stockholm. Later, I came to Los Angeles, arriving here March 4, 1901. The date I well remember, as it was President McKinley's second inauguration day. I bought this humble home and determined, here in the privacy of my own abode, sheltered by my own vine and fig-tree, and with my books about me, to make maps and drawings of the new lands we had discovered, and also to write the story in detail from the time my father and I left Stockholm until the tragic event that parted us in the Antarctic Ocean.

I well remember that we left Stockholm in our fishing-sloop on the third day of April, 1829, and sailed to the southward, leaving Gothland Island to the left and Oeland Island to the right. A few days later we succeeded in doubling Sandhommar Point, and made our way through the sound which separates Denmark from the Scandinavian coast. In due time we put in at the town of Christiansand, where we rested two days, and then started around the Scandinavian coast to the westward, bound for the Lofoden Islands.

My father was in high spirit, because of the excellent and gratifying returns he had received from our last catch by marketing at Stockholm, instead of selling at one of the seafaring towns along the Scandinavian coast. He was especially pleased with the sale of some ivory tusks that he had found on the west coast of Franz Joseph Land during one of his northern cruises the previous year, and he expressed the hope that this time we might again be fortunate enough to load our little fishing-sloop with ivory, instead of cod, herring, mackerel and salmon.

We put in at Hammerfest, latitude seventy-one degrees and forty minutes, for a few days' rest. Here we remained one week, laying in an extra supply of provisions and several casks of drinking-water, and then sailed toward Spitzbergen.

For the first few days we had an open sea and a favoring wind, and then we encountered much ice and many icebergs. A vessel larger than our little fishing-sloop could not possibly have threaded its way among the labyrinth of icebergs or squeezed through the barely open channels. These monster bergs presented an endless succession of crystal palaces, of massive cathedrals and fantastic mountain ranges, grim and sentinel-like, immovable as some towering cliff of solid rock, standing; silent as a sphinx, resisting the restless waves of a fretful sea.

After many narrow escapes, we arrived at Spitzbergen on the 23d of June, and anchored at Wijade Bay for a short time, where we were quite successful in our catches. We then lifted anchor and sailed through the Hinlopen Strait, and coasted along the North-East-Land.(2)

(2 It will be remembered that Andree started on his fatal balloon voyage from the northwest coast of Spitzbergen.)

A strong wind came up from the southwest, and my father said that we had better take advantage of it and try to reach Franz Josef Land, where, the year before he had, by accident, found the ivory tusks that had brought him such a good price at Stockholm.

Never, before or since, have I seen so many sea-fowl; they were so numerous that they hid the rocks on the coast line and darkened the sky.

For several days we sailed along the rocky coast of Franz Josef Land. Finally, a favoring wind came up that enabled us to make the West Coast, and, after sailing twenty-four hours, we came to a beautiful inlet.

One could hardly believe it was the far Northland. The place was green with growing vegetation, and while the area did not comprise more than one or two acres, yet the air was warm and tranquil. It seemed to be at that point where the Gulf Stream's influence is most keenly felt.(3)

(3 Sir John Barrow, Bart., F.R.S., in his work entitled "Voyages of Discovery and Research Within the Arctic Regions," says on page 57: "Mr. Beechey refers to what has frequently been found and noticed—the mildness of the temperature on the western coast of Spitzbergen, there being little or no sensation of cold, though the thermometer might be only a few degrees above the freezing-point. The brilliant and lively effect of a clear day, when the sun shines forth with a pure sky, whose azure hue is so intense as to find no parallel even in the boasted Italian sky.")

On the east coast there were numerous icebergs, yet here we were in open water. Far to the west of us, however, were icepacks, and still farther to the westward the ice appeared like ranges of low hills. In front of us, and directly to the north, lay an open sea.(4)

(4 Captain Kane, on page 299, quoting from Morton's Journal on Monday, the 26th of December, says: "As far as I could see, the open passages were fifteen miles or more wide, with sometimes mashed ice separating them. But it is all small ice, and I think it either drives out to the open space to the north or rots and sinks, as I could see none ahead to the north.")

My father was an ardent believer in Odin and Thor, and had frequently told me they were gods who came from far beyond the "North Wind."

There was a tradition, my father explained, that still farther northward was a land more beautiful than any that mortal man had ever known, and that it was inhabited by the "Chosen."(5)

(5 We find the following in "Deutsche Mythologie," page 778, from the pen of Jakob Grimm; "Then, the sons of Bor built in the middle of the universe the city called Asgard, where dwell the gods and their kindred, and from that abode work out so many wondrous things both on the earth and in the heavens above it. There is in that city a place called Illidskjalf, and when Odin is seated there upon his lofty throne he sees over the whole world and discerns all the actions of men.")

My youthful imagination was fired by the ardor, zeal and religious fervor of my good father, and I exclaimed: "Why not sail to this goodly land? The sky is fair, the wind favorable and the sea open."

Even now I can see the expression of pleasurable surprise on his countenance as he turned toward me and asked: "My son, are you willing to go with me and explore—to go far beyond where man has ever ventured?" I answered affirmatively. "Very well," he replied. "May the god Odin protect us!" and, quickly adjusting the sails, he glanced at our compass, turned the prow in due northerly direction through an open channel, and our voyage had begun.(6)

(6 Hall writes, on page 288: "On the 23rd of January the two Esquimaux, accompanied by two of the seamen, went to Cape Lupton. They reported a sea of open water extending as far as the eye could reach.")

The sun was low in the horizon, as it was still the early summer. Indeed, we had almost four months of day ahead of us before the frozen night could come on again.

Our little fishing-sloop sprang forward as if eager as ourselves for adventure. Within thirty-six hours we were out of sight of the highest point on the coast line of Franz Josef Land. We seemed to be in a strong current running north by northeast. Far to the right and to the left of us were icebergs, but our little sloop bore down on the narrows and passed through channels and out into open seas—channels so narrow in places that, had our craft been other than small, we never could have gotten through.

On the third day we came to an island. Its shores were washed by an open sea. My father determined to land and explore for a day. This new land was destitute of timber, but we found a large accumulation of drift-wood on the northern shore. Some of the trunks of the trees were forty feet long and two feet in diameter.(7)

(7 Greely tells us in vol. 1, page 100, that: "Privates Connell and Frederick found a large coniferous tree on the beach, just above the extreme high-water mark. It was nearly thirty inches in circumference, some thirty feet long, and had apparently been carried to that point by a current within a couple of years. A portion of it was cut up for fire-wood, and for the first time in that valley, a bright, cheery camp-fire gave comfort to man.")

After one day's exploration of the coast line of this island, we lifted anchor and turned our prow to the north in an open sea.(8)

(8 Dr. Kane says, on page 379 of his works: "I cannot imagine what becomes of the ice. A strong current sets in constantly to the north; but, from altitudes of more than five hundred feet, I saw only narrow strips of ice, with great spaces of open water, from ten to fifteen miles in breadth, between them. It must, therefore, either go to an open space in the north, or dissolve.")

I remember that neither my father nor myself had tasted food for almost thirty hours. Perhaps this was because of the tension of excitement about our strange voyage in waters farther north, my father said, than anyone had ever before been. Active mentality had dulled the demands of the physical needs.

Instead of the cold being intense as we had anticipated, it was really warmer and more pleasant than it had been while in Hammerfest on the north coast of Norway, some six weeks before.(9)

(9 Captain Peary's second voyage relates another circumstance which may serve to confirm a conjecture which has long been maintained by some, that an open sea, free of ice, exists at or near the Pole. "On the second of November," says Peary, "the wind freshened up to a gale from north by west, lowered the thermometer before midnight to 5 degrees, whereas, a rise of wind at Melville Island was generally accompanied by a simultaneous rise in the thermometer at low temperatures. May not this," he asks, "be occasioned by the wind blowing over an open sea in the quarter from which the wind blows? And tend to confirm the opinion that at or near the Pole an open sea exists?")

We both frankly admitted that we were very hungry, and forthwith I prepared a substantial meal from our well-stored larder. When we had partaken heartily of the repast, I told my father I believed I would sleep, as I was beginning to feel quite drowsy. "Very well," he replied, "I will keep the watch."

I have no way to determine how long I slept; I only know that I was rudely awakened by a terrible commotion of the sloop. To my surprise, I found my father sleeping soundly. I cried out lustily to him, and starting up, he sprang quickly to his feet. Indeed, had he not instantly clutched the rail, he would certainly have been thrown into the seething waves.

A fierce snow-storm was raging. The wind was directly astern, driving our sloop at a terrific speed, and was threatening every moment to capsize us. There was no time to lose, the sails had to be lowered immediately. Our boat was writhing in convulsions. A few icebergs we knew were on either side of us, but fortunately the channel was open directly to the north. But would it remain so? In front of us, girding the horizon from left to right, was a vaporish fog or mist, black as Egyptian night at the water's edge, and white like a steam-cloud toward the top, which was finally lost to view as it blended with the great white flakes of falling snow. Whether it covered a treacherous iceberg, or some other hidden obstacle against which our little sloop would dash and send us to a watery grave, or was merely the phenomenon of an Arctic fog, there was no way to determine.(10)

(10 On page 284 of his works, Hall writes: "From the top of Providence Berg, a dark fog was seen to the north, indicating water. At 10 a. m. three of the men (Kruger, Nindemann and Hobby) went to Cape Lupton to ascertain if possible the extent of the open water. On their return they reported several open spaces and much young ice—not more than a day old, so thin that it was easily broken by throwing pieces of ice upon it.")

By what miracle we escaped being dashed to utter destruction, I do not know. I remember our little craft creaked and groaned, as if its joints were breaking. It rocked and staggered to and fro as if clutched by some fierce undertow of whirlpool or maelstrom.

Fortunately our compass had been fastened with long screws to a crossbeam. Most of our provisions, however, were tumbled out and swept away from the deck of the cuddy, and had we not taken the precaution at the very beginning to tie ourselves firmly to the masts of the sloop, we should have been swept into the lashing sea.

Above the deafening tumult of the raging waves, I heard my father's voice. "Be courageous, my son," he shouted, "Odin is the god of the waters, the companion of the brave, and he is with us. Fear not."

To me it seemed there was no possibility of our escaping a horrible death. The little sloop was shipping water, the snow was falling so fast as to be blinding, and the waves were tumbling over our counters in reckless white-sprayed fury. There was no telling what instant we should be dashed against some drifting ice-pack. The tremendous swells would heave us up to the very peaks of mountainous waves, then plunge us down into the depths of the sea's trough as if our fishing-sloop were a fragile shell. Gigantic white-capped waves, like veritable walls, fenced us in, fore and aft.

This terrible nerve-racking ordeal, with its nameless horrors of suspense and agony of fear indescribable, continued for more than three hours, and all the time we were being driven forward at fierce speed. Then suddenly, as if growing weary of its frantic exertions, the wind began to lessen its fury and by degrees to die down.

At last we were in a perfect calm. The fog mist had also disappeared, and before us lay an iceless channel perhaps ten or fifteen miles wide, with a few icebergs far away to our right, and an intermittent archipelago of smaller ones to the left.

I watched my father closely, determined to remain silent until he spoke. Presently he untied the rope from his waist and, without saying a word, began working the pumps, which fortunately were not damaged, relieving the sloop of the water it had shipped in the madness of the storm.

He put up the sloop's sails as calmly as if casting a fishing-net, and then remarked that we were ready for a favoring wind when it came. His courage and persistence were truly remarkable.

On investigation we found less than one-third of our provisions remaining, while to our utter dismay, we discovered that our water-casks had been swept overboard during the violent plungings of our boat.

Two of our water-casks were in the main hold, but both were empty. We had a fair supply of food, but no fresh water. I realized at once the awfulness of our position. Presently I was seized with a consuming thirst. "It is indeed bad," remarked my father. "However, let us dry our bedraggled clothing, for we are soaked to the skin. Trust to the god Odin, my son. Do not give up hope."

The sun was beating down slantingly, as if we were in a southern latitude, instead of in the far Northland. It was swinging around, its orbit ever visible and rising higher and higher each day, frequently mist-covered, yet always peering through the lacework of clouds like some fretful eye of fate, guarding the mysterious Northland and jealously watching the pranks of man. Far to our right the rays decking the prisms of icebergs were gorgeous. Their reflections emitted flashes of garnet, of diamond, of sapphire. A pyrotechnic panorama of countless colors and shapes, while below could be seen the green-tinted sea, and above, the purple sky.

PART THREE. BEYOND THE NORTH WIND

I TRIED to forget my thirst by busying myself with bringing up some food and an empty vessel from the hold. Reaching over the side-rail, I filled the vessel with water for the purpose of laving my hands and face. To my astonishment, when the water came in contact with my lips, I could taste no salt. I was startled by the discovery. "Father!" I fairly gasped, "the water, the water; it is fresh!" "What, Olaf?" exclaimed my father, glancing hastily around. "Surely you are mistaken. There is no land. You are going mad." "But taste it!" I cried.

And thus we made the discovery that the water was indeed fresh, absolutely so, without the least briny taste or even the suspicion of a salty flavor.

We forthwith filled our two remaining water-casks, and my father declared it was a heavenly dispensation of mercy from the gods Odin and Thor.

We were almost beside ourselves with joy, but hunger bade us end our enforced fast. Now that we had found fresh water in the open sea, what might we not expect in this strange latitude where ship had never before sailed and the splash of an oar had never been heard? (11)

(11 In vol. I, page 196, Nansen writes: "It is a peculiar phenomenon,—this dead water. We had at present a better opportunity of studying it than we desired. It occurs where a surface layer of fresh water rests upon the salt water of the sea, and this fresh water is carried along with the ship gliding on the heavier sea beneath it as if on a fixed foundation. The difference between the two strata was in this case so great that while we had drinking water on the surface, the water we got from the bottom cock of the engine-room was far too salt to be used for the boiler.")

We had scarcely appeased our hunger when a breeze began filling the idle sails, and, glancing at the compass, we found the northern point pressing hard against the glass.

In response to my surprise, my father said, "I have heard of this before; it is what they call the dipping of the needle."

We loosened the compass and turned it at right angles with the surface of the sea before its point would free itself from the glass and point according to unmolested attraction. It shifted uneasily, and seemed as unsteady as a drunken man, but finally pointed a course.

Before this we thought the wind was carrying us north by northwest, but, with the needle free, we discovered, if it could be relied upon, that we were sailing slightly north by northeast. Our course, however, was ever tending northward.(12)

(12 In volume II, pages 18 and 19, Nansen writes about the inclination of the needle. Speaking of Johnson, his aide: "One day—it was November 24—he came in to supper a little after six o'clock, quite alarmed, and said: 'There has just been a singular inclination of the needle in twenty-four degrees. And remarkably enough, its northern extremity pointed to the east.'"

We again find in Peary's first voyage—page 67,—the following: "It had been observed that from the moment they had entered Lancaster Sound, the motion of the compass needle was very sluggish, and both this and its deviation increased as they progressed to the westward, and continued to do so in descending this inlet. Having reached latitude 73 degrees, they witnessed for the first time the curious phenomenon of the directive power of the needle becoming so weak as to be completely overcome by the attraction of the ship, so that the needle might now be said to point to the north pole of the ship.")

The sea was serenely smooth, with hardly a choppy wave, and the wind brisk and exhilarating. The sun's rays, while striking us aslant, furnished tranquil warmth. And thus time wore on day after day, and we found from the record in our logbook, we had been sailing eleven days since the storm in the open sea.

By strictest economy, our food was holding out fairly well, but beginning to run low. In the meantime, one of our casks of water had been exhausted, and my father said: "We will fill it again." But, to our dismay, we found the water was now as salt as in the region of the Lofoden Islands off the coast of Norway. This necessitated our being extremely careful of the remaining cask.

I found myself wanting to sleep much of the time; whether it was the effect of the exciting experience of sailing in unknown waters, or the relaxation from the awful excitement incident to our adventure in a storm at sea, or due to want of food, I could not say.

I frequently lay down on the bunker of our little sloop, and looked far up into the blue dome of the sky; and, notwithstanding the sun was shining far away in the east, I always saw a single star overhead. For several days, when I looked for this star, it was always there directly above us.

It was now, according to our reckoning, about the first of August. The sun was high in the heavens, and was so bright that I could no longer see the one lone star that attracted my attention a few days earlier.

One day about this time, my father startled me by calling my attention to a novel sight far in front of us, almost at the horizon. "It is a mock sun," exclaimed my father. "I have read of them; it is called a reflection or mirage. It will soon pass away."

But this dull-red, false sun, as we supposed it to be, did not pass away for several hours; and while we were unconscious of its emitting any rays of light, still there was no time thereafter when we could not sweep the horizon in front and locate the illumination of the so-called false sun, during a period of at least twelve hours out of every twenty-four.

Clouds and mists would at times almost, but never entirely, hide its location. Gradually it seemed to climb higher in the horizon of the uncertain purply sky as we advanced.

It could hardly be said to resemble the sun, except in its circular shape, and when not obscured by clouds or the ocean mists, it had a hazy-red, bronzed appearance, which would change to a white light like a luminous cloud, as if reflecting some greater light beyond.

We finally agreed in our discussion of this smoky furnace-colored sun, that, whatever the cause of the phenomenon, it was not a reflection of our sun, but a planet of some sort—a reality.(13)

(13 Nansen, on page 394, says: "To-day another noteworthy thing happened, which was that about mid-day we saw the sun, or to be more correct, an image of the sun, for it was only a mirage. A peculiar impression was produced by the sight of that glowing fire lit just above the outermost edge of the ice. According to the enthusiastic descriptions given by many Arctic travelers of the first appearance of this god of life after the long winter night, the impression ought to be one of jubilant excitement; but it was not so in my case. We had not expected to see it for some days yet, so that my feeling was rather one of pain, of disappointment that we must have drifted farther south than we thought. So it was with pleasure I soon discovered that it could not be the sun itself. The mirage was at first a flattened-out, glowing red, streak of fire on the horizon; later there were two streaks, the one above the other, with a dark space between; and from the maintop I could see four, or even five, such horizontal lines directly over one another, all of equal length, as if one could only imagine a square, dull-red sun, with horizontal dark streaks across it.")

One day soon after this, I felt exceedingly drowsy, and fell into a sound sleep. But it seemed that I was almost immediately aroused by my father's vigorous shaking of me by the shoulder and saying: "Olaf, awaken; there is land in sight!"

I sprang to my feet, and oh! joy unspeakable! There, far in the distance, yet directly in our path, were lands jutting boldly into the sea. The shore-line stretched far away to the right of us, as far as the eye could see, and all along the sandy beach were waves breaking into choppy foam, receding, then going forward again, ever chanting in monotonous thunder tones the song of the deep. The banks were covered with trees and vegetation.

I cannot express my feeling of exultation at this discovery. My father stood motionless, with his hand on the tiller, looking straight ahead, pouring out his heart in thankful prayer and thanksgiving to the gods Odin and Thor.

In the meantime, a net which we found in the stowage had been cast, and we caught a few fish that materially added to our dwindling stock of provisions.

The compass, which we had fastened back in its place, in fear of another storm, was still pointing due north, and moving on its pivot, just as it had at Stockholm. The dipping of the needle had ceased. What could this mean? Then, too, our many days of sailing had certainly carried us far past the North Pole. And yet the needle continued to point north. We were sorely perplexed, for surely our direction was now south.(14)

(14 Peary's first voyage, pages 69 and 70, says:

     "On reaching Sir Byam Martin's Island, the nearest to
     Melville Island, the latitude of the place of observation was
     75 degrees - 09' - 23", and the longitude 103
     degrees - 44' - 37"; the dip of the magnetic needle 88
     degrees - 25' - 56" west in the longitude of 91
     degrees - 48', where the last observations on the shore
     had been made, to 165 degrees - 50' - 09", east, at
     their present station, so that we had," says Peary, "in sailing
     over the space included between these two meridians, crossed
     immediately northward of the magnetic pole, and had undoubtedly
     passed over one of those spots upon the globe where the needle
     would have been found to vary 180 degrees, or in other
     words, where the North Pole would have pointed to the south.")

We sailed for three days along the shoreline, then came to the mouth of a fjord or river of immense size. It seemed more like a great bay, and into this we turned our fishing-craft, the direction being slightly northeast of south. By the assistance of a fretful wind that came to our aid about twelve hours out of every twenty-four, we continued to make our way inland, into what afterward proved to be a mighty river, and which we learned was called by the inhabitants Hiddekel.

We continued our journey for ten days thereafter, and found we had fortunately attained a distance inland where ocean tides no longer affected the water, which had become fresh.

The discovery came none too soon, for our remaining cask of water was well-nigh exhausted. We lost no time in replenishing our casks, and continued to sail farther up the river when the wind was favorable.

Along the banks great forests miles in extent could be seen stretching away on the shore-line. The trees were of enormous size. We landed after anchoring near a sandy beach, and waded ashore, and were rewarded by finding a quantity of nuts that were very palatable and satisfying to hunger, and a welcome change from the monotony of our stock of provisions.

It was about the first of September, over five months, we calculated, since our leave-taking from Stockholm. Suddenly we were frightened almost out of our wits by hearing in the far distance the singing of people. Very soon thereafter we discovered a huge ship gliding down the river directly toward us. Those aboard were singing in one mighty chorus that, echoing from bank to bank, sounded like a thousand voices, filling the whole universe with quivering melody. The accompaniment was played on stringed instruments not unlike our harps.

It was a larger ship than any we had ever seen, and was differently constructed.(15)

(15 Asiatic Mythology,—page 240, "Paradise found"—from translation by Sayce, in a book called "Records of the Past," we were told of a "dwelling" which "the gods created for" the first human beings,—a dwelling in which they "became great" and "increased in numbers," and the location of which is described in words exactly corresponding to those of Iranian, Indian, Chinese, Eddaic and Aztecan literature; namely, "in the center of the earth."—Warren.)

At this particular time our sloop was becalmed, and not far from the shore. The bank of the river, covered with mammoth trees, rose up several hundred feet in beautiful fashion. We seemed to be on the edge of some primeval forest that doubtless stretched far inland.

The immense craft paused, and almost immediately a boat was lowered and six men of gigantic stature rowed to our little fishing-sloop. They spoke to us in a strange language. We knew from their manner, however, that they were not unfriendly. They talked a great deal among themselves, and one of them laughed immoderately, as though in finding us a queer discovery had been made. One of them spied our compass, and it seemed to interest them more than any other part of our sloop.

Finally, the leader motioned as if to ask whether we were willing to leave our craft to go on board their ship. "What say you, my son?" asked my father. "They cannot do any more than kill us."

"They seem to be kindly disposed," I replied, "although what terrible giants! They must be the select six of the kingdom's crack regiment. Just look at their great size."

"We may as well go willingly as be taken by force," said my father, smiling, "for they are certainly able to capture us." Thereupon he made known, by signs, that we were ready to accompany them.

Within a few minutes we were on board the ship, and half an hour later our little fishing-craft had been lifted bodily out of the water by a strange sort of hook and tackle, and set on board as a curiosity.

There were several hundred people on board this, to us, mammoth ship, which we discovered was called "The Naz," meaning, as we afterward learned, "Pleasure," or to give a more proper interpretation, "Pleasure Excursion" ship.

If my father and I were curiously observed by the ship's occupants, this strange race of giants offered us an equal amount of wonderment.

There was not a single man aboard who would not have measured fully twelve feet in height. They all wore full beards, not particularly long, but seemingly short-cropped. They had mild and beautiful faces, exceedingly fair, with ruddy complexions. The hair and beard of some were black, others sandy, and still others yellow. The captain, as we designated the dignitary in command of the great vessel, was fully a head taller than any of his companions. The women averaged from ten to eleven feet in height. Their features were especially regular and refined, while their complexion was of a most delicate tint heightened by a healthful glow.(16)

(16 "According to all procurable data, that spot at the era of man's appearance upon the stage was in the now lost 'Miocene continent,' which then surrounded the Arctic Pole. That in that true, original Eden some of the early generations of men attained to a stature and longevity unequaled in any countries known to postdiluvian history is by no means scientifically incredible."—Wm. F. Warren, "Paradise Found," p. 284.)

Both men and women seemed to possess that particular ease of manner which we deem a sign of good breeding, and, notwithstanding their huge statures, there was nothing about them suggesting awkwardness. As I was a lad in only my nineteenth year, I was doubtless looked upon as a true Tom Thumb. My father's six feet three did not lift the top of his head above the waist line of these people.

Each one seemed to vie with the others in extending courtesies and showing kindness to us, but all laughed heartily, I remember, when they had to improvise chairs for my father and myself to sit at table. They were richly attired in a costume peculiar to themselves, and very attractive. The men were clothed in handsomely embroidered tunics of silk and satin and belted at the waist. They wore knee-breeches and stockings of a fine texture, while their feet were encased in sandals adorned with gold buckles. We early discovered that gold was one of the most common metals known, and that it was used extensively in decoration.

Strange as it may seem, neither my father nor myself felt the least bit of solicitude for our safety. "We have come into our own," my father said to me. "This is the fulfillment of the tradition told me by my father and my father's father, and still back for many generations of our race. This is, assuredly, the land beyond the North Wind."

We seemed to make such an impression on the party that we were given specially into the charge of one of the men, Jules Galdea, and his wife, for the purpose of being educated in their language; and we, on our part, were just as eager to learn as they were to instruct.

At the captain's command, the vessel was swung cleverly about, and began retracing its course up the river. The machinery, while noiseless, was very powerful.

The banks and trees on either side seemed to rush by. The ship's speed, at times, surpassed that of any railroad train on which I have ever ridden, even here in America. It was wonderful.

In the meantime we had lost sight of the sun's rays, but we found a radiance "within" emanating from the dull-red sun which had already attracted our attention, now giving out a white light seemingly from a cloud-bank far away in front of us. It dispensed a greater light, I should say, than two full moons on the clearest night.

In twelve hours this cloud of whiteness would pass out of sight as if eclipsed, and the twelve hours following corresponded with our night. We early learned that these strange people were worshipers of this great cloud of night. It was "The Smoky God" of the "Inner World."

The ship was equipped with a mode of illumination which I now presume was electricity, but neither my father nor myself were sufficiently skilled in mechanics to understand whence came the power to operate the ship, or to maintain the soft beautiful lights that answered the same purpose of our present methods of lighting the streets of our cities, our houses and places of business.

It must be remembered, the time of which I write was the autumn of 1829, and we of the "outside" surface of the earth knew nothing then, so to speak, of electricity.

The electrically surcharged condition of the air was a constant vitalizer. I never felt better in my life than during the two years my father and I sojourned on the inside of the earth.

To resume my narrative of events; The ship on which we were sailing came to a stop two days after we had been taken on board. My father said as nearly as he could judge, we were directly under Stockholm or London. The city we had reached was called "Jehu," signifying a seaport town. The houses were large and beautifully constructed, and quite uniform in appearance, yet without sameness. The principal occupation of the people appeared to be agriculture; the hillsides were covered with vineyards, while the valleys were devoted to the growing of grain.

I never saw such a display of gold. It was everywhere. The door-casings were inlaid and the tables were veneered with sheetings of gold. Domes of the public buildings were of gold. It was used most generously in the finishings of the great temples of music.

Vegetation grew in lavish exuberance, and fruit of all kinds possessed the most delicate flavor. Clusters of grapes four and five feet in length, each grape as large as an orange, and apples larger than a man's head typified the wonderful growth of all things on the "inside" of the earth.

The great redwood trees of California would be considered mere underbrush compared with the giant forest trees extending for miles and miles in all directions. In many directions along the foothills of the mountains vast herds of cattle were seen during the last day of our travel on the river.

We heard much of a city called "Eden," but were kept at "Jehu" for an entire year. By the end of that time we had learned to speak fairly well the language of this strange race of people. Our instructors, Jules Galdea and his wife, exhibited a patience that was truly commendable.

One day an envoy from the Ruler at "Eden" came to see us, and for two whole days my father and myself were put through a series of surprising questions. They wished to know from whence we came, what sort of people dwelt "without," what God we worshiped, our religious beliefs, the mode of living in our strange land, and a thousand other things.

The compass which we had brought with us attracted especial attention. My father and I commented between ourselves on the fact that the compass still pointed north, although we now knew that we had sailed over the curve or edge of the earth's aperture, and were far along southward on the "inside" surface of the earth's crust, which, according to my father's estimate and my own, is about three hundred miles in thickness from the "inside" to the "outside" surface. Relatively speaking, it is no thicker than an egg-shell, so that there is almost as much surface on the "inside" as on the "outside" of the earth.

The great luminous cloud or ball of dull-red fire—fiery-red in the mornings and evenings, and during the day giving off a beautiful white light, "The Smoky God,"—is seemingly suspended in the center of the great vacuum "within" the earth, and held to its place by the immutable law of gravitation, or a repellant atmospheric force, as the case may be. I refer to the known power that draws or repels with equal force in all directions.

The base of this electrical cloud or central luminary, the seat of the gods, is dark and non-transparent, save for innumerable small openings, seemingly in the bottom of the great support or altar of the Deity, upon which "The Smoky God" rests; and, the lights shining through these many openings twinkle at night in all their splendor, and seem to be stars, as natural as the stars we saw shining when in our home at Stockholm, excepting that they appear larger. "The Smoky God," therefore, with each daily revolution of the earth, appears to come up in the east and go down in the west, the same as does our sun on the external surface. In reality, the people "within" believe that "The Smoky God" is the throne of their Jehovah, and is stationary. The effect of night and day is, therefore, produced by the earth's daily rotation.

I have since discovered that the language of the people of the Inner World is much like the Sanskrit.

After we had given an account of ourselves to the emissaries from the central seat of government of the inner continent, and my father had, in his crude way, drawn maps, at their request, of the "outside" surface of the earth, showing the divisions of land and water, and giving the name of each of the continents, large islands and the oceans, we were taken overland to the city of "Eden," in a conveyance different from anything we have in Europe or America. This vehicle was doubtless some electrical contrivance. It was noiseless, and ran on a single iron rail in perfect balance. The trip was made at a very high rate of speed. We were carried up hills and down dales, across valleys and again along the sides of steep mountains, without any apparent attempt having been made to level the earth as we do for railroad tracks. The car seats were huge yet comfortable affairs, and very high above the floor of the car. On the top of each car were high geared fly wheels lying on their sides, which were so automatically adjusted that, as the speed of the car increased, the high speed of these fly wheels geometrically increased. Jules Galdea explained to us that these revolving fan-like wheels on top of the cars destroyed atmospheric pressure, or what is generally understood by the term gravitation, and with this force thus destroyed or rendered nugatory the car is as safe from falling to one side or the other from the single rail track as if it were in a vacuum; the fly wheels in their rapid revolutions destroying effectually the so-called power of gravitation, or the force of atmospheric pressure or whatever potent influence it may be that causes all unsupported things to fall downward to the earth's surface or to the nearest point of resistance.

The surprise of my father and myself was indescribable when, amid the regal magnificence of a spacious hall, we were finally brought before the Great High Priest, ruler over all the land. He was richly robed, and much taller than those about him, and could not have been less than fourteen or fifteen feet in height. The immense room in which we were received seemed finished in solid slabs of gold thickly studded with jewels, of amazing brilliancy.

The city of "Eden" is located in what seems to be a beautiful valley, yet, in fact, it is on the loftiest mountain plateau of the Inner Continent, several thousand feet higher than any portion of the surrounding country. It is the most beautiful place I have ever beheld in all my travels. In this elevated garden all manner of fruits, vines, shrubs, trees, and flowers grow in riotous profusion.

In this garden four rivers have their source in a mighty artesian fountain. They divide and flow in four directions. This place is called by the inhabitants the "navel of the earth," or the beginning, "the cradle of the human race." The names of the rivers are the Euphrates, the Pison, the Gihon, and the Hiddekel.(17)

(17 "And the Lord God planted a garden, and out of the ground made the Lord God to grow every tree that is pleasant to the sight and good for food."—The Book of Genesis.)

The unexpected awaited us in this palace of beauty, in the finding of our little fishing-craft. It had been brought before the High Priest in perfect shape, just as it had been taken from the waters that day when it was loaded on board the ship by the people who discovered us on the river more than a year before.

We were given an audience of over two hours with this great dignitary, who seemed kindly disposed and considerate. He showed himself eagerly interested, asking us numerous questions, and invariably regarding things about which his emissaries had failed to inquire.

At the conclusion of the interview he inquired our pleasure, asking us whether we wished to remain in his country or if we preferred to return to the "outer" world, providing it were possible to make a successful return trip, across the frozen belt barriers that encircle both the northern and southern openings of the earth.

My father replied: "It would please me and my son to visit your country and see your people, your colleges and palaces of music and art, your great fields, your wonderful forests of timber; and after we have had this pleasurable privilege, we should like to try to return to our home on the 'outside' surface of the earth. This son is my only child, and my good wife will be weary awaiting our return."

"I fear you can never return," replied the Chief High Priest, "because the way is a most hazardous one. However, you shall visit the different countries with Jules Galdea as your escort, and be accorded every courtesy and kindness. Whenever you are ready to attempt a return voyage, I assure you that your boat which is here on exhibition shall be put in the waters of the river Hiddekel at its mouth, and we will bid you Jehovah-speed."

Thus terminated our only interview with the High Priest or Ruler of the continent.

PART FOUR. IN THE UNDER WORLD

WE learned that the males do not marry before they are from seventy-five to one hundred years old, and that the age at which women enter wedlock is only a little less, and that both men and women frequently live to be from six to eight hundred years old, and in some instances much older.(18)

(18 Josephus says: "God prolonged the life of the patriarchs that preceded the deluge, both on account of their virtues and to give them the opportunity of perfecting the sciences of geometry and astronomy, which they had discovered; which they could not have done if they had not lived 600 years, because it is only after the lapse of 600 years that the great year is accomplished."—Flammarion, Astronomical Myths, Paris p. 26.)

During the following year we visited many villages and towns, prominent among them being the cities of Nigi, Delfi, Hectea, and my father was called upon no less than a half-dozen times to go over the maps which had been made from the rough sketches he had originally given of the divisions of land and water on the "outside" surface of the earth.

I remember hearing my father remark that the giant race of people in the land of "The Smoky God" had almost as accurate an idea of the geography of the "outside" surface of the earth as had the average college professor in Stockholm.

In our travels we came to a forest of gigantic trees, near the city of Delfi. Had the Bible said there were trees towering over three hundred feet in height, and more than thirty feet in diameter, growing in the Garden of Eden, the Ingersolls, the Tom Paines and Voltaires would doubtless have pronounced the statement a myth. Yet this is the description of the California sequoia gigantea; but these California giants pale into insignificance when compared with the forest Goliaths found in the "within" continent, where abound mighty trees from eight hundred to one thousand feet in height, and from one hundred to one hundred and twenty feet in diameter; countless in numbers and forming forests extending hundreds of miles back from the sea.

The people are exceedingly musical, and learned to a remarkable degree in their arts and sciences, especially geometry and astronomy. Their cities are equipped with vast palaces of music, where not infrequently as many as twenty-five thousand lusty voices of this giant race swell forth in mighty choruses of the most sublime symphonies.

The children are not supposed to attend institutions of learning before they are twenty years old. Then their school life begins and continues for thirty years, ten of which are uniformly devoted by both sexes to the study of music.

Their principal vocations are architecture, agriculture, horticulture, the raising of vast herds of cattle, and the building of conveyances peculiar to that country, for travel on land and water. By some device which I cannot explain, they hold communion with one another between the most distant parts of their country, on air currents.

All buildings are erected with special regard to strength, durability, beauty and symmetry, and with a style of architecture vastly more attractive to the eye than any I have ever observed elsewhere.

About three-fourths of the "inner" surface of the earth is land and about one-fourth water. There are numerous rivers of tremendous size, some flowing in a northerly direction and others southerly. Some of these rivers are thirty miles in width, and it is out of these vast waterways, at the extreme northern and southern parts of the "inside" surface of the earth, in regions where low temperatures are experienced, that fresh-water icebergs are formed. They are then pushed out to sea like huge tongues of ice, by the abnormal freshets of turbulent waters that, twice every year, sweep everything before them.

We saw innumerable specimens of bird-life no larger than those encountered in the forests of Europe or America. It is well known that during the last few years whole species of birds have quit the earth. A writer in a recent article on this subject says:(19)

(19 "Almost every year sees the final extinction of one or more bird species. Out of fourteen varieties of birds found a century since on a single island—the West Indian island of St. Thomas—eight have now to be numbered among the missing.")

Is it not possible that these disappearing bird species quit their habitation without, and find an asylum in the "within world"?

Whether inland among the mountains, or along the seashore, we found bird life prolific. When they spread their great wings some of the birds appeared to measure thirty feet from tip to tip. They are of great variety and many colors. We were permitted to climb up on the edge of a rock and examine a nest of eggs. There were five in the nest, each of which was at least two feet in length and fifteen inches in diameter.

After we had been in the city of Hectea about a week, Professor Galdea took us to an inlet, where we saw thousands of tortoises along the sandy shore. I hesitate to state the size of these great creatures. They were from twenty-five to thirty feet in length, from fifteen to twenty feet in width and fully seven feet in height. When one of them projected its head it had the appearance of some hideous sea monster.

The strange conditions "within" are favorable not only for vast meadows of luxuriant grasses, forests of giant trees, and all manner of vegetable life, but wonderful animal life as well.

One day we saw a great herd of elephants. There must have been five hundred of these thunder-throated monsters, with their restlessly waving trunks. They were tearing huge boughs from the trees and trampling smaller growth into dust like so much hazel-brush. They would average over 100 feet in length and from 75 to 85 in height.

It seemed, as I gazed upon this wonderful herd of giant elephants, that I was again living in the public library at Stockholm, where I had spent much time studying the wonders of the Miocene age. I was filled with mute astonishment, and my father was speechless with awe. He held my arm with a protecting grip, as if fearful harm would overtake us. We were two atoms in this great forest, and, fortunately, unobserved by this vast herd of elephants as they drifted on and away, following a leader as does a herd of sheep. They browsed from growing herbage which they encountered as they traveled, and now and again shook the firmament with their deep bellowing.(20)

(20 "Moreover, there were a great number of elephants in the island: and there was provision for animals of every kind. Also whatever fragrant things there are in the earth, whether roots or herbage, or woods, or distilling drops of flowers or fruits, grew and thrived in that land."—The Cratylus of Plato.)

There is a hazy mist that goes up from the land each evening, and it invariably rains once every twenty-four hours. This great moisture and the invigorating electrical light and warmth account perhaps for the luxuriant vegetation, while the highly charged electrical air and the evenness of climatic conditions may have much to do with the giant growth and longevity of all animal life.

In places the level valleys stretched away for many miles in every direction. "The Smoky God," in its clear white light, looked calmly down. There was an intoxication in the electrically surcharged air that fanned the cheek as softly as a vanishing whisper. Nature chanted a lullaby in the faint murmur of winds whose breath was sweet with the fragrance of bud and blossom.

After having spent considerably more than a year in visiting several of the many cities of the "within" world and a great deal of intervening country, and more than two years had passed from the time we had been picked up by the great excursion ship on the river, we decided to cast our fortunes once more upon the sea, and endeavor to regain the "outside" surface of the earth.

We made known our wishes, and they were reluctantly but promptly followed. Our hosts gave my father, at his request, various maps showing the entire "inside" surface of the earth, its cities, oceans, seas, rivers, gulfs and bays. They also generously offered to give us all the bags of gold nuggets—some of them as large as a goose's egg—that we were willing to attempt to take with us in our little fishing-boat.

In due time we returned to Jehu, at which place we spent one month in fixing up and overhauling our little fishing sloop. After all was in readiness, the same ship "Naz" that originally discovered us, took us on board and sailed to the mouth of the river Hiddekel.

After our giant brothers had launched our little craft for us, they were most cordially regretful at parting, and evinced much solicitude for our safety. My father swore by the Gods Odin and Thor that he would surely return again within a year or two and pay them another visit. And thus we bade them adieu. We made ready and hoisted our sail, but there was little breeze. We were becalmed within an hour after our giant friends had left us and started on their return trip.

The winds were constantly blowing south, that is, they were blowing from the northern opening of the earth toward that which we knew to be south, but which, according to our compass's pointing finger, was directly north.

For three days we tried to sail, and to beat against the wind, but to no avail. Whereupon my father said: "My son, to return by the same route as we came in is impossible at this time of year. I wonder why we did not think of this before. We have been here almost two and a half years; therefore, this is the season when the sun is beginning to shine in at the southern opening of the earth. The long cold night is on in the Spitzbergen country."

"What shall we do?" I inquired.

"There is only one thing we can do," my father replied, "and that is to go south." Accordingly, he turned the craft about, gave it full reef, and started by the compass north but, in fact, directly south. The wind was strong, and we seemed to have struck a current that was running with remarkable swiftness in the same direction.

In just forty days we arrived at Delfi, a city we had visited in company with our guides Jules Galdea and his wife, near the mouth of the Gihon river. Here we stopped for two days, and were most hospitably entertained by the same people who had welcomed us on our former visit. We laid in some additional provisions and again set sail, following the needle due north.

On our outward trip we came through a narrow channel which appeared to be a separating body of water between two considerable bodies of land. There was a beautiful beach to our right, and we decided to reconnoiter. Casting anchor, we waded ashore to rest up for a day before continuing the outward hazardous undertaking. We built a fire and threw on some sticks of dry driftwood. While my father was walking along the shore, I prepared a tempting repast from supplies we had provided.

There was a mild, luminous light which my father said resulted from the sun shining in from the south aperture of the earth. That night we slept soundly, and awakened the next morning as refreshed as if we had been in our own beds at Stockholm.

After breakfast we started out on an inland tour of discovery, but had not gone far when we sighted some birds which we recognized at once as belonging to the penguin family.

They are flightless birds, but excellent swimmers and tremendous in size, with white breast, short wings, black head, and long peaked bills. They stand fully nine feet high. They looked at us with little surprise, and presently waddled, rather than walked, toward the water, and swam away in a northerly direction.(21)

(21 "The nights are never so dark at the Poles as in other regions, for the moon and stars seem to possess twice as much light and effulgence. In addition, there is a continuous light, the varied shades and play of which are amongst the strangest phenomena of nature."—Rambrosson's Astronomy.)

The events that occurred during the following hundred or more days beggar description. We were on an open and iceless sea. The month we reckoned to be November or December, and we knew the so-called South Pole was turned toward the sun. Therefore, when passing out and away from the internal electrical light of "The Smoky God" and its genial warmth, we would be met by the light and warmth of the sun, shining in through the south opening of the earth. We were not mistaken.(22)

(22 "The fact that gives the phenomenon of the polar aurora its greatest importance is that the earth becomes self-luminous; that, besides the light which as a planet is received from the central body, it shows a capability of sustaining a luminous process proper to itself."—Humboldt.)

There were times when our little craft, driven by wind that was continuous and persistent, shot through the waters like an arrow. Indeed, had we encountered a hidden rock or obstacle, our little vessel would have been crushed into kindling-wood.

At last we were conscious that the atmosphere was growing decidedly colder, and, a few days later, icebergs were sighted far to the left. My father argued, and correctly, that the winds which filled our sails came from the warm climate "within." The time of the year was certainly most auspicious for us to make our dash for the "outside" world and attempt to scud our fishing sloop through open channels of the frozen zone which surrounds the polar regions.

We were soon amid the ice-packs, and how our little craft got through. the narrow channels and escaped being crushed I know not. The compass behaved in the same drunken and unreliable fashion in passing over the southern curve or edge of the earth's shell as it had done on our inbound trip at the northern entrance. It gyrated, dipped and seemed like a thing possessed.(23)

(23 Captain Sabine, on page 105 in "Voyages in the Arctic Regions," says: "The geographical determination of the direction and intensity of the magnetic forces at different points of the earth's surface has been regarded as an object worthy of especial research. To examine in different parts of the globe, the declination, inclination and intensity of the magnetic force, and their periodical and secular variations, and mutual relations and dependencies could be duly investigated only in fixed magnetical observatories.")

One day as I was lazily looking over the sloop's side into the clear waters, my father shouted: "Breakers ahead!" Looking up, I saw through a lifting mist a white object that towered several hundred feet high, completely shutting off our advance. We lowered sail immediately, and none too soon. In a moment we found ourselves wedged between two monstrous icebergs. Each was crowding and grinding against its fellow mountain of ice. They were like two gods of war contending for supremacy. We were greatly alarmed. Indeed, we were between the lines of a battle royal; the sonorous thunder of the grinding ice was like the continued volleys of artillery. Blocks of ice larger than a house were frequently lifted up a hundred feet by the mighty force of lateral pressure; they would shudder and rock to and fro for a few seconds, then come crashing down with a deafening roar, and disappear in the foaming waters. Thus, for more than two hours, the contest of the icy giants continued.

It seemed as if the end had come. The ice pressure was terrific, and while we were not caught in the dangerous part of the jam, and were safe for the time being, yet the heaving and rending of tons of ice as it fell splashing here and there into the watery depths filled us with shaking fear.

Finally, to our great joy, the grinding of the ice ceased, and within a few hours the great mass slowly divided, and, as if an act of Providence had been performed, right before us lay an open channel. Should we venture with our little craft into this opening? If the pressure came on again, our little sloop as well as ourselves would be crushed into nothingness. We decided to take the chance, and, accordingly, hoisted our sail to a favoring breeze, and soon started out like a race-horse, running the gauntlet of this unknown narrow channel of open water.

PART FIVE. AMONG THE ICE PACKS

FOR the next forty-five days our time was employed in dodging icebergs and hunting channels; indeed, had we not been favored with a strong south wind and a small boat, I doubt if this story could have ever been given to the world.

At last, there came a morning when my father said: "My son, I think we are to see home. We are almost through the ice. See! the open water lies before us."

However, there were a few icebergs that had floated far northward into the open water still ahead of us on either side, stretching away for many miles. Directly in front of us, and by the compass, which had now righted itself, due north, there was an open sea.

"What a wonderful story we have to tell to the people of Stockholm," continued my father, while a look of pardonable elation lighted up his honest face. "And think of the gold nuggets stowed away in the hold!"

I spoke kind words of praise to my father, not alone for his fortitude and endurance, but also for his courageous daring as a discoverer, and for having made the voyage that now promised a successful end. I was grateful, too, that he had gathered the wealth of gold we were carrying home.

While congratulating ourselves on the goodly supply of provisions and water we still had on hand, and on the dangers we had escaped, we were startled by hearing a most terrific explosion, caused by the tearing apart of a huge mountain of ice. It was a deafening roar like the firing of a thousand cannon. We were sailing at the time with great speed, and happened to be near a monstrous iceberg which to all appearances was as immovable as a rockbound island. It seemed, however, that the iceberg had split and was breaking apart, whereupon the balance of the monster along which we were sailing was destroyed, and it began dipping from us. My father quickly anticipated the danger before I realized its awful possibilities. The iceberg extended down into the water many hundreds of feet, and, as it tipped over, the portion coming up out of the water caught our fishing-craft like a lever on a fulcrum, and threw it into the air as if it had been a foot-ball.

Our boat fell back on the iceberg, that by this time had changed the side next to us for the top. My father was still in the boat, having become entangled in the rigging, while I was thrown some twenty feet away.

I quickly scrambled to my feet and shouted to my father, who answered: "All is well." Just then a realization dawned upon me. Horror upon horror! The blood froze in my veins. The iceberg was still in motion, and its great weight and force in toppling over would cause it to submerge temporarily. I fully realized what a sucking maelstrom it would produce amid the worlds of water on every side. They would rush into the depression in all their fury, like white-fanged wolves eager for human prey.

In this supreme moment of mental anguish, I remember glancing at our boat, which was lying on its side, and wondering if it could possibly right itself, and if my father could escape. Was this the end of our struggles and adventures? Was this death? All these questions flashed through my mind in the fraction of a second, and a moment later I was engaged in a life and death struggle. The ponderous monolith of ice sank below the surface, and the frigid waters gurgled around me in frenzied anger. I was in a saucer, with the waters pouring in on every side. A moment more and I lost consciousness.

When I partially recovered my senses, and roused from the swoon of a half-drowned man, I found myself wet, stiff, and almost frozen, lying on the iceberg. But there was no sign of my father or of our little fishing sloop. The monster berg had recovered itself, and, with its new balance, lifted its head perhaps fifty feet above the waves. The top of this island of ice was a plateau perhaps half an acre in extent.

I loved my father well, and was grief-stricken at the awfulness of his death. I railed at fate, that I, too, had not been permitted to sleep with him in the depths of the ocean. Finally, I climbed to my feet and looked about me. The purple-domed sky above, the shoreless green ocean beneath, and only an occasional iceberg discernible! My heart sank in hopeless despair. I cautiously picked my way across the berg toward the other side, hoping that our fishing craft had righted itself.

Dared I think it possible that my father still lived? It was but a ray of hope that flamed up in my heart. But the anticipation warmed my blood in my veins and started it rushing like some rare stimulant through every fiber of my body.

I crept close to the precipitous side of the iceberg, and peered far down, hoping, still hoping. Then I made a circle of the berg, scanning every foot of the way, and thus I kept going around and around. One part of my brain was certainly becoming maniacal, while the other part, I believe, and do to this day, was perfectly rational.

I was conscious of having made the circuit a dozen times, and while one part of my intelligence knew, in all reason, there was not a vestige of hope, yet some strange fascinating aberration bewitched and compelled me still to beguile myself with expectation. The other part of my brain seemed to tell me that while there was no possibility of my father being alive, yet, if I quit making the circuitous pilgrimage, if I paused for a single moment, it would be acknowledgment of defeat, and, should I do this, I felt that I should go mad. Thus, hour after hour I walked around and around, afraid to stop and rest, yet physically powerless to continue much longer. Oh! horror of horrors! to be cast away in this wide expanse of waters without food or drink, and only a treacherous iceberg for an abiding place. My heart sank within me, and all semblance of hope was fading into black despair.

Then the hand of the Deliverer was extended, and the death-like stillness of a solitude rapidly becoming unbearable was suddenly broken by the firing of a signal-gun. I looked up in startled amazement, when, I saw, less than a half-mile away, a whaling-vessel bearing down toward me with her sail full set.

Evidently my continued activity on the iceberg had attracted their attention. On drawing near, they put out a boat, and, descending cautiously to the water's edge, I was rescued, and a little later lifted on board the whaling-ship.

I found it was a Scotch whaler, "The Arlington." She had cleared from Dundee in September, and started immediately for the Antarctic, in search of whales. The captain, Angus MacPherson, seemed kindly disposed, but in matters of discipline, as I soon learned, possessed of an iron will. When I attempted to tell him that I had come from the "inside" of the earth, the captain and mate looked at each other, shook their heads, and insisted on my being put in a bunk under strict surveillance of the ship's physician.

I was very weak for want of food, and had not slept for many hours. However, after a few days' rest, I got up one morning and dressed myself without asking permission of the physician or anyone else, and told them that I was as sane as anyone.

The captain sent for me and again questioned me concerning where I had come from, and how I came to be alone on an iceberg in the far off Antarctic Ocean. I replied that I had just come from the "inside" of the earth, and proceeded to tell him how my father and myself had gone in by way of Spitzbergen, and come out by way of the South Pole country, whereupon I was put in irons. I afterward heard the captain tell the mate that I was as crazy as a March hare, and that I must remain in confinement until I was rational enough to give a truthful account of myself.

Finally, after much pleading and many promises, I was released from irons. I then and there decided to invent some story that would satisfy the captain, and never again refer to my trip to the land of "The Smoky God," at least until I was safe among friends.

Within a fortnight I was permitted to go about and take my place as one of the seamen. A little later the captain asked me for an explanation. I told him that my experience had been so horrible that I was fearful of my memory, and begged him to permit me to leave the question unanswered until some time in the future. "I think you are recovering considerably," he said, "but you are not sane yet by a good deal." "Permit me to do such work as you may assign," I replied, "and if it does not compensate you sufficiently, I will pay you immediately after I reach Stockholm—to the last penny." Thus the matter rested.

On finally reaching Stockholm, as I have already related, I found that my good mother had gone to her reward more than a year before. I have also told how, later, the treachery of a relative landed me in a madhouse, where I remained for twenty-eight years—seemingly unending years—and, still later, after my release, how I returned to the life of a fisherman, following it sedulously for twenty-seven years, then how I came to America, and finally to Los Angeles, California. But all this can be of little interest to the reader. Indeed, it seems to me the climax of my wonderful travels and strange adventures was reached when the Scotch sailing-vessel took me from an iceberg on the Antarctic Ocean.

PART SIX. CONCLUSION

IN concluding this history of my adventures, I wish to state that I firmly believe science is yet in its infancy concerning the cosmology of the earth. There is so much that is unaccounted for by the world's accepted knowledge of to-day, and will ever remain so until the land of "The Smoky God" is known and recognized by our geographers.

It is the land from whence came the great logs of cedar that have been found by explorers in open waters far over the northern edge of the earth's crust, and also the bodies of mammoths whose bones are found in vast beds on the Siberian coast.

Northern explorers have done much. Sir John Franklin, De Haven Grinnell, Sir John Murray, Kane, Melville, Hall, Nansen, Schwatka, Greely, Peary, Ross, Gerlache, Bernacchi, Andree, Amsden, Amundson and others have all been striving to storm the frozen citadel of mystery.

I firmly believe that Andree and his two brave companions, Strindberg and Fraenckell, who sailed away in the balloon "Oreon" from the northwest coast of Spitzbergen on that Sunday afternoon of July 11, 1897, are now in the "within" world, and doubtless are being entertained, as my father and myself were entertained by the kind-hearted giant race inhabiting the inner Atlantic Continent.

Having, in my humble way, devoted years to these problems, I am well acquainted with the accepted definitions of gravity, as well as the cause of the magnetic needle's attraction, and I am prepared to say that it is my firm belief that the magnetic needle is influenced solely by electric currents which completely envelop the earth like a garment, and that these electric currents in an endless circuit pass out of the southern end of the earth's cylindrical opening, diffusing and spreading themselves over all the "outside" surface, and rushing madly on in their course toward the North Pole. And while these currents seemingly dash off into space at the earth's curve or edge, yet they drop again to the "inside" surface and continue their way southward along the inside of the earth's crust, toward the opening of the so-called South Pole.(24)

(24 "Mr. Lemstrom concluded that an electric discharge which could only be seen by means of the spectroscope was taking place on the surface of the ground all around him, and that from a distance it would appear as a faint display of Aurora, the phenomena of pale and flaming light which is some times seen on the top of the Spitzbergen Mountains."—The Arctic Manual, page 739.)

As to gravity, no one knows what it is, because it has not been determined whether it is atmospheric pressure that causes the apple to fall, or whether, 150 miles below the surface of the earth, supposedly one-half way through the earth's crust, there exists some powerful loadstone attraction that draws it. Therefore, whether the apple, when it leaves the limb of the tree, is drawn or impelled downward to the nearest point of resistance, is unknown to the students of physics.

Sir James Ross claimed to have discovered the magnetic pole at about seventy-four degrees latitude. This is wrong—the magnetic pole is exactly one-half the distance through the earth's crust. Thus, if the earth's crust is three hundred miles in thickness, which is the distance I estimate it to be, then the magnetic pole is undoubtedly one hundred and fifty miles below the surface of the earth, it matters not where the test is made. And at this particular point one hundred and fifty miles below the surface, gravity ceases, becomes neutralized; and when we pass beyond that point on toward the "inside" surface of the earth, a reverse attraction geometrically increases in power, until the other one hundred and fifty miles of distance is traversed, which would bring us out on the "inside" of the earth.

Thus, if a hole were bored down through the earth's crust at London, Paris, New York, Chicago, or Los Angeles, a distance of three hundred miles, it would connect the two surfaces. While the inertia and momentum of a weight dropped in from the "outside" surface would carry it far past the magnetic center, yet, before reaching the "inside" surface of the earth it would gradually diminish in speed, after passing the halfway point, finally pause and immediately fall back toward the "outside" surface, and continue thus to oscillate, like the swinging of a pendulum with the power removed, until it would finally rest at the magnetic center, or at that particular point exactly one-half the distance between the "outside" surface and the "inside" surface of the earth.

The gyration of the earth in its daily act of whirling around in its spiral rotation—at a rate greater than one thousand miles every hour, or about seventeen miles per second—makes of it a vast electro-generating body, a huge machine, a mighty prototype of the puny-man-made dynamo, which, at best, is but a feeble imitation of nature's original.

The valleys of this inner Atlantis Continent, bordering the upper waters of the farthest north are in season covered with the most magnificent and luxuriant flowers. Not hundreds and thousands, but millions, of acres, from which the pollen or blossoms are carried far away in almost every direction by the earth's spiral gyrations and the agitation of the wind resulting therefrom, and it is these blossoms or pollen from the vast floral meadows "within" that produce the colored snows of the Arctic regions that have so mystified the northern explorers.(25)

(25 Kane, vol. I, page 44, says: "We passed the 'crimson cliffs' of Sir John Ross in the forenoon of August 5th. The patches of red snow from which they derive their name could be seen clearly at the distance of ten miles from the coast."

La Chambre, in an account of Andree's balloon expedition, on page 144, says: "On the isle of Amsterdam the snow is tinted with red for a considerable distance, and the savants are collecting it to examine it microscopically. It presents, in fact, certain peculiarities; it is thought that it contains very small plants. Scoresby, the famous whaler, had already remarked this.")

Beyond question, this new land "within" is the home, the cradle, of the human race, and viewed from the standpoint of the discoveries made by us, must of necessity have a most important bearing on all physical, paleontological, archaeological, philological and mythological theories of antiquity.

The same idea of going back to the land of mystery—to the very beginning—to the origin of man—is found in Egyptian traditions of the earlier terrestrial regions of the gods, heroes and men, from the historical fragments of Manetho, fully verified by the historical records taken from the more recent excavations of Pompeii as well as the traditions of the North American Indians.

It is now one hour past midnight—the new year of 1908 is here, and this is the third day thereof, and having at last finished the record of my strange travels and adventures I wish given to the world, I am ready, and even longing, for the peaceful rest which I am sure will follow life's trials and vicissitudes. I am old in years, and ripe both with adventures and sorrows, yet rich with the few friends I have cemented to me in my struggles to lead a just and upright life. Like a story that is well-nigh told, my life is ebbing away. The presentiment is strong within me that I shall not live to see the rising of another sun. Thus do I conclude my message. OLAF JANSEN.

PART SEVEN. AUTHOR'S AFTERWORD

I FOUND much difficulty in deciphering and editing the manuscripts of Olaf Jansen. However, I have taken the liberty of reconstructing only a very few expressions, and in doing this have in no way changed the spirit or meaning. Otherwise, the original text has neither been added to nor taken from.

It is impossible for me to express my opinion as to the value or reliability of the wonderful statements made by Olaf Jansen. The description here given of the strange lands and people visited by him, location of cities, the names and directions of rivers, and other information herein combined, conform in every way to the rough drawings given into my custody by this ancient Norseman, which drawings together with the manuscript it is my intention at some later date to give to the Smithsonian Institution, to preserve for the benefit of those interested in the mysteries of the "Farthest North"—the frozen circle of silence. It is certain there are many things in Vedic literature, in "Josephus," the "Odyssey," the "Iliad," Terrien de Lacouperie's "Early History of Chinese Civilization," Flammarion's "Astronomical Myths," Lenormant's "Beginnings of History," Hesiod's "Theogony," Sir John de Maundeville's writings, and Sayce's "Records of the Past," that, to say the least, are strangely in harmony with the seemingly incredible text found in the yellow manuscript of the old Norseman, Olaf Jansen, and now for the first time given to the world.

THE END

End of the Project Gutenberg EBook of The Smoky God, by Willis George Emerson

*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK THE SMOKY GOD ***

***** This file should be named 3007-h.htm or 3007-h.zip *****
This and all associated files of various formats will be found in:
        http://www.gutenberg.org/3/0/0/3007/

Produced by Judy Boss, and David Widger


Updated editions will replace the previous one--the old editions
will be renamed.

Creating the works from public domain print editions means that no
one owns a United States copyright in these works, so the Foundation
(and you!) can copy and distribute it in the United States without
permission and without paying copyright royalties.  Special rules,
set forth in the General Terms of Use part of this license, apply to
copying and distributing Project Gutenberg-tm electronic works to
protect the PROJECT GUTENBERG-tm concept and trademark.  Project
Gutenberg is a registered trademark, and may not be used if you
charge for the eBooks, unless you receive specific permission.  If you
do not charge anything for copies of this eBook, complying with the
rules is very easy.  You may use this eBook for nearly any purpose
such as creation of derivative works, reports, performances and
research.  They may be modified and printed and given away--you may do
practically ANYTHING with public domain eBooks.  Redistribution is
subject to the trademark license, especially commercial
redistribution.



*** START: FULL LICENSE ***

THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK

To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
distribution of electronic works, by using or distributing this work
(or any other work associated in any way with the phrase "Project
Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full Project
Gutenberg-tm License (available with this file or online at
http://gutenberg.org/license).


Section 1.  General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg-tm
electronic works

1.A.  By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
and accept all the terms of this license and intellectual property
(trademark/copyright) agreement.  If you do not agree to abide by all
the terms of this agreement, you must cease using and return or destroy
all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your possession.
If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a Project
Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound by the
terms of this agreement, you may obtain a refund from the person or
entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.

1.B.  "Project Gutenberg" is a registered trademark.  It may only be
used on or associated in any way with an electronic work by people who
agree to be bound by the terms of this agreement.  There are a few
things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
even without complying with the full terms of this agreement.  See
paragraph 1.C below.  There are a lot of things you can do with Project
Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this agreement
and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm electronic
works.  See paragraph 1.E below.

1.C.  The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the Foundation"
or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection of Project
Gutenberg-tm electronic works.  Nearly all the individual works in the
collection are in the public domain in the United States.  If an
individual work is in the public domain in the United States and you are
located in the United States, we do not claim a right to prevent you from
copying, distributing, performing, displaying or creating derivative
works based on the work as long as all references to Project Gutenberg
are removed.  Of course, we hope that you will support the Project
Gutenberg-tm mission of promoting free access to electronic works by
freely sharing Project Gutenberg-tm works in compliance with the terms of
this agreement for keeping the Project Gutenberg-tm name associated with
the work.  You can easily comply with the terms of this agreement by
keeping this work in the same format with its attached full Project
Gutenberg-tm License when you share it without charge with others.

1.D.  The copyright laws of the place where you are located also govern
what you can do with this work.  Copyright laws in most countries are in
a constant state of change.  If you are outside the United States, check
the laws of your country in addition to the terms of this agreement
before downloading, copying, displaying, performing, distributing or
creating derivative works based on this work or any other Project
Gutenberg-tm work.  The Foundation makes no representations concerning
the copyright status of any work in any country outside the United
States.

1.E.  Unless you have removed all references to Project Gutenberg:

1.E.1.  The following sentence, with active links to, or other immediate
access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear prominently
whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work on which the
phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the phrase "Project
Gutenberg" is associated) is accessed, displayed, performed, viewed,
copied or distributed:

This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at www.gutenberg.org

1.E.2.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is derived
from the public domain (does not contain a notice indicating that it is
posted with permission of the copyright holder), the work can be copied
and distributed to anyone in the United States without paying any fees
or charges.  If you are redistributing or providing access to a work
with the phrase "Project Gutenberg" associated with or appearing on the
work, you must comply either with the requirements of paragraphs 1.E.1
through 1.E.7 or obtain permission for the use of the work and the
Project Gutenberg-tm trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or
1.E.9.

1.E.3.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
with the permission of the copyright holder, your use and distribution
must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any additional
terms imposed by the copyright holder.  Additional terms will be linked
to the Project Gutenberg-tm License for all works posted with the
permission of the copyright holder found at the beginning of this work.

1.E.4.  Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
License terms from this work, or any files containing a part of this
work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.

1.E.5.  Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
electronic work, or any part of this electronic work, without
prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
active links or immediate access to the full terms of the Project
Gutenberg-tm License.

1.E.6.  You may convert to and distribute this work in any binary,
compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including any
word processing or hypertext form.  However, if you provide access to or
distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format other than
"Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official version
posted on the official Project Gutenberg-tm web site (www.gutenberg.org),
you must, at no additional cost, fee or expense to the user, provide a
copy, a means of exporting a copy, or a means of obtaining a copy upon
request, of the work in its original "Plain Vanilla ASCII" or other
form.  Any alternate format must include the full Project Gutenberg-tm
License as specified in paragraph 1.E.1.

1.E.7.  Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.

1.E.8.  You may charge a reasonable fee for copies of or providing
access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works provided
that

- You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
     the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
     you already use to calculate your applicable taxes.  The fee is
     owed to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he
     has agreed to donate royalties under this paragraph to the
     Project Gutenberg Literary Archive Foundation.  Royalty payments
     must be paid within 60 days following each date on which you
     prepare (or are legally required to prepare) your periodic tax
     returns.  Royalty payments should be clearly marked as such and
     sent to the Project Gutenberg Literary Archive Foundation at the
     address specified in Section 4, "Information about donations to
     the Project Gutenberg Literary Archive Foundation."

- You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
     you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
     does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
     License.  You must require such a user to return or
     destroy all copies of the works possessed in a physical medium
     and discontinue all use of and all access to other copies of
     Project Gutenberg-tm works.

- You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of any
     money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
     electronic work is discovered and reported to you within 90 days
     of receipt of the work.

- You comply with all other terms of this agreement for free
     distribution of Project Gutenberg-tm works.

1.E.9.  If you wish to charge a fee or distribute a Project Gutenberg-tm
electronic work or group of works on different terms than are set
forth in this agreement, you must obtain permission in writing from
both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and Michael
Hart, the owner of the Project Gutenberg-tm trademark.  Contact the
Foundation as set forth in Section 3 below.

1.F.

1.F.1.  Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
public domain works in creating the Project Gutenberg-tm
collection.  Despite these efforts, Project Gutenberg-tm electronic
works, and the medium on which they may be stored, may contain
"Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate or
corrupt data, transcription errors, a copyright or other intellectual
property infringement, a defective or damaged disk or other medium, a
computer virus, or computer codes that damage or cannot be read by
your equipment.

1.F.2.  LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
liability to you for damages, costs and expenses, including legal
fees.  YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
PROVIDED IN PARAGRAPH F3.  YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
DAMAGE.

1.F.3.  LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
written explanation to the person you received the work from.  If you
received the work on a physical medium, you must return the medium with
your written explanation.  The person or entity that provided you with
the defective work may elect to provide a replacement copy in lieu of a
refund.  If you received the work electronically, the person or entity
providing it to you may choose to give you a second opportunity to
receive the work electronically in lieu of a refund.  If the second copy
is also defective, you may demand a refund in writing without further
opportunities to fix the problem.

1.F.4.  Except for the limited right of replacement or refund set forth
in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS' WITH NO OTHER
WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO
WARRANTIES OF MERCHANTIBILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.

1.F.5.  Some states do not allow disclaimers of certain implied
warranties or the exclusion or limitation of certain types of damages.
If any disclaimer or limitation set forth in this agreement violates the
law of the state applicable to this agreement, the agreement shall be
interpreted to make the maximum disclaimer or limitation permitted by
the applicable state law.  The invalidity or unenforceability of any
provision of this agreement shall not void the remaining provisions.

1.F.6.  INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in accordance
with this agreement, and any volunteers associated with the production,
promotion and distribution of Project Gutenberg-tm electronic works,
harmless from all liability, costs and expenses, including legal fees,
that arise directly or indirectly from any of the following which you do
or cause to occur: (a) distribution of this or any Project Gutenberg-tm
work, (b) alteration, modification, or additions or deletions to any
Project Gutenberg-tm work, and (c) any Defect you cause.


Section  2.  Information about the Mission of Project Gutenberg-tm

Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
electronic works in formats readable by the widest variety of computers
including obsolete, old, middle-aged and new computers.  It exists
because of the efforts of hundreds of volunteers and donations from
people in all walks of life.

Volunteers and financial support to provide volunteers with the
assistance they need, are critical to reaching Project Gutenberg-tm's
goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
remain freely available for generations to come.  In 2001, the Project
Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
and permanent future for Project Gutenberg-tm and future generations.
To learn more about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation
and how your efforts and donations can help, see Sections 3 and 4
and the Foundation web page at http://www.pglaf.org.


Section 3.  Information about the Project Gutenberg Literary Archive
Foundation

The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
Revenue Service.  The Foundation's EIN or federal tax identification
number is 64-6221541.  Its 501(c)(3) letter is posted at
http://pglaf.org/fundraising.  Contributions to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation are tax deductible to the full extent
permitted by U.S. federal laws and your state's laws.

The Foundation's principal office is located at 4557 Melan Dr. S.
Fairbanks, AK, 99712., but its volunteers and employees are scattered
throughout numerous locations.  Its business office is located at
809 North 1500 West, Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887, email
[email protected].  Email contact links and up to date contact
information can be found at the Foundation's web site and official
page at http://pglaf.org

For additional contact information:
     Dr. Gregory B. Newby
     Chief Executive and Director
     [email protected]


Section 4.  Information about Donations to the Project Gutenberg
Literary Archive Foundation

Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
spread public support and donations to carry out its mission of
increasing the number of public domain and licensed works that can be
freely distributed in machine readable form accessible by the widest
array of equipment including outdated equipment.  Many small donations
($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
status with the IRS.

The Foundation is committed to complying with the laws regulating
charities and charitable donations in all 50 states of the United
States.  Compliance requirements are not uniform and it takes a
considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
with these requirements.  We do not solicit donations in locations
where we have not received written confirmation of compliance.  To
SEND DONATIONS or determine the status of compliance for any
particular state visit http://pglaf.org

While we cannot and do not solicit contributions from states where we
have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
against accepting unsolicited donations from donors in such states who
approach us with offers to donate.

International donations are gratefully accepted, but we cannot make
any statements concerning tax treatment of donations received from
outside the United States.  U.S. laws alone swamp our small staff.

Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
methods and addresses.  Donations are accepted in a number of other
ways including checks, online payments and credit card donations.
To donate, please visit: http://pglaf.org/donate


Section 5.  General Information About Project Gutenberg-tm electronic
works.

Professor Michael S. Hart is the originator of the Project Gutenberg-tm
concept of a library of electronic works that could be freely shared
with anyone.  For thirty years, he produced and distributed Project
Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of volunteer support.


Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
editions, all of which are confirmed as Public Domain in the U.S.
unless a copyright notice is included.  Thus, we do not necessarily
keep eBooks in compliance with any particular paper edition.


Most people start at our Web site which has the main PG search facility:

     http://www.gutenberg.org

This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.

DYMNY BÓG

LUB

Podróż do wewnętrznego świata

Willisa George'a Emersona

Autor „Buell Hampton”, „Budowniczych” itp.

Prawa autorskie, 1908, tłumaczenie google

Z DEDYKACJĄ: MOJEJ KUMPIE I ​​TOWARZYSZCE BONNIE EMERSON — MOJEJ ŻONIE

Zawartość
DYMNY BÓG

CZĘŚĆ PIERWSZA. - PRZEDMOWA AUTORA
CZĘŚĆ DRUGA. - HISTORIA OLAFA JANSENA
CZĘŚĆ TRZECIA. - POZA PÓŁNOCNYM WIATREM
CZĘŚĆ CZWARTA. - W PODZIEMNYM ŚWIECIE
CZĘŚĆ PIĄTA. - WŚRÓD LODÓW
CZĘŚĆ SZÓSTA. - WNIOSEK
CZĘŚĆ SIÓDMA. - SŁOWO AUTORA

DYMNY BÓG
LUB
PODRÓŻ DO WEWNĘTRZNEGO ŚWIATA

„On jest Bogiem, który siedzi pośrodku, na
pępku ziemi, i jest tłumaczem
religii dla całej ludzkości” (PLATON).

CZĘŚĆ PIERWSZA. PRZEDMOWA AUTORA

OBAWAM SIĘ, że pozornie niewiarygodna historia, którą mam zamiar opowiedzieć, zostanie uznana za wynik zniekształconego intelektu, wywołanego być może urokiem ujawnienia cudownej tajemnicy, a nie prawdziwym zapisem niezrównanych doświadczeń opowiedzianych przez niejakiego Olafa Jansena, którego elokwentne szaleństwo tak przemawiało do mojej wyobraźni, że wszelkie myśli o analitycznej krytyce zostały skutecznie rozwiane.

Marco Polo z pewnością poruszy się niespokojnie w grobie, słysząc dziwną historię, którą mam opisać; historia równie dziwna jak opowieść Munchausena. Jest również niestosowne, że ja, niewierzący, miałbym być tym, który redaguje historię Olafa Jansena, którego imię zostało teraz podane światu po raz pierwszy, ale który odtąd musi być uznawany za jednego z wybitnych ludzi na ziemi.

Swobodnie przyznaję, że jego wypowiedzi nie dopuszczają żadnej racjonalnej analizy, ale dotyczą głębokiej tajemnicy dotyczącej zamarzniętej Północy, która od wieków przyciąga uwagę zarówno naukowców, jak i laików.

Bez względu na to, jak bardzo różnią się one od kosmograficznych rękopisów z przeszłości, można polegać na tych prostych stwierdzeniach jako na zapisie rzeczy, które Olaf Jansen twierdzi, że widział na własne oczy.

Sto razy zadawałem sobie pytanie, czy to możliwe, że geografia świata jest niekompletna i że zdumiewająca narracja Olafa Jansena opiera się na możliwych do udowodnienia faktach. Czytelnik może być w stanie odpowiedzieć na te pytania według własnej satysfakcji, jakkolwiek kronikarz tej narracji może być daleki od przekonania. A jednak czasami nawet ja nie wiem, czy od abstrakcyjnej prawdy odwiodły mnie ignes fatui sprytnego przesądu, czy też dotychczas przyjęte fakty są mimo wszystko oparte na fałszu.

Być może prawdziwy dom Apolla nie znajdował się w Delfach, ale w tym starszym centrum ziemi, o którym mówi Platon, gdzie mówi: „Prawdziwy dom Apollo znajduje się wśród Hyperborejczyków, w krainie wiecznego życia, o której mówi nam mitologia. dwa gołębie lecące z dwóch przeciwległych krańców świata spotkały się w tym pięknym regionie, ojczyźnie Apolla.W rzeczywistości, według Hekataeusa, Leto, matka Apolla, urodziła się na wyspie na Oceanie Arktycznym, daleko za Północnym Wiatrem. "

Nie jest moją intencją próba omówienia teogonii bóstw ani kosmogonii świata. Moim prostym obowiązkiem jest oświecić świat dotyczący nieznanej dotąd części wszechświata, tak jak to widział i opisał stary Norseman, Olaf Jansen.

Zainteresowanie badaniami północnymi jest międzynarodowe. Jedenaście narodów jest zaangażowanych lub przyczyniło się do niebezpiecznej pracy polegającej na próbie rozwiązania jedynej pozostałej kosmologicznej tajemnicy Ziemi.

Jest takie stare jak wzgórza powiedzenie, że „prawda jest dziwniejsza niż fikcja” iw najbardziej zdumiewający sposób uświadomiłem sobie ten aksjomat w ciągu ostatnich dwóch tygodni.

Była dopiero druga nad ranem, gdy ze spokojnego snu wyrwało mnie energiczne dzwonienie do drzwi. Przedwczesny awanturnik okazał się być posłańcem niosącym notatkę, nabazgraną prawie do granic nieczytelności, od starego Normana, Olafa Jansena. Po wielu rozszyfrowaniach rozszyfrowałem napis, który po prostu brzmiał: „Jestem śmiertelnie chory. Chodź”. Wezwanie było konieczne i nie traciłem czasu, przygotowując się do wykonania.

Być może równie dobrze mogę tutaj wyjaśnić, że Olaf Jansen, człowiek, który całkiem niedawno obchodził dziewięćdziesiąte piąte urodziny, od pół tuzina lat mieszka samotnie w bezpretensjonalnym bungalowie niedaleko Glendale, niedaleko biznesowej dzielnicy Los Angeles, Kalifornia.

Niecałe dwa lata temu, podczas pewnego popołudniowego spaceru, zwróciłem uwagę na dom Olafa Jansena i jego przytulne otoczenie, ku jego właścicielowi i lokatorowi, którego później poznałem jako wyznawcę starożytnego kultu Odyna i Thora.

Na jego twarzy malowała się łagodność, a życzliwy wyraz w bystrych, szarych oczach tego człowieka, który żył ponad osiemdziesiąt lat; a wraz z nim poczucie osamotnienia, które wzbudziło moje współczucie. Lekko zgarbiony, z rękami splecionymi z tyłu, chodził tam iz powrotem wolnym i miarowym krokiem tego dnia, kiedy się spotkaliśmy. Trudno mi powiedzieć, jaki konkretny motyw skłonił mnie do przerwania spaceru i wciągnięcia go w rozmowę. Wydawał się zadowolony, kiedy pochwaliłem go za atrakcyjność jego bungalowu oraz za zadbane winorośle i kwiaty, które rosły obficie nad jego oknami, dachem i szerokim placem.

Wkrótce odkryłem, że mój nowy znajomy nie był zwykłą osobą, ale osobą głęboką i uczoną w niezwykłym stopniu; człowiek, który w późniejszych latach swojego długiego życia zagłębił się w książki i stał się silny mocą medytacyjnej ciszy.

Zachęciłem go do rozmowy i wkrótce zorientowałem się, że mieszkał tylko sześć czy siedem lat w Południowej Kalifornii, a kilkanaście lat wcześniej w jednym ze stanów Bliskiego Wschodu. Wcześniej był rybakiem u wybrzeży Norwegii, w rejonie Lofodenów, skąd odbywał wyprawy jeszcze dalej na północ, na Spitsbergen, a nawet na Ziemię Franciszka Józefa.

Kiedy zacząłem się żegnać, wydawał się niechętny, abym jechał i poprosił, żebym przyszedł ponownie. Chociaż wtedy nie myślałem o tym, teraz pamiętam, że wygłosił osobliwą uwagę, gdy wyciągałem rękę na pożegnanie. — Przyjdziesz znowu? on zapytał. „Tak, pewnego dnia wrócisz. Jestem pewien, że to zrobisz; pokażę ci moją bibliotekę i powiem ci wiele rzeczy, o których nigdy nie śniłeś, rzeczy tak cudownych, że być może mi nie uwierzysz”.

Ze śmiechem zapewniłem go, że nie tylko przyjadę ponownie, ale będę gotów uwierzyć we wszystko, co zechce mi opowiedzieć o swoich podróżach i przygodach.

W następnych dniach dobrze poznałem Olafa Jansena, który krok po kroku opowiedział mi swoją historię, tak cudowną, że bardzo odważna rzuca wyzwanie rozumowi i wierze. Stary Norseman zawsze wyrażał się z taką powagą i szczerością, że fascynowały mnie jego dziwne narracje.

Tej nocy przyszedł telefon od posłańca iw ciągu godziny byłem już w bungalowie Olafa Jansena.

Był bardzo zniecierpliwiony długim oczekiwaniem, chociaż po wezwaniu natychmiast podszedłem do jego łóżka.

„Muszę się spieszyć”, wykrzyknął, trzymając mnie jeszcze za rękę na powitanie. — Mam ci wiele do powiedzenia, o czym nie wiesz, i nie zaufam nikomu prócz ciebie. W pełni zdaję sobie sprawę — ciągnął pospiesznie — że nie przeżyję nocy. Nadszedł czas, by dołączyć do moich ojców w wspaniały sen”.

Poprawiłem poduszki, aby było mu wygodniej i zapewniłem go, że cieszę się, że mogę mu służyć w każdy możliwy sposób, ponieważ zaczynałem zdawać sobie sprawę z powagi jego stanu.

Późna godzina, cisza otoczenia, niesamowite uczucie bycia sam na sam z umierającym, razem z jego dziwną historią, wszystko to złożyło się na to, że moje serce zabiło szybko i głośno uczuciem, dla którego nie mam nazwy. Rzeczywiście, wiele razy tej nocy przy kanapie starego Normana i wiele razy później duszę moją opanowało raczej uczucie niż przekonanie, i wydawało mi się, że nie tylko wierzę, ale rzeczywiście widzę dziwnych krainach, dziwnych ludziach i dziwnym świecie, o których opowiadał, i słyszeć potężny orkiestrowy chór tysiąca pożądliwych głosów.

Przez ponad dwie godziny wydawał się obdarzony niemal nadludzką siłą, mówił szybko i na pozór racjonalnie. W końcu oddał w moje ręce pewne dane, rysunki i prymitywne mapy. - Te - powiedział na zakończenie - zostawiam w twoich rękach. Jeśli dostanę twoją obietnicę, że dasz je światu, umrę szczęśliwy, ponieważ pragnę, aby ludzie poznali prawdę, bo wówczas wszelka tajemnica dotycząca zamarznięta Northland zostanie wyjaśniona. Nie ma szans, aby spotkał cię los, który mnie spotkał. Nie zakują cię w kajdany ani nie zamkną w domu wariatów, bo nie opowiadasz własnej historii, tylko moją, a ja, dzięki bogom, Odynowi i Thorowi, będzie w moim grobie, a więc poza zasięgiem niewierzących, którzy będą prześladować”.

Nie myśląc o dalekosiężnych skutkach, jakie niosła ta obietnica, ani nie przewidując wielu bezsennych nocy, które od tego czasu przyniosła mi ta powinność, podałem rękę, a wraz z nią przyrzeczenie, że wiernie spełnię jego umierające życzenie.

Kiedy słońce wzeszło nad szczytami San Jacinto, daleko na wschodzie, duch Olafa Jansena, nawigatora, odkrywcy i czciciela Odyna i Thora, człowieka, którego doświadczenia i podróże, jak opisano, nie mają sobie równych w cała historia świata przeminęła, a ja zostałem sam ze zmarłymi.

A teraz, po odprawieniu ostatnich smutnych rytuałów temu dziwnemu człowiekowi z Lofoden Islands i jeszcze dalej „Northward Ho!”, odważny badacz mroźnych regionów, który w swych schyłkowych latach (po przekroczeniu Mark) szukał azylu pełnego spokoju w uprzywilejowanej słońcem Kalifornii, zobowiązuję się upublicznić jego historię.

Ale przede wszystkim pozwolę sobie na jedną lub dwie refleksje:

Pokolenie następuje po pokoleniu, a tradycje z mglistej przeszłości są przekazywane z ojca na syna, ale z jakiegoś dziwnego powodu zainteresowanie skutym lodem nieznanym nie słabnie wraz z upływem lat, ani w umysłach ignorantów, ani uczonych.

Z każdym nowym pokoleniem niespokojny impuls porusza ludzkie serca, by zdobyć zawoalowaną cytadelę Arktyki, krąg ciszy, krainę lodowców, zimnych pustkowi i wiatrów, które są dziwnie ciepłe. Wzrasta zainteresowanie górskimi górami lodowymi i oddaje się cudownym spekulacjom na temat środka ciężkości Ziemi, kolebki pływów, gdzie wieloryby mają swoje żłobki, gdzie igła magnetyczna szaleje, gdzie zorza polarna rozświetla noc, i gdzie odważne i odważne duchy każdego pokolenia odważą się zapuszczać i eksplorować, przeciwstawiając się niebezpieczeństwom „Najdalszej Północy”.

Jednym z najzdolniejszych dzieł ostatnich lat jest „Raj znaleziony, czyli kolebka rasy ludzkiej na biegunie północnym” Williama F. Warrena. W swoim starannie przygotowanym tomie pan Warren omal nie uderzył się palcem w prawdziwą prawdę, ale minął się z nią pozornie tylko o włos, jeśli rewelacja starego Norsemana była prawdziwa.

Dr Orville Livingston Leech, naukowiec, w niedawnym artykule mówi:

„Możliwości lądu wewnątrz ziemi po raz pierwszy zwróciły moją uwagę, kiedy podniosłem geodę na brzegach Wielkich Jezior. Geoda jest kulistym i pozornie solidnym kamieniem, ale po rozbiciu okazuje się, że jest pusta i pokryta kryształy. Ziemia jest tylko większą formą geody, a prawo, które stworzyło geodę w jej pustej formie, niewątpliwie ukształtowało ziemię w ten sam sposób.

Przedstawiając temat tej niemal niewiarygodnej historii, opowiedzianej przez Olafa Jansena i uzupełnionej powierzonymi mi rękopisami, mapami i prymitywnymi rysunkami, odpowiednie wprowadzenie znajduje się w następującym cytacie:

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, a ziemia była bezkształtna i pusta”. A także: „Bóg stworzył człowieka na swój obraz”. Dlatego nawet w rzeczach materialnych człowiek musi być podobny do Boga, ponieważ jest stworzony na podobieństwo Ojca.

Mężczyzna buduje dom dla siebie i rodziny. Ganki lub werandy są bez i są drugorzędne. Budynek jest naprawdę skonstruowany z myślą o wygodzie wewnątrz.

Olaf Jansen przekazuje przeze mnie, skromne narzędzie, zaskakującą wiadomość, że w podobny sposób Bóg stworzył ziemię „wewnątrz” — to znaczy dla jej ziem, mórz, rzek, gór, lasów i dolin oraz dla jej inne wewnętrzne wygody, podczas gdy zewnętrzna powierzchnia ziemi to tylko weranda, ganek, gdzie w porównaniu z tym wszystko rośnie, ale rzadko, jak porosty na zboczu góry, kurczowo trzymające się gołej egzystencji.

Weź skorupkę jajka i z każdego końca wyrwij kawałek tak duży jak koniec tego ołówka. Wyodrębnij jego zawartość, a będziesz miał idealną reprezentację ziemi Olafa Jansena. Według niego odległość od powierzchni wewnętrznej do powierzchni zewnętrznej wynosi około trzystu mil. Środek ciężkości nie znajduje się w środku ziemi, ale w środku muszli lub skorupy; dlatego jeśli grubość skorupy lub skorupy ziemskiej wynosi trzysta mil, środek ciężkości znajduje się sto pięćdziesiąt mil pod powierzchnią.

W swoich dziennikach odkrywcy Arktyki opowiadają nam o zanurzeniu igły, gdy statek żegluje po regionach najdalszej znanej północy. W rzeczywistości są na zakręcie; na krawędzi skorupy, gdzie grawitacja jest geometrycznie zwiększona, i podczas gdy prąd elektryczny wydaje się pędzić w przestrzeń w kierunku fantomowej idei Bieguna Północnego, jednak ten sam prąd elektryczny spada ponownie i płynie dalej na południe wzdłuż wewnętrznej powierzchni skorupy skorupa Ziemska.

W dodatku do swojej pracy kapitan Sabine opisuje eksperymenty mające na celu określenie przyspieszenia wahadła na różnych szerokościach geograficznych. Wydaje się, że wynikało to ze wspólnej pracy Peary'ego i Sabine. Mówi: „Przypadkowe odkrycie, że wahadło przeniesione z Paryża w okolice równika wydłużyło swój czas drgań, dało pierwszy krok do naszej obecnej wiedzy, że oś biegunowa globu jest mniejsza od równika; że siła grawitacji na powierzchni ziemi wzrasta stopniowo od równika w kierunku biegunów”.

Według Olafa Jansena, na początku ten nasz stary świat został stworzony wyłącznie dla świata „wewnątrz”, gdzie znajdują się cztery wielkie rzeki – Eufrat, Pison, Gihon i Hiddekel. Te same nazwy rzek, zastosowane do strumieni na „zewnętrznej” powierzchni ziemi, są czysto tradycyjne od starożytności poza ludzką pamięcią.

Na szczycie wysokiej góry, w pobliżu źródeł tych czterech rzek, Olaf Jansen, Norseman, twierdzi, że odkrył dawno zaginiony „Ogród Eden”, prawdziwy pępek ziemi, i spędził ponad dwa lata studiowania i rekonesansu w tej cudownej krainie „wewnątrz”, bujnej zdumiewającej roślinności i obfitującej w gigantyczne zwierzęta; ziemia, w której ludzie żyją przez stulecia, zgodnie z porządkiem Metuszelacha i innych postaci biblijnych; region, w którym jedna czwarta „wewnętrznej” powierzchni to woda, a trzy czwarte ląd; gdzie są duże oceany oraz wiele rzek i jezior; gdzie miasta są doskonałe pod względem budowy i wspaniałości;

Odległość bezpośrednio w przestrzeni od powierzchni wewnętrznej do powierzchni wewnętrznej jest o około sześćset mil mniejsza niż uznana średnica Ziemi. W identycznym środku tej ogromnej próżni znajduje się siedlisko elektryczności — gigantyczna kula matowego, czerwonego ognia — nie zaskakująco jasna, ale otoczona białą, łagodną, ​​świetlistą chmurą, wydzielającą jednolite ciepło i utrzymywaną na swoim miejscu w środku tej przestrzeni wewnętrznej przez niezmienne prawo grawitacji. Ta elektryczna chmura jest znana ludziom „wewnątrz” jako siedziba „Dymiącego Boga”. Wierzą, że jest to tron ​​„Najwyższego”.

Olaf Jansen przypomniał mi, jak w dawnych czasach studenckich wszyscy znaliśmy laboratoryjne demonstracje ruchu odśrodkowego, które jasno dowodziły, że gdyby Ziemia była ciałem stałym, szybkość jej obrotu wokół własnej osi rozerwałaby ją na kawałki. tysięcy fragmentów.

Stary Norseman utrzymywał również, że z najdalszych zakątków Spitsbergenu i Ziemi Franciszka Józefa co roku można zobaczyć stada gęsi przelatujące jeszcze dalej na północ, tak jak marynarze i odkrywcy odnotowują w swoich dziennikach pokładowych. Żaden naukowiec nie był jeszcze na tyle śmiały, by spróbować wyjaśnić, nawet ku własnej satysfakcji, do jakich krain te skrzydlate ptaki kierują się swoim subtelnym instynktem. Jednak Olaf Jansen dał nam najbardziej rozsądne wyjaśnienie.

Wyjaśniono również obecność otwartego morza w Northland. Olaf Jansen twierdzi, że północny otwór, wlot lub dziura, że ​​tak powiem, ma około tysiąc czterysta mil średnicy. W związku z tym przeczytajmy, co pisze Odkrywca Nansen na stronie 288 swojej książki: „Nigdy nie miałem tak wspaniałego żagla. prowadź nas, otwarte morze, mila za milą, straż za strażą, przez te nieznane regiony, coraz wyraźniejsze i jaśniejsze od lodu, można by prawie powiedzieć: „Jak długo to potrwa?” Gdy ktoś chodzi po moście, oko zawsze zwraca się na północ. Patrzy w przyszłość. Ale przed nami zawsze to samo ciemne niebo, co oznacza otwarte morze. Ponownie, Norwood Review of England,

Niektóre z rzek „wewnątrz”, twierdzi Olaf Jansen, są większe niż nasze rzeki Mississippi i Amazonka razem wzięte, pod względem objętości przenoszonej wody; w rzeczywistości ich wielkość jest spowodowana raczej ich szerokością i głębokością niż długością, i to właśnie u ujść tych potężnych rzek, płynących na północ i południe wzdłuż wewnętrznej powierzchni ziemi, znajdują się gigantyczne góry lodowe, niektóre z nich piętnaście i dwadzieścia mil szerokości i od czterdziestu do stu mil długości.

Czy to nie dziwne, że ani w Oceanie Arktycznym, ani w Oceanie Antarktycznym nigdy nie napotkano góry lodowej, która nie składałaby się ze słodkiej wody? Współcześni naukowcy twierdzą, że zamrażanie eliminuje sól, ale Olaf Jansen twierdzi inaczej.

Australię i Amerykę Południową. (1)

(1 Znaczący jest następujący cytat: „Wynika z tego, że człowiek wychodzący z regionu macierzystego wciąż nieokreślonego, ale który według wielu względów znajdował się na północy, rozchodził się promieniście w kilku kierunkach; że jego migracje odbywały się stale z północy na South” — M. le Marquis G. de Saporta, w Popular Science Monthly, październik 1883, strona 753.)

Godnym uwagi faktem jest to, że w miarę jak zbliżamy się do równika, rasa ludzka maleje. Ale Patagończycy z Ameryki Południowej są prawdopodobnie jedynymi aborygenami ze środka ziemi, którzy wyszli przez szczelinę zwykle oznaczaną jako Biegun Południowy i nazywani są oni rasą gigantów.

Olaf Jansen zapewnia, że ​​na początku świat został stworzony przez Wielkiego Architekta Wszechświata, aby człowiek mógł zamieszkać na jego „wewnętrznej” powierzchni, która odtąd jest mieszkaniem „wybranych”.

Ci, którzy zostali wypędzeni z „ogrodu Eden”, przynieśli ze sobą swoją tradycyjną historię.

Historia ludzi żyjących „wewnątrz” zawiera narrację sugerującą historię Noego i znanej nam arki. Odpłynął, podobnie jak Kolumb, z pewnego portu do obcej krainy, o której słyszał, daleko na północy, zabierając ze sobą wszelkiego rodzaju zwierzęta polne i ptactwo powietrzne, ale później o nim nie słyszano.

Na północnych krańcach Alaski, a jeszcze częściej na wybrzeżu Syberii, znajdują się cmentarzyska zawierające kły kości słoniowej w ilościach tak wielkich, że sugerują miejsca pochówku starożytności. Z relacji Olafa Jansena pochodzą one z wielkiej, bujnej fauny, która obfituje w pola i lasy oraz nad brzegami licznych rzek Wewnętrznego Świata. Materiały zostały złapane przez prądy oceaniczne lub przeniesione na kry i nagromadziły się jak wyrzucone przez morze drewno na syberyjskim wybrzeżu. Dzieje się tak od wieków i stąd te tajemnicze składowiska kości.

Na ten temat William F. Warren w cytowanej już książce, na stronach 297 i 298, mówi: „Skały arktyczne opowiadają o zaginionej Atlantydzie wspanialszej niż ta Platona. Skamieniałe złoża kości słoniowej na Syberii przewyższają wszystko, co znajduje się na świecie. Przynajmniej od czasów Pliniusza były one stale eksploatowane, a mimo to nadal stanowią główne centrum zaopatrzenia. Szczątki mamutów są tak obfite, że jak mówi Gratacap, „północne wyspy Syberii wydają się zbudowane z zatłoczonych kości. Inny pisarz naukowy, mówiąc o wyspach Nowej Syberii, na północ od ujścia rzeki Leny, używa tego języka: „Co roku wydobywa się z ziemi duże ilości kości słoniowej. Uważa się, że niektóre z wysp to nic innego jak nagromadzenie dryfującego drewna i zamarzniętych ciał mamutów i innych przedpotopowych zwierząt. Z tego możemy wywnioskować, że w ciągu lat, które upłynęły od rosyjskiego podboju Syberii, zebrano użyteczne kły ponad dwudziestu tysięcy mamutów”.

A teraz historia Olafa Jansena. Podaję to szczegółowo, jak zapisał w rękopisie i wplecione w opowieść, tak jak je umieścił, pewne cytaty z ostatnich prac na temat eksploracji Arktyki, pokazujące, jak dokładnie stary Norseman porównywał ze swoimi własnymi doświadczeniami doświadczenia innych ludzi. podróżnicy na mroźną Północ. Tak napisał uczeń Odyna i Thora:

CZĘŚĆ DRUGA. HISTORIA OLAFA JANSENA

Nazywam się Olaf Jansen. Jestem Norwegiem, chociaż urodziłem się w małym rosyjskim miasteczku morskim Uleaborg, na wschodnim wybrzeżu Zatoki Botnickiej, północnej odnogi Morza Bałtyckiego.

Moi rodzice byli na rejsie rybackim po Zatoce Botnickiej i zawinęli do tego rosyjskiego miasta Uleaborg w chwili moich narodzin, czyli dwudziestego siódmego października 1811 roku.

Mój ojciec, Jens Jansen, urodził się w Rodwig na skandynawskim wybrzeżu, niedaleko Lofodenów, ale po ślubie zamieszkał w Sztokholmie, ponieważ rodzina mojej matki mieszkała w tym mieście. Kiedy miałem siedem lat, zacząłem jeździć z ojcem na jego wyprawy wędkarskie wzdłuż wybrzeża Skandynawii.

We wczesnym okresie życia wykazywałem zdolności do książek iw wieku dziewięciu lat zostałem umieszczony w prywatnej szkole w Sztokholmie, pozostając tam do czternastego roku życia. Potem regularnie jeździłem z ojcem na wszystkie jego wyprawy wędkarskie.

Mój ojciec miał pełne sześć stóp wzrostu i ważył ponad piętnaście kamieni. Posiadał delikatność kobiety w delikatny sposób, ale jego determinacja i siła woli były nie do opisania. Jego wola nie dopuszczała żadnej porażki.

Miałem dziewiętnaście lat, kiedy wyruszyliśmy w to, co okazało się naszą ostatnią wyprawą jako rybacy i która zaowocowała dziwną historią, która zostanie przekazana światu — ale dopiero po zakończeniu mojej ziemskiej pielgrzymki.

Nie śmiem pozwolić, aby znane mi fakty zostały opublikowane za mojego życia, z obawy przed dalszym upokorzeniem, uwięzieniem i cierpieniem. Przede wszystkim zostałem zakuty w kajdany przez kapitana statku wielorybniczego, który mnie uratował, tylko dlatego, że powiedziałem prawdę o cudownych odkryciach dokonanych przez mojego ojca i przeze mnie. Ale to jeszcze nie był koniec moich tortur.

Po czterech latach i ośmiu miesiącach nieobecności dotarłem do Sztokholmu, tylko po to, by odkryć, że moja matka zmarła rok wcześniej, a majątek pozostawiony przez moich rodziców w posiadaniu rodu mojej matki, ale od razu przeszedł na mnie.

Wszystko mogłoby być dobrze, gdybym wymazał z pamięci historię naszej przygody i strasznej śmierci ojca.

W końcu pewnego dnia opowiedziałem szczegółowo tę historię mojemu wujowi, Gustafowi Osterlindowi, człowiekowi o znacznej majętności, i namówiłem go, aby zorganizował dla mnie wyprawę, aby odbyć kolejną podróż do obcej krainy.

Na początku myślałem, że faworyzuje mój projekt. Wydawał się zainteresowany i zaprosił mnie, abym udał się do pewnych urzędników i wyjaśnił im, tak jak ja jemu, historię naszych podróży i odkryć. Wyobraźcie sobie moje rozczarowanie i przerażenie, kiedy po zakończeniu mojej opowieści wujek podpisał pewne dokumenty i bez ostrzeżenia zostałem aresztowany i pospiesznie wysłany do ponurego i przerażającego więzienia w domu wariatów, gdzie przebywałem przez dwadzieścia osiem lat. lata — długie, nużące, przerażające lata cierpienia!

Nigdy nie przestałem dowodzić, że jestem zdrowy na umyśle i protestować przeciwko niesprawiedliwości mojego uwięzienia. W końcu siedemnastego października 1862 roku zostałem zwolniony. Mój wujek nie żył, a przyjaciele z mojej młodości byli teraz obcy. Rzeczywiście, człowiek powyżej pięćdziesięciu lat, którego jedynym znanym zapisem jest wpis szaleńca, nie ma przyjaciół.

Nie wiedziałem, jak zarabiać na życie, ale instynktownie skierowałem się w stronę portu, gdzie zakotwiczone były liczne łodzie rybackie, i w ciągu tygodnia dotarłem na statek z rybakiem nazwiskiem Yan Hansen, który zaczynał na długi rejs wędkarski na Lofoden Islands.

Tutaj moje wcześniejsze lata szkolenia okazały się największą zaletą, zwłaszcza w umożliwieniu mi bycia użytecznym. To był dopiero początek innych wypraw i dzięki oszczędnemu gospodarowaniu mogłem w ciągu kilku lat posiadać własny bryg rybacki. Potem przez dwadzieścia siedem lat podążałem za morzem jako rybak, pięć lat pracowałem dla innych, a ostatnie dwadzieścia dwa dla siebie.

Przez te wszystkie lata byłem najpilniejszym studentem książek, a także pracowitym pracownikiem w swoim interesie, ale bardzo uważałem, aby nikomu nie wspomnieć o historii dotyczącej odkryć dokonanych przez mojego ojca i przeze mnie. Nawet o tak późnej porze bałbym się, aby ktoś nie zobaczył ani nie poznał tego, co piszę, oraz zapisów i map, które posiadam. Kiedy moje dni na ziemi dobiegną końca, pozostawię mapy i zapisy, które oświecą i, mam nadzieję, przyniosą korzyść ludzkości.

Wspomnienie mojego długiego uwięzienia z maniakami, a także wszystkie okropne udręki i cierpienia są zbyt żywe, aby uzasadniać dalsze ryzyko.

W 1889 roku sprzedałem swoje łodzie rybackie i odkryłem, że zgromadziłem fortunę wystarczającą na resztę życia. Potem przyjechałem do Ameryki.

Przez kilkanaście lat mój dom znajdował się w Illinois, niedaleko Batawii, gdzie zgromadziłem większość książek z mojej obecnej biblioteki, choć wiele wybornych tomów przywiozłem ze Sztokholmu. Później przybyłem do Los Angeles, gdzie przybyłem 4 marca 1901 roku. Datę dobrze pamiętam, ponieważ był to drugi dzień inauguracji Prezydenta McKinleya. Kupiłem ten skromny dom i postanowiłem tutaj, w zaciszu własnego mieszkania, osłonięty własną winoroślą i drzewem figowym, z moimi książkami o sobie, sporządzić mapy i rysunki nowych lądów, które odkryliśmy, a także opisz szczegółowo historię od czasu, gdy mój ojciec i ja opuściliśmy Sztokholm, aż do tragicznego wydarzenia, które rozdzieliło nas na Oceanie Antarktycznym.

Dobrze pamiętam, że trzeciego dnia kwietnia 1829 roku opuściliśmy Sztokholm w naszym szalupie rybackim i pożeglowaliśmy na południe, pozostawiając wyspę Gothland po lewej stronie i wyspę Oeland po prawej stronie. Kilka dni później udało nam się podwoić Sandhommar Point i przedrzeć się przez cieśninę, która oddziela Danię od wybrzeża Skandynawii. W odpowiednim czasie zawinęliśmy do miasta Christiansand, gdzie odpoczęliśmy dwa dni, a następnie wyruszyliśmy wokół wybrzeża Skandynawii w kierunku zachodnim, kierując się na Lofoden Islands.

Mój ojciec był w świetnym humorze z powodu doskonałych i satysfakcjonujących zysków, jakie otrzymał z naszego ostatniego połowu, sprzedając go w Sztokholmie, zamiast sprzedawać w jednym z marynarskich miast na skandynawskim wybrzeżu. Był szczególnie zadowolony ze sprzedaży kilku kłów z kości słoniowej, które znalazł na zachodnim wybrzeżu Ziemi Franciszka Józefa podczas jednego ze swoich północnych rejsów w zeszłym roku, i wyraził nadzieję, że tym razem znów będziemy mieli szczęście załadować nasze mały slup rybacki z kością słoniową zamiast dorsza, śledzia, makreli i łososia.

Przybijamy do Hammerfest, pod szerokością geograficzną siedemdziesiąt jeden stopni i czterdzieści minut, na kilka dni odpoczynku. Spędziliśmy tu tydzień, w dodatkowym zapasie żywności i kilku beczkach wody pitnej, a potem pożeglowaliśmy w kierunku Spitzbergenu.

Przez kilka pierwszych dni mieliśmy otwarte morze i sprzyjający wiatr, a potem napotkaliśmy dużo lodu i wiele gór lodowych. Statek większy od naszego małego szalupy nie mógł w żaden sposób przedrzeć się przez labirynt gór lodowych ani przecisnąć się przez ledwie otwarte kanały. Te monstrualne góry przedstawiały niekończące się następstwo kryształowych pałaców, masywnych katedr i fantastycznych łańcuchów górskich, ponurych i podobnych do wartowników, nieruchomych jak wysoki klif z litej skały, stojący; cichy jak sfinks, opierający się niespokojnym falom wzburzonego morza.

Po wielu wąskich ucieczkach 23 czerwca dotarliśmy do Spitzbergenu i na krótko zakotwiczyliśmy w zatoce Wijade, gdzie udało nam się złowić całkiem nieźle. Następnie podnieśliśmy kotwicę i przepłynęliśmy przez Cieśninę Hinlopen i płynęliśmy wzdłuż północno-wschodniego lądu.(2)

(2 Należy pamiętać, że Andree wyruszył w swoją fatalną w skutkach podróż balonem z północno-zachodniego wybrzeża Spitzbergenu.)

Zerwał się silny wiatr z południowego zachodu i ojciec powiedział, że lepiej go wykorzystać i spróbować dotrzeć do Ziemi Franciszka Józefa, gdzie rok wcześniej przypadkowo znalazł kły z kości słoniowej, które przyniosły mu tak dobra cena w Sztokholmie.

Nigdy przedtem ani później nie widziałem tylu ptactwa morskiego; było ich tak dużo, że zakryli skały na linii brzegowej i zaciemnili niebo.

Przez kilka dni płynęliśmy wzdłuż skalistego wybrzeża Ziemi Franciszka Józefa. W końcu zerwał się pomyślny wiatr, który umożliwił nam dopłynięcie do Zachodniego Wybrzeża i po dwudziestu czterech godzinach żeglugi dotarliśmy do pięknej zatoki.

Trudno było uwierzyć, że to daleki Northland. Miejsce było zielone od rosnącej roślinności i chociaż obszar ten nie obejmował więcej niż jeden lub dwa akry, powietrze było ciepłe i spokojne. Wydawało się, że właśnie w tym punkcie wpływ Prądu Zatokowego jest najbardziej odczuwalny(3).

(3 Sir John Barrow, Bart., FRS, w swojej pracy zatytułowanej „Podróże odkrywcze i badawcze w regionach arktycznych” mówi na stronie 57: „Pan Beechey odnosi się do tego, co często było znajdowane i zauważane — łagodności temperatura na zachodnim wybrzeżu Spitzbergenu, przy czym odczuwanie zimna jest niewielkie lub żadne, chociaż termometr może wskazywać tylko kilka stopni powyżej punktu zamarzania. Wspaniały i żywy efekt pogodnego dnia, kiedy słońce świeci czystym niebo, którego lazurowa barwa jest tak intensywna, że ​​nie ma odpowiednika nawet na chełpliwym włoskim niebie”).

Na wschodnim wybrzeżu były liczne góry lodowe, ale tutaj byliśmy na otwartej wodzie. Daleko na zachód od nas leżały jednak okłady lodowe, a jeszcze dalej na zachód lód wyglądał jak łańcuchy niskich wzgórz. Przed nami, dokładnie na północy, rozciągało się otwarte morze.(4)

(4 Kapitan Kane, na stronie 299, cytując Morton's Journal w poniedziałek, 26 grudnia, mówi: „O ile mogłem się zorientować, otwarte korytarze miały piętnaście mil lub więcej szerokości, a czasami oddzielał je tłuczony lód. jest cały mały lód i myślę, że albo wypływa na otwartą przestrzeń na północ, albo gnije i tonie, ponieważ nie widziałem żadnego z przodu na północy.)

Mój ojciec żarliwie wierzył w Odyna i Thora i często powtarzał mi, że to bogowie, którzy przybyli daleko zza „Północnego Wiatru”.

Istniała tradycja, wyjaśnił mój ojciec, że jeszcze dalej na północ znajdowała się kraina piękniejsza niż jakakolwiek inna, jaką kiedykolwiek znał śmiertelnik, i że była zamieszkana przez „Wybranych”.

(5 W „Deutsche Mythologie”, strona 778, autorstwa Jakoba Grimma, czytamy: „Następnie synowie Bora zbudowali w środku wszechświata miasto zwane Asgard, gdzie mieszkają bogowie i ich krewni, i z tego miejsca dokonuj tak wielu cudownych rzeczy zarówno na ziemi, jak iw niebiosach nad nim. Jest w tym mieście miejsce zwane Illidskjalf, a kiedy Odyn zasiada tam na swoim wyniosłym tronie, widzi cały świat i rozpoznaje wszystkie czyny ludzkie”).

Moją młodzieńczą wyobraźnię rozpalił zapał, gorliwość i żarliwość religijna mojego dobrego ojca i wykrzyknąłem: „Dlaczego nie pożeglować do tej pięknej krainy? Niebo jest jasne, wiatr sprzyja, a morze otwarte”.

Nawet teraz widzę wyraz przyjemnego zaskoczenia na jego twarzy, gdy zwrócił się do mnie i zapytał: „Mój synu, czy chcesz iść ze mną i zbadać — pójść daleko poza miejsca, do których człowiek kiedykolwiek się odważył?” Odpowiedziałem twierdząco. — Bardzo dobrze — odpowiedział. „Niech bóg Odyn nas chroni!” i szybko ustawiając żagle, zerknął na nasz kompas, skierował dziób we właściwym kierunku północnym przez otwarty kanał i nasza podróż się rozpoczęła.

(6 Hall pisze na stronie 288: „23 stycznia dwaj Eskimosi, w towarzystwie dwóch marynarzy, udali się do Cape Lupton. Donieśli, że morze otwartej wody rozciąga się tak daleko, jak okiem sięgnąć”).

Słońce znajdowało się nisko nad horyzontem, ponieważ było jeszcze wczesne lato. Rzeczywiście, mieliśmy przed sobą prawie cztery miesiące dnia, zanim mroźna noc mogła znowu nadejść.

Nasz mały slup wędkarski skoczył naprzód, jakby żądny przygód jak my. W ciągu trzydziestu sześciu godzin byliśmy poza zasięgiem wzroku najwyższego punktu na linii brzegowej Ziemi Franciszka Józefa. Wydawało się, że płyniemy w silnym prądzie płynącym z północy na północny wschód. Daleko na prawo i na lewo od nas znajdowały się góry lodowe, ale nasz mały slup płynął wzdłuż wąskich przesmyków i przepływał przez kanały i wypływał na otwarte morze — kanały tak wąskie miejscami, że gdyby nasz statek był inny niż mały, nigdy nie moglibyśmy przeszły.

Trzeciego dnia przybyliśmy na wyspę. Jego brzegi były obmywane przez otwarte morze. Mój ojciec postanowił wylądować i zwiedzać przez jeden dzień. Ten nowy ląd był pozbawiony drewna, ale na północnym brzegu znaleźliśmy duże nagromadzenie drewna dryfującego. Niektóre pnie drzew miały czterdzieści stóp długości i dwie stopy średnicy.(7)

(7 Greely mówi nam w tomie 1, s. 100, że: „Szeregowcy Connell i Frederick znaleźli duże drzewo iglaste na plaży, tuż nad najwyższym poziomem wody. Miało prawie trzydzieści cali obwodu i około trzydziestu stóp długości , i najwyraźniej został doniesiony do tego miejsca przez prąd w ciągu kilku lat. Jego część została wycięta na drewno opałowe i po raz pierwszy w tej dolinie jasne, wesołe ognisko dawało człowiekowi ukojenie .")

Po jednym dniu eksploracji linii brzegowej tej wyspy podnieśliśmy kotwicę i skierowaliśmy dziób na północ na otwarte morze.(8)

(8 Dr Kane mówi na stronie 379 swoich prac: „Nie mogę sobie wyobrazić, co się dzieje z lodem. Silny prąd płynie nieustannie na północ; ale z wysokości większej niż pięćset stóp widziałem tylko wąskie pasy lodu, z wielkimi przestrzeniami otwartej wody, od dziesięciu do piętnastu mil szerokości, między nimi. Dlatego musi albo udać się na otwartą przestrzeń na północy, albo się rozpuścić.)

Pamiętam, że ani mój ojciec, ani ja nie próbowaliśmy jedzenia przez prawie trzydzieści godzin. Być może wynikało to z napięcia podniecenia związanego z naszą dziwną podróżą po wodach położonych dalej na północ, powiedział mój ojciec, niż ktokolwiek wcześniej. Aktywna mentalność stłumiła potrzeby fizyczne.

Zamiast intensywnego zimna, jak się spodziewaliśmy, było naprawdę cieplej i przyjemniej niż w Hammerfest na północnym wybrzeżu Norwegii, jakieś sześć tygodni wcześniej.(9)

(9 Druga podróż kapitana Peary'ego dotyczy innej okoliczności, która może posłużyć do potwierdzenia przypuszczenia, od dawna utrzymywanego przez niektórych, że na biegunie lub w jego pobliżu istnieje otwarte morze, wolne od lodu. „Drugiego listopada”, mówi Peary , „wiatr wzmógł się do wichury z północy na zachód, obniżył termometr przed północą do 5 stopni, podczas gdy wzrostowi wiatru na wyspie Melville towarzyszył na ogół równoczesny wzrost termometru przy niskich temperaturach. ” pyta, „spowodowany przez wiatr wiejący nad otwartym morzem w tej części, z której wieje wiatr? I skłonny do potwierdzenia opinii, że na biegunie lub w jego pobliżu istnieje otwarte morze?”)

Obaj szczerze przyznaliśmy, że byliśmy bardzo głodni, i natychmiast przygotowałem obfity posiłek z naszej dobrze zaopatrzonej spiżarni. Kiedy zjedliśmy serdecznie posiłek, powiedziałem ojcu, że wierzę, że będę spał, ponieważ zaczynałem czuć się dość senny. „Dobrze”, odpowiedział, „będę czuwał”.

Nie mam możliwości określenia, jak długo spałem; Wiem tylko, że zostałem brutalnie obudzony przez straszliwe zamieszanie slupu. Ku mojemu zdziwieniu zastałem ojca śpiącego spokojnie. Krzyknąłem do niego pożądliwie, a on, podnosząc się, szybko zerwał się na nogi. Rzeczywiście, gdyby nie momentalnie chwycił się relingu, z pewnością zostałby rzucony w kipiące fale.

Szalała gwałtowna burza śnieżna. Wiatr wiał dokładnie z tyłu, pędząc naszym slupem z niesamowitą prędkością i groził, że w każdej chwili nas wywróci. Nie było czasu do stracenia, trzeba było natychmiast opuścić żagle. Nasza łódź wiła się w konwulsjach. Wiedzieliśmy, że po obu stronach znajduje się kilka gór lodowych, ale na szczęście kanał był otwarty bezpośrednio na północ. Ale czy tak miało pozostać? Przed nami, opasując horyzont od lewej do prawej, widniała mgła lub mgła, czarna jak egipska noc nad wodą i biała jak obłok pary ku górze, który w końcu zniknął z pola widzenia, gdy zmieszał się z wielkie białe płatki padającego śniegu. Czy przykryła zdradziecką górę lodową,

(10 Na stronie 284 swoich prac Hall pisze: „Ze szczytu Providence Berg na północy widać było ciemną mgłę, wskazującą na obecność wody. O godzinie 10 rano trzech mężczyzn (Kruger, Nindemann i Hobby) udali się na przylądek Lupton aby ustalić, jeśli to możliwe, zasięg otwartej wody. Po powrocie zgłosili kilka otwartych przestrzeni i dużo młodego lodu - nie starszego niż jeden dzień, tak cienkiego, że można go było łatwo rozbić, rzucając na niego kawałkami lodu. ”)

Jakim cudem uniknęliśmy całkowitej zagłady, nie wiem. Pamiętam, jak nasz mały statek trzeszczał i jęczał, jakby łamały mu się stawy. Kołysał się i chwiał tam iz powrotem, jakby chwycił go jakiś gwałtowny prąd wiru lub wiru.

Na szczęście nasz kompas był przymocowany długimi śrubami do belki poprzecznej. Jednak większość naszych zapasów została wyrzucona i zmieciona z pokładu cuddy, i gdybyśmy na samym początku nie przedsięwzięli środków ostrożności, aby mocno przywiązać się do masztów slupu, zostalibyśmy wciągnięci w mocowanie morze.

Ponad ogłuszającym szumem szalejących fal usłyszałem głos mojego ojca. „Bądź odważny, mój synu”, krzyknął, „Odyn jest bogiem wód, towarzyszem odważnych i jest z nami. Nie bój się”.

Wydawało mi się, że nie ma możliwości uniknięcia strasznej śmierci. Mały slup przewoził wodę, śnieg padał tak szybko, że aż oślepiał, a fale przetaczały się po naszych ladach z lekkomyślną, białą furią. Nie wiadomo było, w której chwili zderzymy się z dryfującym lodem. Potężne fale wyniosłyby nas na szczyty górskich fal, a potem pogrążyły w głębinach koryta morskiego, jak gdyby nasz szalup był kruchą skorupą. Gigantyczne fale z białymi czapami, jak prawdziwe ściany, otaczały nas od przodu i od tyłu.

Ta straszna, szarpiąca nerwy gehenna, z jej nienazwanymi horrorami napięcia i nieopisanej agonii strachu, trwała ponad trzy godziny, a przez cały czas pędziliśmy naprzód z zawrotną prędkością. Potem nagle, jakby znużony gorączkowymi wysiłkami, wiatr zaczął słabnąć i stopniowo cichnąć.

W końcu byliśmy w doskonałym spokoju. Mgła również zniknęła, a przed nami rozciągał się pozbawiony lodu kanał, szeroki na jakieś dziesięć lub piętnaście mil, z kilkoma górami lodowymi daleko po naszej prawej stronie i przerywanym archipelagiem mniejszych po lewej stronie.

Uważnie obserwowałem ojca, zdeterminowany, by milczeć, dopóki się nie odezwie. Wkrótce odwiązał linę z pasa i bez słowa zaczął uruchamiać pompy, które na szczęście nie uległy uszkodzeniu, wypuszczając wodę z szalupy, którą przetransportował w szale sztormu.

Postawił żagle szalupy tak spokojnie, jakby zarzucał sieć rybacką, a potem zauważył, że jesteśmy gotowi na sprzyjający wiatr, kiedy się nadejdzie. Jego odwaga i wytrwałość były naprawdę niezwykłe.

Podczas dochodzenia stwierdziliśmy, że pozostało mniej niż jedna trzecia naszych zapasów, podczas gdy ku naszemu całkowitemu przerażeniu odkryliśmy, że nasze beczki z wodą zostały zmiecione za burtę podczas gwałtownych zanurzeń naszej łodzi.

W ładowni głównej znajdowały się dwie beczułki na wodę, ale obie były puste. Mieliśmy wystarczające zapasy żywności, ale nie mieliśmy świeżej wody. Od razu zdałem sobie sprawę z okropności naszego położenia. W tej chwili ogarnęło mnie palące pragnienie. – Rzeczywiście jest źle – zauważył mój ojciec. „Jednak wysuszmy nasze przemoczone ubranie, bo jesteśmy przemoczeni do suchej nitki. Zaufaj bogu Odynowi, mój synu. Nie trać nadziei”.

Słońce prażyło ukośnie, jakbyśmy znajdowali się na południowej szerokości geograficznej, a nie na dalekiej północy. Kołysał się w kółko, jego orbita była zawsze widoczna i wznosiła się coraz wyżej każdego dnia, często pokryta mgłą, ale zawsze spoglądała przez koronkę chmur jak niespokojne oko losu, strzegąc tajemniczej Krainy Północy i zazdrośnie obserwując psikusy człowieka. Daleko po naszej prawej stronie promienie pokrywające pryzmaty gór lodowych były wspaniałe. Ich odbicia emitowały błyski granatu, diamentu, szafiru. Pirotechniczna panorama niezliczonych kolorów i kształtów, poniżej widać było zabarwione na zielono morze, a powyżej fioletowe niebo.

CZĘŚĆ TRZECIA. POZA PÓŁNOCNYM WIATREM

PRÓBOWAŁEM zapomnieć o pragnieniu, zajmując się wyniesieniem jedzenia i pustego naczynia z ładowni. Sięgając przez barierkę napełniłem naczynie wodą w celu umycia rąk i twarzy. Ku mojemu zdumieniu, kiedy woda zetknęła się z moimi ustami, nie poczułem smaku soli. Byłem zaskoczony odkryciem. "Ojciec!" Prawie sapnąłem, „woda, woda; jest świeża!” – Co, Olafie? — wykrzyknął ojciec, rozglądając się pospiesznie. „Z pewnością się mylisz. Nie ma lądu. Zwariowałeś”. "Ale skosztuj!" płakałem.

W ten sposób dokonaliśmy odkrycia, że ​​woda jest rzeczywiście świeża, absolutnie taka, bez najmniejszego posmaku słonawego, czy nawet podejrzenia, że ​​ma słony posmak.

Natychmiast napełniliśmy nasze dwie pozostałe beczułki na wodę, a mój ojciec oświadczył, że jest to niebiańska dyspensa miłosierdzia od bogów Odyna i Thora.

Niemal oszaleliśmy z radości, ale głód kazał nam zakończyć nasz przymusowy post. Teraz, gdy znaleźliśmy słodką wodę na otwartym morzu, czego nie mogliśmy się spodziewać na tej dziwnej szerokości geograficznej, gdzie nigdy wcześniej nie pływał żaden statek i nigdy nie słyszeliśmy plusku wioseł? (11)

(11 W tomie I, strona 196, Nansen pisze: „Jest to osobliwe zjawisko — ta martwa woda. Mieliśmy obecnie lepszą sposobność zbadania jej, niż byśmy tego chcieli. Występuje tam, gdzie warstwa powierzchniowa świeżej wody spoczywa na słona woda morska, a ta świeża woda jest unoszona wraz ze statkiem ślizgającym się po cięższym morzu pod nią, jak na stałym fundamencie.Różnica między tymi dwiema warstwami była w tym przypadku tak wielka, że ​​chociaż mieliśmy wodę pitną na powierzchni, woda, którą czerpaliśmy z dolnego kurka maszynowni, była zbyt słona, aby mogła być używana do kotła.”)

Ledwo zaspokoiliśmy nasz głód, gdy bryza zaczęła wypełniać bezczynne żagle, a spojrzawszy na kompas, stwierdziliśmy, że północny punkt mocno naciska na szybę.

W odpowiedzi na moje zdziwienie, ojciec powiedział: „Słyszałem o tym już wcześniej, nazywają to zanurzeniem igły”.

Poluzowaliśmy kompas i obróciliśmy go pod kątem prostym do powierzchni morza, zanim jego czubek odczepił się od szkła i wskazał zgodnie z niezakłóconym przyciąganiem. Poruszał się niespokojnie i wydawał się chwiejny jak pijany człowiek, ale w końcu wskazał kurs.

Wcześniej myśleliśmy, że wiatr niesie nas na północny zachód, ale po uwolnieniu igły odkryliśmy, jeśli można na tym polegać, że płyniemy nieco na północ, na północny wschód. Nasz kurs jednak zawsze zmierzał na północ.(12)

(12 W tomie II, strony 18 i 19, Nansen pisze o nachyleniu igły. Mówiąc o Johnsonie, jego pomocniku: „Pewnego dnia — było to 24 listopada — przyszedł na kolację trochę po szóstej, dość zaniepokojony i powiedział: „Właśnie nastąpiło szczególne nachylenie igły pod kątem dwudziestu czterech stopni. I co niezwykłe, jej północny kraniec wskazywał na wschód”.

Ponownie znajdujemy w pierwszej podróży Peary'ego - strona 67 - co następuje: „Zaobserwowano, że od chwili, gdy wpłynęli do cieśniny Lancaster, ruch igły kompasu był bardzo powolny, a zarówno ten, jak i jej odchylenie zwiększały się w miarę posuwania się naprzód w kierunku zachodnim i kontynuowali schodzenie w dół tej zatoki. Osiągnąwszy 73 stopnie szerokości geograficznej, po raz pierwszy byli świadkami dziwnego zjawiska polegającego na tym, że kierunkowa siła igły staje się tak słaba, że ​​​​zostaje całkowicie pokonana przez przyciąganie statku , tak że można by teraz powiedzieć, że igła wskazuje biegun północny statku.”)

Morze było spokojnie gładkie, z ledwie wzburzoną falą, a wiatr był rześki i radosny. Promienie słoneczne, choć padały na nas z ukosa, zapewniały spokojne ciepło. I tak czas mijał dzień po dniu, a z wpisu w naszym dzienniku połowowym dowiedzieliśmy się, że od sztormu na otwartym morzu płynęliśmy jedenaście dni.

Przy najsurowszej gospodarce nasze jedzenie trzymało się dość dobrze, ale zaczynało się kończyć. W międzyczasie skończyła się jedna z naszych beczek wody i ojciec powiedział: „Napełnimy ją ponownie”. Ale ku naszemu przerażeniu okazało się, że woda jest teraz tak słona, jak w regionie Lofoden u wybrzeży Norwegii. To wymagało od nas szczególnej ostrożności w stosunku do pozostałej beczki.

Przez większość czasu chciałem spać; czy był to efekt ekscytującego przeżycia żeglugi po nieznanych wodach, czy też odprężenia od okropnego podniecenia towarzyszącego naszej przygodzie w sztormie na morzu, czy też braku pożywienia, nie umiałem powiedzieć.

Często kładłem się na bunkrze naszego małego szalupy i patrzyłem daleko w błękitną kopułę nieba; i chociaż słońce świeciło daleko na wschodzie, zawsze widziałem nad głową pojedynczą gwiazdę. Przez kilka dni, kiedy szukałem tej gwiazdy, zawsze znajdowała się dokładnie nad nami.

Według naszych obliczeń było to teraz około pierwszego sierpnia. Słońce stało wysoko na niebie i było tak jasne, że nie widziałem już tej jedynej gwiazdy, która przyciągnęła moją uwagę kilka dni wcześniej.

Pewnego dnia mniej więcej o tej porze mój ojciec zaskoczył mnie, zwracając moją uwagę na nowy widok daleko przed nami, prawie na horyzoncie. — To sztuczne słońce — wykrzyknął mój ojciec. „Czytałem o nich; nazywa się to odbiciem lub mirażem. Wkrótce przeminie”.

Ale to matowoczerwone, fałszywe słońce, jak przypuszczaliśmy, nie znikało przez kilka godzin; i chociaż byliśmy nieświadomi tego, że emituje ono jakiekolwiek promienie światła, to jednak nie było później czasu, kiedy nie moglibyśmy przeczesać horyzontu z przodu i zlokalizować oświetlenia tak zwanego fałszywego słońca, w okresie co najmniej dwunastu godzin poza co dwadzieścia cztery.

Chmury i mgły czasami prawie, ale nigdy całkowicie, ukrywały jego położenie. W miarę posuwania się naprzód wydawało się, że stopniowo wznosi się coraz wyżej na horyzoncie niepewnego purpurowego nieba.

Trudno powiedzieć, żeby przypominał słońce, chyba że miał okrągły kształt, a kiedy nie był przesłonięty przez chmury lub mgły oceaniczne, miał zamglony czerwony, brązowy wygląd, który zmieniał się w białe światło jak świetlista chmura, jak jeśli odbija nieco większe światło poza nią.

W końcu zgodziliśmy się w naszej dyskusji na temat tego zadymionego słońca w kolorze pieca, że ​​niezależnie od przyczyny tego zjawiska, nie było to odbicie naszego słońca, ale pewnego rodzaju planeta – rzeczywistość.(13)

Miraż był początkowo spłaszczoną, świecącą na czerwono smugą ognia na horyzoncie; później były dwie smugi, jedna nad drugą, z ciemną przestrzenią między nimi; a z głównego szczytu mogłem zobaczyć cztery, a nawet pięć takich poziomych linii bezpośrednio jedna nad drugą, wszystkie równej długości, jakby można było sobie wyobrazić kwadratowe, matowoczerwone słońce z poziomymi ciemnymi smugami. ”)

Pewnego dnia wkrótce potem poczułem się bardzo senny i zapadłem w głęboki sen. Ale wydawało się, że niemal natychmiast obudziło mnie energiczne potrząsanie przez ojca za ramię i mówienie: „Olafie, obudź się, w zasięgu wzroku widać ląd!”.

Zerwałem się na równe nogi i och! radość nie do opisania! Tam, daleko w oddali, a jednak dokładnie na naszej drodze, znajdowały się lądy ostro wcinające się w morze. Linia brzegowa rozciągała się daleko na prawo od nas, jak okiem sięgnąć, a wzdłuż całej piaszczystej plaży fale rozbijały się na wzburzoną pianę, cofały się, a potem znów płynęły naprzód, nieustannie intonując monotonnymi grzmotami pieśń o głębia. Brzegi porośnięte były drzewami i roślinnością.

Nie potrafię wyrazić mojego uczucia uniesienia z powodu tego odkrycia. Mój ojciec stał nieruchomo, z ręką na sterze, patrząc prosto przed siebie, wylewając serce w dziękczynnej modlitwie i dziękczynieniu bogom Odynowi i Thorowi.

W międzyczasie sieć, którą znaleźliśmy w ładowni, została zarzucona i złowiliśmy kilka ryb, które znacznie wzbogaciły nasze kurczące się zapasy żywności.

Kompas, który zamocowaliśmy z powrotem na swoim miejscu w obawie przed kolejną burzą, nadal wskazywał północ i poruszał się na swojej osi, tak jak w Sztokholmie. Zanurzanie igły ustało. Co to może oznaczać? Wtedy też nasze wielodniowe żeglowanie z pewnością zaprowadziło nas daleko poza biegun północny. A jednak igła nadal wskazywała północ. Byliśmy bardzo zakłopotani, bo z pewnością nasz kierunek był teraz na południe.(14)

(14 Pierwsza podróż Peary'ego, strony 69 i 70, mówi: „Po dotarciu na wyspę Sir Byama Martina, najbliższą Wyspie Melville, szerokość geograficzna miejsca obserwacji wynosiła 75 stopni – 09' – 23”, a długość geograficzna 103 stopnie – 44' – 37”; zanurzenie igły magnetycznej 88 stopni - 25' - 56" na zachód na długości geograficznej 91 stopni - 48', gdzie dokonano ostatnich obserwacji na brzegu , do 165 stopni - 50' - 09" na wschód, na ich obecnym stanowisku, tak że — mówi Peary — żeglując nad przestrzenią między tymi dwoma południkami, przepłynął bezpośrednio na północ od bieguna magnetycznego i niewątpliwie minął jedno z tych miejsc na kuli ziemskiej, gdzie igła okazałoby się, że zmienia się o 180 stopni, czyli innymi słowy, gdzie biegun północny wskazywałby na południe.”)

Płynęliśmy przez trzy dni wzdłuż linii brzegowej, po czym dotarliśmy do ujścia fiordu lub rzeki o ogromnych rozmiarach. Wyglądało to bardziej jak wielka zatoka i skierowaliśmy się w tamtą stronę, kierując się nieco na północny wschód od południa. Z pomocą niespokojnego wiatru, który przychodził nam z pomocą przez około dwanaście godzin na dwadzieścia cztery, kontynuowaliśmy podróż w głąb lądu, do rzeki, która później okazała się potężną i jak się dowiedzieliśmy, została nazwana przez mieszkańców Hiddekel .

Kontynuowaliśmy naszą podróż przez następne dziesięć dni i stwierdziliśmy, że szczęśliwie dotarliśmy na odległość w głąb lądu, gdzie pływy oceaniczne nie miały już wpływu na wodę, która stała się świeża.

Odkrycie nie nastąpiło zbyt szybko, ponieważ nasza pozostała beczka wody była prawie wyczerpana. Nie tracąc czasu uzupełniliśmy nasze beczki i przy sprzyjającym wietrze płynęliśmy dalej w górę rzeki.

Wzdłuż brzegów widać było rozległe na wiele mil lasy ciągnące się wzdłuż linii brzegowej. Drzewa były ogromnych rozmiarów. Wylądowaliśmy po zakotwiczeniu w pobliżu piaszczystej plaży, wyszliśmy na brzeg i zostaliśmy nagrodzeni znalezieniem dużej ilości orzechów, które były bardzo smaczne i zaspokajały głód, oraz mile widzianą odmianą od monotonii naszych zapasów żywności.

Było to około pierwszego września, ponad pięć miesięcy, jak obliczyliśmy, od naszego pożegnania ze Sztokholmu. Nagle ogarnęło nas przerażenie, gdy usłyszeliśmy w oddali śpiew ludzi. Wkrótce potem odkryliśmy ogromny statek płynący w dół rzeki prosto w naszą stronę. Ci na pokładzie śpiewali jednym potężnym chórem, który odbijając się echem od brzegu do brzegu, brzmiał jak tysiąc głosów, wypełniając cały wszechświat drżącą melodią. Akompaniament był grany na instrumentach strunowych, podobnie jak nasze harfy.

Był to większy statek niż jakikolwiek, jaki kiedykolwiek widzieliśmy, i miał inną konstrukcję.(15)

(15 Mitologia azjatycka — strona 240, „Raj znaleziony” — z przekładu Sayce'a, w książce zatytułowanej „Zapisy z przeszłości”, powiedziano nam o „mieszkaniu”, które „bogowie stworzyli” dla pierwszych istot ludzkich, — mieszkanie, w którym „stali się wielcy” i „wzrosło ich liczebność”, a którego położenie jest opisane słowami dokładnie odpowiadającymi słowom literatury irańskiej, indyjskiej, chińskiej, eddaickiej i azteckiej; mianowicie „w centrum ziemia” — Warren).

W tym szczególnym czasie nasz slup był unieruchomiony i niedaleko od brzegu. Brzeg rzeki, porośnięty mamutowymi drzewami, wznosił się pięknie na kilkaset stóp. Wydawało się, że jesteśmy na skraju jakiegoś pierwotnego lasu, który bez wątpienia rozciągał się daleko w głąb lądu.

Ogromna łódź zatrzymała się i prawie natychmiast spuszczono łódź i sześciu mężczyzn o gigantycznej posturze wiosłowało do naszej małej szalupy rybackiej. Mówili do nas w dziwnym języku. Wiedzieliśmy jednak z ich zachowania, że ​​nie byli nieprzyjaźni. Dużo rozmawiali między sobą, a jeden z nich śmiał się bez umiaru, jak gdyby w odnalezieniu nas dokonano dziwnego odkrycia. Jeden z nich wypatrzył nasz kompas i wydawało się, że zainteresował ich bardziej niż jakakolwiek inna część naszego slupu.

W końcu przywódca skinął, jakby pytał, czy jesteśmy gotowi opuścić nasz statek i udać się na pokład ich statku. — Co powiesz, mój synu? zapytał mój ojciec. „Nie mogą zrobić nic więcej poza zabiciem nas”.

„Wydają się być życzliwie usposobieni”, odpowiedziałem, „chociaż co za okropni olbrzymy! Muszą należeć do elitarnej szóstki z pułku cracku królestwa. Tylko spójrz na ich wielkie rozmiary”.

„Równie dobrze możemy iść dobrowolnie, jak i zostać zabrani siłą”, powiedział mój ojciec z uśmiechem, „bo z pewnością są w stanie nas schwytać”. Następnie dał do zrozumienia znakami, że jesteśmy gotowi im towarzyszyć.

W ciągu kilku minut znaleźliśmy się na pokładzie statku, a pół godziny później nasza mała łódź rybacka została podniesiona z wody przez dziwny rodzaj haczyka i zestawu i umieszczona na pokładzie jako ciekawostka.

Było kilkaset osób na pokładzie tego, dla nas, gigantycznego statku, który, jak odkryliśmy, nazywał się „Naz”, co znaczy, jak się później dowiedzieliśmy, „Przyjemność” lub, by nadać bardziej właściwą interpretację, statek „Wycieczkowy Przyjemność”.

Jeśli mój ojciec i ja byliśmy z zaciekawieniem obserwowani przez pasażerów statku, ta dziwna rasa olbrzymów oferowała nam równie wielkie zdumienie.

Na pokładzie nie było ani jednego mężczyzny, który nie mierzyłby pełnych dwunastu stóp wzrostu. Wszyscy nosili pełne brody, niezbyt długie, ale pozornie krótko przycięte. Miały łagodne i piękne twarze, niezwykle jasne, o rumianej cerze. Włosy i broda niektórych były czarne, innych piaskowe, a jeszcze innych żółte. Kapitan, jak nazywaliśmy dygnitarza dowodzącego wielkim statkiem, był o głowę wyższy od któregokolwiek z jego towarzyszy. Kobiety miały średnio od dziesięciu do jedenastu stóp wzrostu. Ich rysy były szczególnie regularne i wyrafinowane, a cera miała najdelikatniejszy odcień, podkreślony zdrowym blaskiem.(16)

(16 „Według wszystkich dostępnych danych miejsce to w epoce pojawienia się człowieka na scenie znajdowało się na utraconym już „kontynencie miocenu”, który wówczas otaczał biegun podbiegunowy. Że w tym prawdziwym, pierwotnym Edenie niektóre z wczesnych pokoleń ludzie osiągnęli wzrost i długowieczność niezrównaną w żadnym kraju znanym z historii popotopowej, nie jest bynajmniej naukowo niewiarygodny” (Wm. F. Warren, „Paradise Found”, s. 284).

Zarówno mężczyźni, jak i kobiety zdawali się posiadać tę szczególną swobodę, którą uważamy za oznakę dobrego wychowania, i pomimo ich ogromnej postury nie było w nich nic, co sugerowałoby niezręczność. Ponieważ byłem chłopcem w wieku zaledwie dziewiętnastu lat, bez wątpienia uważano mnie za prawdziwego Tomka Palucha. Sześć stóp i trzy stopy mojego ojca nie unosiły czubka głowy powyżej linii talii tych ludzi.

Wydawało się, że każdy z nich rywalizuje z innymi w okazywaniu uprzejmości i okazywaniu nam życzliwości, ale pamiętam, że wszyscy śmiali się serdecznie, kiedy musieli zaimprowizować krzesła dla mojego ojca i mnie do siedzenia przy stole. Byli bogato ubrani w charakterystyczny dla nich kostium i bardzo atrakcyjny. Mężczyźni byli ubrani w bogato haftowane tuniki z jedwabiu i atłasu, przepasane w talii. Nosili bryczesy do kolan i pończochy o delikatnej fakturze, a stopy mieli w sandałach ze złotymi sprzączkami. Wcześnie odkryliśmy, że złoto było jednym z najpowszechniej znanych metali i że było szeroko stosowane w dekoracji.

Choć może się to wydawać dziwne, ani ojciec, ani ja nie troszczyliśmy się o nasze bezpieczeństwo. „Doszliśmy do swoich” — powiedział do mnie ojciec. „Jest to wypełnienie tradycji, którą przekazał mi mój ojciec i ojciec mojego ojca, i która wciąż istnieje od wielu pokoleń naszej rasy. To z pewnością ziemia poza Północnym Wiatrem”.

Wydawało się, że wywarliśmy na drużynie takie wrażenie, że zostaliśmy specjalnie oddani pod opiekę jednego z mężczyzn, Julesa Galdei i jego żony, w celu nauczenia ich języka; a my ze swojej strony byliśmy równie chętni do nauki, jak oni do nauczania.

Na rozkaz kapitana statek sprytnie obrócił się i zaczął podążać w górę rzeki. Maszyna, choć bezgłośna, była bardzo potężna.

Brzegi i drzewa po obu stronach zdawały się pędzić. Prędkość statku czasami przewyższała prędkość jakiegokolwiek pociągu kolejowego, jakim kiedykolwiek jechałem, nawet tutaj, w Ameryce. Było cudownie.

W międzyczasie straciliśmy z oczu promienie słoneczne, ale znaleźliśmy blask „wewnątrz” emanujący z matowoczerwonego słońca, które już przyciągnęło naszą uwagę, teraz emitując białe światło, pozornie z brzegu chmur daleko z przodu z nas. Powiedziałbym, że dawał większe światło niż dwie pełnie księżyca w najczystszą noc.

Za dwanaście godzin ta biała chmura zniknie z pola widzenia jak zaćmiona, a następne dwanaście godzin odpowiada naszej nocy. Wcześnie dowiedzieliśmy się, że ci dziwni ludzie byli czcicielami tej wielkiej chmury nocy. To był „Dymiący bóg” z „Wewnętrznego świata”.

Statek był wyposażony w tryb oświetlenia, który, jak teraz przypuszczam, był elektrycznością, ale ani mój ojciec, ani ja nie byliśmy wystarczająco biegli w mechanice, aby zrozumieć, skąd pochodzi moc do obsługi statku, ani do utrzymania delikatnych, pięknych świateł, które spełniały ten sam cel naszych obecnych metod oświetlania ulic naszych miast, naszych domów i miejsc prowadzenia działalności.

Trzeba pamiętać, że czas, o którym piszę, to jesień 1829 roku, a my z „zewnętrznej” powierzchni ziemi nie wiedzieliśmy wtedy nic, że tak powiem, o elektryczności.

Elektrycznie doładowany stan powietrza był stałym witalizatorem. Nigdy w życiu nie czułem się lepiej niż podczas dwóch lat pobytu mojego ojca i mnie w głębi ziemi.

Aby wznowić moją opowieść o wydarzeniach; Statek, którym płynęliśmy, zatrzymał się dwa dni po tym, jak zostaliśmy zabrani na pokład. Mój ojciec powiedział, że tak blisko jak mógł ocenić, byliśmy bezpośrednio pod Sztokholmem lub Londynem. Miasto, do którego dotarliśmy, nazywało się „Jehu”, co oznacza miasto portowe. Domy były duże i pięknie zbudowane i dość jednolite z wyglądu, ale bez identyczności. Wydaje się, że głównym zajęciem ludu było rolnictwo; zbocza wzgórz były pokryte winnicami, podczas gdy doliny były przeznaczone do uprawy zboża.

Nigdy nie widziałem takiego pokazu złota. To było wszędzie. Ościeża drzwi były intarsjowane, a stoły fornirowane złotą blachą. Kopuły budynków publicznych były ze złota. Był używany najbardziej hojnie w wykończeniach wielkich świątyń muzycznych.

Roślinność rosła w obfitości, a wszelkiego rodzaju owoce miały najdelikatniejszy smak. Kiście winogron o długości czterech i pięciu stóp, każde winogrono wielkości pomarańczy i jabłka większe niż głowa człowieka, przedstawiały wspaniały wzrost wszystkich rzeczy „wewnątrz” ziemi.

Wielkie sekwoje w Kalifornii byłyby uważane za zwykłe zarośla w porównaniu z gigantycznymi drzewami leśnymi rozciągającymi się na wiele mil we wszystkich kierunkach. W wielu kierunkach u podnóża gór w ostatnim dniu naszej wędrówki po rzece widziano ogromne stada bydła.

Wiele słyszeliśmy o mieście zwanym „Eden”, ale trzymano nas w „Jehu” przez cały rok. Pod koniec tego czasu nauczyliśmy się dość dobrze mówić językiem tej dziwnej rasy ludzi. Nasi instruktorzy, Jules Galdea i jego żona, wykazali się cierpliwością godną pochwały.

Pewnego dnia odwiedził nas wysłannik Władcy z „Edenu” i przez całe dwa dni mój ojciec i ja zadawaliśmy serię zaskakujących pytań. Chcieli wiedzieć, skąd pochodzimy, jacy ludzie żyli „bez”, jakiego Boga czcimy, jakie są nasze przekonania religijne, sposób życia w naszej dziwnej krainie i tysiące innych rzeczy.

Szczególną uwagę zwracał kompas, który przywieźliśmy ze sobą. Mój ojciec i ja skomentowaliśmy między sobą fakt, że kompas nadal wskazywał północ, chociaż teraz wiedzieliśmy, że przepłynęliśmy nad krzywizną lub krawędzią szczeliny ziemskiej i byliśmy daleko na południe na „wewnętrznej” powierzchni skorupy ziemskiej , który według szacunków mojego ojca i moich własnych ma około trzystu mil grubości od „wewnątrz” do „zewnętrznej” powierzchni. Względnie rzecz biorąc, nie jest grubsza od skorupki jajka, więc „wewnątrz” ziemi ma prawie tyle samo powierzchni, co „zewnętrznej”.

Wielka świetlista chmura lub kula matowoczerwonego ognia — ognistoczerwona rano i wieczorem, a w ciągu dnia wydzielająca piękne białe światło, „Dymny bóg” — wydaje się być zawieszona w centrum wielkiej próżni. wewnątrz” ziemi i utrzymywane na swoim miejscu przez niezmienne prawo grawitacji lub odpychającą siłę atmosferyczną, zależnie od przypadku. Odnoszę się do znanej siły, która przyciąga lub odpycha z jednakową siłą we wszystkich kierunkach.

Podstawa tej elektrycznej chmury lub centralnego źródła światła, siedziba bogów, jest ciemna i nieprzejrzysta, z wyjątkiem niezliczonych małych otworów, pozornie na dnie wielkiej podpory lub ołtarza Bóstwa, na którym „Dymiący Bóg” podpórki; a światła wpadające przez te liczne otwory migoczą w nocy w całej okazałości i wydają się być gwiazdami, tak naturalnymi jak gwiazdy, które widzieliśmy świecące w naszym domu w Sztokholmie, z wyjątkiem tego, że wydają się większe. „Dymiący bóg” wydaje się zatem pojawiać wraz z każdym codziennym obrotem Ziemi na wschodzie i zachodzić na zachodzie, tak samo jak nasze słońce na powierzchni zewnętrznej. W rzeczywistości ludzie „wewnątrz” wierzą, że „Dymiący Bóg” jest tronem ich Jehowy i jest nieruchomy.

Od tamtej pory odkryłem, że język ludzi ze Świata Wewnętrznego jest bardzo podobny do sanskrytu.

Po tym, jak zdaliśmy o sobie sprawę emisariuszom z centralnej siedziby rządu kontynentu wewnętrznego, a mój ojciec, na swój prymitywny sposób, narysował na ich prośbę mapy „zewnętrznej” powierzchni ziemi, przedstawiające podziały lądu i wody oraz podając nazwy każdego z kontynentów, dużych wysp i oceanów, zabrano nas drogą lądową do miasta „Eden”, innym środkiem lokomocji niż wszystko, co mamy w Europie czy Ameryce. Ten pojazd był niewątpliwie jakimś urządzeniem elektrycznym. Był bezgłośny i poruszał się po pojedynczej żelaznej szynie w idealnej równowadze. Podróż odbyła się z bardzo dużą prędkością. Nieśli nas po wzgórzach i dolinach, przez doliny i znowu po zboczach stromych gór, bez widocznej próby wyrównania terenu, tak jak to robimy w przypadku torów kolejowych. Fotele samochodowe były ogromne, ale wygodne i znajdowały się bardzo wysoko nad podłogą samochodu. Na szczycie każdego samochodu leżały na bokach koła zamachowe z wysokimi zębatkami, które były tak automatycznie regulowane, że wraz ze wzrostem prędkości samochodu, wysoka prędkość tych kół zamachowych zwiększała się geometrycznie. Jules Galdea wyjaśnił nam, że te obracające się wachlarzowate koła na dachach samochodów zniszczyły ciśnienie atmosferyczne lub to, co ogólnie rozumie się pod pojęciem grawitacji, a przy tej sile zniszczonej lub uczynionej w ten sposób nieważną samochód jest tak samo bezpieczny przed upadkiem na bok lub drugi z pojedynczego toru kolejowego, jakby znajdował się w próżni;

Zdumienie mojego ojca i moje było nie do opisania, kiedy pośród królewskiej wspaniałości obszernej sali zostaliśmy w końcu postawieni przed Wielkim Najwyższym Kapłanem, władcą całej krainy. Był bogato odziany i znacznie wyższy od otaczających go ludzi i nie mógł mieć mniej niż czternaście do piętnastu stóp wzrostu. Ogromny pokój, w którym nas przyjęto, wydawał się wykończony solidnymi płytami złota, grubo wysadzanymi klejnotami, o zdumiewającej jasności.

Miasto „Eden” znajduje się w czymś, co wydaje się być piękną doliną, ale w rzeczywistości znajduje się na najwyższym górskim płaskowyżu Kontynentu Wewnętrznego, kilka tysięcy stóp wyżej niż jakakolwiek część otaczającego go kraju. To najpiękniejsze miejsce, jakie kiedykolwiek widziałem podczas wszystkich moich podróży. W tym wzniesionym ogrodzie wszelkiego rodzaju owoce, winorośle, krzewy, drzewa i kwiaty rosną w ogromnej obfitości.

W tym ogrodzie cztery rzeki mają swoje źródła w potężnej fontannie artezyjskiej. Dzielą się i płyną w czterech kierunkach. Miejsce to nazywane jest przez mieszkańców „pępkiem ziemi” lub początkiem „kolebki rodzaju ludzkiego”. Nazwy rzek to Eufrat, Pison, Gichon i Hiddekel.(17)

(17 „I zasadził Pan Bóg ogród i sprawił, że Pan Bóg wyhodował z ziemi wszelkie drzewa przyjemne do oglądania i dobre do jedzenia” — Księga Rodzaju).

Nieoczekiwane czekało na nas w tym pięknym pałacu, w znalezieniu naszej małej łodzi rybackiej. Został przywieziony przed Arcykapłana w idealnym stanie, tak jak został wydobyty z wód tego dnia, kiedy ludzie, którzy odkryli nas na rzece ponad rok wcześniej, załadowali go na statek.

Mieliśmy ponad dwugodzinną audiencję u tego wielkiego dostojnika, który wydawał się życzliwie usposobiony i troskliwy. Okazywał duże zainteresowanie, zadawał nam liczne pytania i niezmiennie dotyczył spraw, o które nie pytali jego wysłannicy.

Na zakończenie wywiadu zapytał naszą przyjemność, czy chcemy pozostać w jego kraju, czy wolimy wrócić do „zewnętrznego” świata, o ile uda się odbyć udaną podróż powrotną, przez bariery zamarzniętego pasa które otaczają zarówno północne, jak i południowe otwory ziemi.

Mój ojciec odpowiedział: „Byłoby mi bardzo miło, gdybym wraz z synem odwiedzili wasz kraj i zobaczyli wasz lud, wasze kolegia i pałace muzyki i sztuki, wasze wielkie pola, wasze cudowne lasy. chciałbym spróbować wrócić do naszego domu na „zewnętrznej” powierzchni ziemi. Ten syn jest moim jedynym dzieckiem, a moja dobra żona będzie zmęczona oczekiwaniem na nasz powrót.

„Obawiam się, że nigdy nie będziesz mógł wrócić”, odpowiedział Najwyższy Arcykapłan, „ponieważ droga jest najbardziej niebezpieczna. Jednakże będziesz odwiedzał różne kraje z Julesem Galdeą jako twoją eskortą i zostaniesz obdarzony wszelką uprzejmością i uprzejmością. jesteście gotowi do podjęcia podróży powrotnej, zapewniam was, że wasza łódź, która jest tutaj na wystawie, zostanie umieszczona na wodach rzeki Hiddekel u jej ujścia, a my będziemy wam życzyć szybkości Jehowy”.

Tak zakończyła się nasza jedyna rozmowa z Najwyższym Kapłanem lub Władcą kontynentu.

CZĘŚĆ CZWARTA. W PODZIEMNYM ŚWIECIE

Dowiedzieliśmy się, że mężczyźni nie żenią się, zanim osiągną wiek od siedemdziesięciu pięciu do stu lat, i że wiek, w którym kobiety wchodzą w związek małżeński, jest tylko trochę niższy, i że zarówno mężczyźni, jak i kobiety często żyją od sześciu do ośmiu lat sto lat, aw niektórych przypadkach znacznie starszych.(18)

(18 Józef Flawiusz mówi: „Bóg przedłużył życie patriarchów poprzedzających potop, zarówno ze względu na ich cnoty, jak i aby dać im możliwość doskonalenia nauk geometrii i astronomii, które odkryli; czego nie mogliby zrobić gdyby nie żyli 600 lat, ponieważ dopiero po upływie 600 lat kończy się wielki rok” (Flammarion, Astronomical Myths, Paryż, s. 26).

W ciągu następnego roku odwiedziliśmy wiele wiosek i miasteczek, wśród których wyróżniały się miasta Nigi, Delfi, Hectea, a mój ojciec był wzywany co najmniej pół tuzina razy, aby przejrzał mapy sporządzone z surowego szkice, które pierwotnie dał, przedstawiające podział lądu i wody na „zewnętrznej” powierzchni ziemi.

Pamiętam, jak mój ojciec zauważył, że gigantyczna rasa ludzi w krainie „Dymiącego Boga” miała prawie tak dokładne wyobrażenie o geografii „zewnętrznej” powierzchni ziemi, jak przeciętny profesor college'u w Sztokholmie.

Podczas naszych podróży dotarliśmy do lasu gigantycznych drzew, w pobliżu miasta Delfi. Gdyby Biblia powiedziała, że ​​w Ogrodzie Eden rosną drzewa wysokie na trzysta stóp i średnicy ponad trzydziestu stóp, Ingersollowie, Tom Paine i Wolterowie bez wątpienia uznaliby to stwierdzenie za mit. Jednak to jest opis kalifornijskiej sekwoi gigantea; ale ci kalifornijscy olbrzymy bledną w porównaniu z lasami Goliatów znalezionymi na „wewnętrznym” kontynencie, gdzie obfitują potężne drzewa o wysokości od ośmiuset do tysiąca stóp i średnicy od stu do stu dwudziestu stóp; niezliczonych i tworzących lasy rozciągające się setki mil od morza.

Ludzie są niezwykle muzykalni i wykształceni w niezwykłym stopniu w swoich sztukach i naukach, zwłaszcza w geometrii i astronomii. Ich miasta są wyposażone w rozległe pałace muzyki, gdzie nierzadko aż dwadzieścia pięć tysięcy pożądliwych głosów tej gigantycznej rasy rozbrzmiewa potężnymi chórami najwznioślejszych symfonii.

Dzieci nie powinny uczęszczać do instytucji edukacyjnych przed ukończeniem dwudziestego roku życia. Wtedy zaczyna się ich życie szkolne, które trwa trzydzieści lat, z których dziesięć jest jednakowo poświęconych przez obie płci na naukę muzyki.

Ich głównymi zajęciami są architektura, rolnictwo, ogrodnictwo, hodowla ogromnych stad bydła i budowa charakterystycznych dla tego kraju środków transportu, służących do podróżowania po lądzie i wodzie. Za pomocą jakiegoś urządzenia, którego nie potrafię wyjaśnić, utrzymują ze sobą łączność między najdalszymi częściami ich kraju, dzięki prądom powietrza.

Wszystkie budynki są wznoszone ze szczególnym uwzględnieniem wytrzymałości, trwałości, piękna i symetrii, a ich architektura jest znacznie bardziej atrakcyjna dla oka niż jakakolwiek inna, jaką kiedykolwiek widziałem.

Około trzech czwartych „wewnętrznej” powierzchni ziemi to lądy i około jednej czwartej wody. Istnieje wiele rzek o ogromnych rozmiarach, niektóre płyną w kierunku północnym, a inne na południe. Niektóre z tych rzek mają trzydzieści mil szerokości i to właśnie z tych rozległych dróg wodnych, w skrajnych północnych i południowych częściach „wewnętrznej” powierzchni ziemi, w regionach, w których występują niskie temperatury, znajdują się słodkowodne góry lodowe. uformowany. Następnie są wypychane do morza jak ogromne języki lodu przez nienormalne wezbrania wzburzonych wód, które dwa razy w roku zmiatają wszystko przed nimi.

Widzieliśmy niezliczone okazy ptactwa nie większe niż te spotykane w lasach Europy czy Ameryki. Powszechnie wiadomo, że w ostatnich latach całe gatunki ptaków opuściły ziemię. Pisarz w niedawnym artykule na ten temat mówi:(19)

(19 „Prawie co roku obserwuje się ostateczne wyginięcie jednego lub więcej gatunków ptaków. Spośród czternastu odmian ptaków znalezionych od stulecia na jednej wyspie — zachodnioindyjskiej wyspie St. Thomas — osiem należy teraz zaliczyć do zaginionych .")

Czy nie jest możliwe, aby te ginące gatunki ptaków porzuciły swoje siedliska na zewnątrz i znalazły azyl w „świecie wewnętrznym”?

Czy to w głębi lądu, wśród gór, czy nad brzegiem morza, ptactwo było obfite. Kiedy rozpostarły swoje wielkie skrzydła, niektóre z ptaków zdawały się mierzyć trzydzieści stóp od czubka do czubka. Charakteryzują się dużą różnorodnością i wieloma kolorami. Pozwolono nam wspiąć się na krawędź skały i zbadać gniazdo jaj. W gnieździe było pięć, z których każda miała co najmniej dwie stopy długości i piętnaście cali średnicy.

Po około tygodniu pobytu w mieście Hectea profesor Galdea zabrał nas do zatoki, gdzie wzdłuż piaszczystego brzegu zobaczyliśmy tysiące żółwi. Waham się przed określeniem wielkości tych wielkich stworzeń. Miały od dwudziestu pięciu do trzydziestu stóp długości, od piętnastu do dwudziestu stóp szerokości i pełne siedem stóp wysokości. Kiedy jeden z nich wysunął głowę, wyglądał jak jakiś ohydny morski potwór.

Dziwne warunki „wewnątrz” sprzyjają nie tylko rozległym łąkom porośniętym bujną trawą, lasom gigantycznych drzew i wszelkim rodzajom życia roślinnego, ale także wspaniałemu życiu zwierzęcemu.

Pewnego dnia zobaczyliśmy wielkie stado słoni. Tych potworów z grzmotami i niespokojnie machającymi trąbami było chyba z pięćset. Wyrywali z drzew ogromne konary i deptali mniejsze gałęzie w proch jak krzaki leszczyny. Miałyby średnio ponad 100 stóp długości i od 75 do 85 wysokości.

Kiedy patrzyłem na to cudowne stado olbrzymich słoni, wydawało mi się, że znów mieszkam w bibliotece publicznej w Sztokholmie, gdzie spędziłem dużo czasu, studiując cuda epoki miocenu. Ogarnęło mnie nieme zdumienie, a ojciec zaniemówił z podziwu. Trzymał mnie za ramię w ochronnym uścisku, jakby straszliwa krzywda miała nas ogarnąć. Byliśmy dwoma atomami w tym wielkim lesie i, na szczęście, niezauważeni przez to ogromne stado słoni, które dryfowały tam iz powrotem, podążając za przywódcą, podobnie jak stado owiec. Żerowali wśród rosnących roślin, które napotykali podczas podróży, i od czasu do czasu wstrząsali firmamentem swoim głębokim rykiem.

(20 „Ponadto na wyspie było bardzo dużo słoni i było zaopatrzenie dla wszelkiego rodzaju zwierząt. Także wszystko, co pachnące na ziemi, czy to korzenie, czy zioła, czy lasy, czy destylujące krople kwiatów lub owoce, rosły i kwitły na tej ziemi” (The Cratylus of Platon).

Każdego wieczoru znad lądu unosi się mglista mgła, a deszcz niezmiennie pada raz na dwadzieścia cztery godziny. Ta wielka wilgoć oraz ożywcze światło elektryczne i ciepło prawdopodobnie odpowiadają za bujną roślinność, podczas gdy silnie naładowane powietrze i równomierne warunki klimatyczne mogą mieć wiele wspólnego z gigantycznym wzrostem i długowiecznością wszystkich zwierząt.

Miejscami równinne doliny rozciągały się na wiele mil w każdym kierunku. „Dymiący bóg” w swoim czystym, białym świetle wyglądał spokojnie. Było odurzenie w naładowanym elektrycznie powietrzu, które wachlowało policzek tak delikatnie jak znikający szept. Natura intonowała kołysankę w cichym pomruku wiatrów, których oddech był słodki od zapachu pąków i kwiatów.

Po spędzeniu znacznie więcej niż roku na odwiedzaniu kilku z wielu miast „wewnątrz” świata i dużej części kraju interweniującego, i po ponad dwóch latach od chwili, gdy zostaliśmy zabrani przez wielki statek wycieczkowy na rzekę, postanowiliśmy ponownie zrzucić los na morze i spróbować odzyskać „zewnętrzną” powierzchnię ziemi.

Ogłosiliśmy nasze życzenia, które niechętnie, ale szybko zostały spełnione. Nasi gospodarze przekazali ojcu na jego prośbę różne mapy przedstawiające całą „wewnętrzną” powierzchnię ziemi, jej miasta, oceany, morza, rzeki, zatoki i zatoki. Hojnie zaoferowali również, że dadzą nam wszystkie worki samorodków złota — niektóre z nich wielkości gęsiego jajka — które zechcielibyśmy zabrać ze sobą na naszą małą łódź rybacką.

W odpowiednim czasie wróciliśmy do Jehu, gdzie spędziliśmy miesiąc na naprawianiu i przeglądzie naszej małej łodzi rybackiej. Wszakże był w pogotowiu, ten sam statek "Naz" który oryginalnie nas odkrył, zabrał nas na pokład i popłynął do ujścia rzeki Hiddekel.

Po tym, jak nasi bracia-olbrzymy zwodowali dla nas nasz mały statek, bardzo serdecznie żałowali rozstania i okazywali wielką troskę o nasze bezpieczeństwo. Mój ojciec przysiągł na bogów Odyna i Thora, że ​​z pewnością wróci w ciągu roku lub dwóch i złoży im kolejną wizytę. I tak pożegnaliśmy ich. Przygotowaliśmy się i postawiliśmy żagiel, ale wiatr był słaby. Uspokoiliśmy się w ciągu godziny po tym, jak nasi olbrzymi przyjaciele opuścili nas i wyruszyli w podróż powrotną.

Wiatry nieustannie wiały na południe, to znaczy wiały od północnego otworu ziemi w kierunku tego, o którym wiedzieliśmy, że jest na południu, ale które, zgodnie z palcem wskazującym naszego kompasu, znajdowało się dokładnie na północy.

Przez trzy dni próbowaliśmy płynąć i bić pod wiatr, ale bezskutecznie. Na co mój ojciec powiedział: „Mój synu, powrót tą samą drogą, którą przyszliśmy, jest niemożliwy o tej porze roku. Zastanawiam się, dlaczego wcześniej o tym nie pomyśleliśmy. Jesteśmy tu prawie dwa i pół roku; dlatego , to jest pora roku, kiedy słońce zaczyna świecić na południowym otworze ziemi. W kraju Spitzbergen trwa długa, zimna noc.

"Co powinniśmy zrobić?" zapytałem.

„Jest tylko jedna rzecz, którą możemy zrobić” – odpowiedział mój ojciec – „a mianowicie udać się na południe”. W związku z tym zawrócił statek, dał pełną rafę i zaczął według kompasu na północ, ale w rzeczywistości bezpośrednio na południe. Wiatr był silny i wydawało się, że trafiliśmy na prąd, który płynął z niezwykłą szybkością w tym samym kierunku.

W ciągu zaledwie czterdziestu dni dotarliśmy do Delfi, miasta, które odwiedziliśmy w towarzystwie naszych przewodników Julesa Galdei i jego żony, w pobliżu ujścia rzeki Gihon. Tutaj zatrzymaliśmy się na dwa dni i zostaliśmy bardzo gościnnie ugoszczeni przez tych samych ludzi, którzy przyjęli nas podczas naszej poprzedniej wizyty. Złożyliśmy dodatkowe zapasy i ponownie wypłynęliśmy, podążając za igłą na północ.

Podczas naszej podróży na zewnątrz przeszliśmy przez wąski kanał, który wydawał się być oddzielającym zbiornik wodny między dwoma znacznymi częściami lądu. Po naszej prawej stronie była piękna plaża i postanowiliśmy zrobić rekonesans. Rzuciwszy kotwicę, przebrnęliśmy przez brzeg, aby odpocząć przez jeden dzień przed kontynuowaniem niebezpiecznego przedsięwzięcia na zewnątrz. Rozpaliliśmy ognisko i dorzuciliśmy kilka patyków suchego drewna wyrzuconego na brzeg. Podczas gdy mój ojciec spacerował brzegiem morza, ja przygotowałem kuszącą przekąskę z dostarczonych przez nas zapasów.

Było łagodne, jasne światło, które, jak powiedział mój ojciec, pochodziło od słońca wpadającego przez południową szczelinę ziemi. Tej nocy spaliśmy mocno, a następnego ranka obudziliśmy się wypoczęci, jakbyśmy byli we własnych łóżkach w Sztokholmie.

Po śniadaniu wyruszyliśmy na wyprawę odkrywczą w głąb lądu, ale nie zaszliśmy daleko, gdy zauważyliśmy kilka ptaków, które od razu rozpoznaliśmy jako należące do rodziny pingwinów.

Są ptakami nielotnymi, ale doskonałymi pływakami i ogromnymi rozmiarami, z białą piersią, krótkimi skrzydłami, czarną głową i długimi dziobami. Mają pełne dziewięć stóp wysokości. Spojrzeli na nas z lekkim zdziwieniem, po czym zamiast iść, podeszli do wody i odpłynęli w kierunku północnym.(21)

(21 „Noce na biegunach nigdy nie są tak ciemne jak w innych regionach, gdyż księżyc i gwiazdy wydają się posiadać dwa razy więcej światła i blasku. Ponadto istnieje ciągłe światło, którego różnorodne odcienie i gra są wśród najdziwniejsze zjawiska przyrody” — Rambrosson's Astronomy).

Wydarzenia, które miały miejsce w ciągu następnych stu lub więcej dni, żebrak opisu. Byliśmy na otwartym i bez lodu morzu. Miesiącem, który uznawaliśmy za listopad lub grudzień, i wiedzieliśmy, że tak zwany biegun południowy jest skierowany w stronę słońca. Dlatego wychodząc i oddalając się od wewnętrznego elektrycznego światła „Dymnego Boga” i jego genialnego ciepła, spotkalibyśmy się ze światłem i ciepłem słońca, wpadającym przez południowe otwarcie ziemi. Nie pomyliliśmy się.(22)

(22 „Faktem, który nadaje fenomenowi zorzy polarnej największe znaczenie, jest to, że ziemia staje się samoświetlna; że oprócz światła, które jako planeta jest odbierane z ciała centralnego, wykazuje zdolność do podtrzymywania procesu świetlnego właściwe sobie.” — Humboldt).

Były chwile, kiedy nasza mała łódź, napędzana ciągłym i uporczywym wiatrem, przebijała się przez wody jak strzała. Rzeczywiście, gdybyśmy napotkali ukrytą skałę lub przeszkodę, nasz mały statek zostałby zmiażdżony na drewno na podpałkę.

W końcu zdaliśmy sobie sprawę, że atmosfera zdecydowanie się ochładza, a kilka dni później daleko po lewej stronie dostrzeżono góry lodowe. Mój ojciec argumentował, i słusznie, że wiatry, które wypełniały nasze żagle, pochodziły z ciepłego klimatu „wewnątrz”. Pora roku była dla nas z pewnością najbardziej pomyślna, aby rzucić się w świat „zewnętrzny” i spróbować przepchnąć nasz rybacki slup przez otwarte kanały zamarzniętej strefy otaczającej regiony polarne.

Wkrótce znaleźliśmy się wśród okładów lodowych i jak nasza mała łódź przedostała się przez nie. wąskimi kanałami i uniknął zmiażdżenia, nie wiem. Kompas zachowywał się w ten sam pijacki i zawodny sposób, przejeżdżając przez południową krzywiznę lub krawędź skorupy ziemskiej, jak to robił podczas naszej podróży powrotnej północnym wejściem. Obracał się, opadał i wydawał się opętany.(23)

(23 Kapitan Sabine, na stronie 105 w „Podróżach w regionach arktycznych” mówi: „Geograficzne określenie kierunku i natężenia sił magnetycznych w różnych punktach powierzchni ziemi zostało uznane za przedmiot zasługujący na szczególne badania. Aby zbadać w różnych częściach globu deklinację, nachylenie i intensywność siły magnetycznej oraz ich okresowe i sekularne zmiany, a także wzajemne relacje i zależności, można było należycie zbadać tylko w stałych obserwatoriach magnetycznych.)

Pewnego dnia, gdy leniwie spoglądałem przez burtę slupu na czystą wodę, mój ojciec krzyknął: „Breakery przed nami!”. Patrząc w górę, zobaczyłem przez unoszącą się mgłę biały obiekt, który wznosił się na wysokość kilkuset stóp, całkowicie odcinając nasz postęp. Opuściliśmy żagiel natychmiast i nie za wcześnie. Po chwili znaleźliśmy się między dwiema monstrualnymi górami lodowymi. Każdy stłoczył się i ocierał o inną górę lodu. Byli jak dwaj bogowie wojny walczący o dominację. Byliśmy bardzo zaniepokojeni. Rzeczywiście, byliśmy między liniami królewskiej bitwy; dźwięczny grzmot miażdżącego lodu przypominał nieustające salwy artylerii. Bloki lodu większe niż dom były często podnoszone na wysokość stu stóp przez potężną siłę bocznego nacisku; drżały i kołysały się tam iz powrotem przez kilka sekund, po czym spadały z ogłuszającym rykiem i znikały w spienionych wodach. W ten sposób przez ponad dwie godziny trwała walka lodowych olbrzymów.

Wydawało się, że nadszedł koniec. Ciśnienie lodu było ogromne i choć nie wpadliśmy w niebezpieczną część zatoru, a chwilowo byliśmy bezpieczni, to falowanie i rozdzieranie ton lodu spadającego tu i ówdzie z pluskiem w wodną głębię wypełniło nas z drżącym strachem.

W końcu, ku naszej wielkiej radości, kruszenie lodu ustało iw ciągu kilku godzin wielka masa powoli się rozstąpiła i, jak gdyby dokonany został akt Opatrzności, tuż przed nami leżał otwarty kanał. Czy powinniśmy zapuścić się naszym małym rzemiosłem w ten otwór? Gdyby ciśnienie znów się pojawiło, nasz mały slup i my sami zostalibyśmy zmiażdżeni w nicość. Postanowiliśmy zaryzykować i zgodnie z tym podnieśliśmy żagiel na sprzyjający wiatr i wkrótce ruszyliśmy jak koń wyścigowy, pokonując rękawicę tego nieznanego wąskiego kanału otwartej wody.

CZĘŚĆ PIĄTA. WŚRÓD LODÓW

Przez następne czterdzieści pięć dni nasz czas upłynął na unikaniu gór lodowych i polowaniu na kanały; w istocie, gdybyśmy nie byli łaskawi silnym południowym wiatrem i małą łódką, wątpię, czy ta historia mogłaby kiedykolwiek zostać przekazana światu.

W końcu nadszedł poranek, kiedy ojciec powiedział: „Synu, chyba mamy już wracać do domu. Już prawie przeszliśmy przez lód. Patrz! przed nami otwarta woda”.

Było jednak kilka gór lodowych, które płynęły daleko na północ na otwarte wody, wciąż przed nami po obu stronach, rozciągając się na wiele mil. Bezpośrednio przed nami i według kompasu, który teraz się wyprostował, na północ, znajdowało się otwarte morze.

„Cóż za cudowną historię mamy do opowiedzenia mieszkańcom Sztokholmu”, kontynuował mój ojciec, podczas gdy wyraz wybaczalnego uniesienia rozjaśnił jego szczerą twarz. „I pomyśl o bryłkach złota schowanych w ładowni!”

Wypowiedziałem miłe słowa pochwały dla mojego ojca, nie tylko dla jego męstwa i wytrwałości, ale także dla jego odważnej śmiałości jako odkrywcy i za odbycie podróży, która teraz obiecywała pomyślny koniec. Byłem też wdzięczny, że zebrał bogactwo złota, które nosiliśmy do domu.

Gratulując sobie dobrych zapasów żywności i wody, które wciąż mieliśmy pod ręką, i niebezpieczeństw, którym uniknęliśmy, byliśmy zaskoczeni, słysząc najbardziej przerażającą eksplozję, spowodowaną rozerwaniem ogromnej góry lodu. Był to ogłuszający ryk, przypominający wystrzał z tysiąca armat. Płynęliśmy w tym czasie z wielką prędkością i tak się złożyło, że znaleźliśmy się w pobliżu monstrualnej góry lodowej, która na pozór była równie nieruchoma jak skalista wyspa. Wydawało się jednak, że góra lodowa pękła i rozpadała się, po czym równowaga potwora, po którym płynęliśmy, została zniszczona i zaczął się od nas zanurzać. Mój ojciec szybko przewidział niebezpieczeństwo, zanim zdałem sobie sprawę z jego strasznych możliwości.

Nasza łódź spadła z powrotem na górę lodową, która w tym czasie zmieniła stronę obok nas na szczyt. Mój ojciec wciąż był w łodzi, zaplątany w takielunek, podczas gdy mnie odrzucono jakieś dwadzieścia stóp dalej.

Szybko zerwałem się na równe nogi i krzyknąłem do ojca, który odpowiedział: „Wszystko w porządku”. Właśnie wtedy olśniło mnie uświadomienie. Horror nad horrorem! Krew zamarła mi w żyłach. Góra lodowa wciąż była w ruchu, a jej wielki ciężar i siła w przewróceniu się spowodowały jej chwilowe zanurzenie. W pełni zdawałem sobie sprawę, jaki zasysający wir stworzy pośród światów wody ze wszystkich stron. Wpadną w depresję z całą furią, jak wilki o białych kłach, żądne ludzkiej zdobyczy.

Pamiętam, że w tej największej chwili psychicznej udręki spojrzałem na naszą łódź, która leżała na boku, i zastanawiałem się, czy może się wyprostować i czy mój ojciec zdoła uciec. Czy to koniec naszych zmagań i przygód? Czy to była śmierć? Wszystkie te pytania przemknęły mi przez głowę w ułamku sekundy, a chwilę później toczyłem walkę na śmierć i życie. Ciężki monolit lodu zapadł się pod powierzchnię, a lodowate wody bulgotały wokół mnie w szaleńczym gniewie. Leżałem w spodku, a woda lała się ze wszystkich stron. Jeszcze chwila i straciłem przytomność.

Kiedy częściowo odzyskałem zmysły i obudziłem się z omdlenia na wpół utopionego człowieka, znalazłem się mokry, sztywny i prawie zamarznięty, leżąc na górze lodowej. Ale ani śladu po moim ojcu ani po naszym małym szalupie rybackim. Potworna góra odzyskała siły i dzięki nowej równowadze uniosła głowę na wysokość około pięćdziesięciu stóp nad falami. Szczyt tej lodowej wyspy był płaskowyżem o szerokości około pół akra.

Bardzo kochałem mojego ojca i byłem pogrążony w smutku z powodu okropności jego śmierci. Narzekałem na los, że mnie też nie pozwolono spać z nim w głębinach oceanu. W końcu wstałem i rozejrzałem się dookoła. Na górze niebo z purpurowymi kopułami, pod spodem bezbrzeżny zielony ocean i tylko od czasu do czasu dostrzegalna góra lodowa! Moje serce zatonęło w beznadziejnej rozpaczy. Ostrożnie przedarłem się przez górę na drugą stronę, mając nadzieję, że nasz kuter wyprostował się.

Czy ośmieliłem się myśleć, że to możliwe, że mój ojciec wciąż żył? To był tylko promyk nadziei, który zapalił się w moim sercu. Ale oczekiwanie rozgrzało mi krew w żyłach i zaczęło płynąć niczym rzadki stymulant przez każde włókno mojego ciała.

Podkradłem się blisko urwistej strony góry lodowej i zajrzałem daleko w dół, mając nadzieję, wciąż mając nadzieję. Potem okrążyłem górę, skanując każdy metr drogi i tak krążyłem w kółko. Jedna część mojego mózgu z pewnością stawała się maniakalna, podczas gdy druga część, jak sądzę i tak jest do dziś, była całkowicie racjonalna.

Zdawałem sobie sprawę, że okrążyłem to miejsce kilkanaście razy, i chociaż część mojej inteligencji wiedziała, że ​​nie ma cienia nadziei, to jednak jakaś dziwna, fascynująca aberracja oczarowała mnie i zmusiła, bym nadal łudził się oczekiwaniami. Druga część mojego mózgu zdawała się mówić mi, że chociaż nie ma możliwości, aby mój ojciec żył, to jednak jeśli przestanę odbywać okrężną pielgrzymkę, jeśli zatrzymam się na chwilę, będzie to przyznanie się do porażki i, jeśli Robiąc to, czułem, że powinienem oszaleć. Tak więc godzina za godziną chodziłem w kółko, bojąc się zatrzymać i odpocząć, ale fizycznie bezsilny, by kontynuować znacznie dłużej. Oh! zgroza o zgrozo! zostać wyrzuconym na ten szeroki obszar wód bez jedzenia i picia, i tylko zdradziecką górą lodową dla trwałego miejsca. Serce we mnie zamarło, a wszelkie pozory nadziei rozwiały się w czarną rozpacz.

Wtedy ręka Wybawiciela została wyciągnięta i śmiertelna cisza samotności, która szybko stawała się nieznośna, została nagle przerwana wystrzałem z armaty sygnalizacyjnej. Ze zdumieniem spojrzałem w górę, gdy zobaczyłem, w odległości mniejszej niż pół mili, statek wielorybniczy zmierzający w moją stronę z pełnymi żaglami.

Najwyraźniej moja ciągła aktywność na górze lodowej przyciągnęła ich uwagę. Zbliżając się, wypuścili łódź i schodząc ostrożnie do brzegu, zostałem uratowany i nieco później zabrany na pokład statku wielorybniczego.

Znalazłem, że to szkocki wielorybnik, "The Arlington". We wrześniu opuściła Dundee i natychmiast wyruszyła na Antarktydę w poszukiwaniu wielorybów. Kapitan, Angus MacPherson, wydawał się życzliwie usposobiony, ale w kwestiach dyscypliny, jak się wkrótce dowiedziałem, miał żelazną wolę. Kiedy próbowałem mu powiedzieć, że przybyłem z „wnętrza” ziemi, kapitan i oficer spojrzeli na siebie, pokręcili głowami i nalegali, aby położyć mnie na koi pod ścisłym nadzorem lekarza okrętowego.

Byłem bardzo słaby z braku jedzenia i nie spałem od wielu godzin. Jednak po kilku dniach odpoczynku wstałem pewnego ranka i ubrałem się nie pytając o pozwolenie lekarza ani nikogo innego i powiedziałem im, że jestem zdrowy na umyśle jak każdy.

Kapitan posłał po mnie i ponownie wypytywał, skąd się wziąłem i jak znalazłem się sam na górze lodowej na dalekim Oceanie Antarktycznym. Odpowiedziałem, że właśnie przybyłem z „wnętrza” ziemi i przystąpiłem do opowiedzenia mu, jak mój ojciec i ja udaliśmy się przez Spitzbergen i wyszliśmy przez kraj bieguna południowego, po czym zostałem umieszczony w okowy. Słyszałem później, jak kapitan powiedział oficerowi, że oszalałem jak marcowy zając i że muszę pozostać w zamknięciu, dopóki nie odzyskam rozumu na tyle, by złożyć zeznanie o sobie zgodnie z prawdą.

W końcu, po wielu prośbach i obietnicach, zostałem zwolniony z kajdan. Postanowiłem wtedy wymyślić jakąś historię, która zadowoli kapitana i nigdy więcej nie wspominać o mojej podróży do krainy „Dymnego Boga”, przynajmniej dopóki nie będę bezpieczny wśród przyjaciół.

W ciągu dwóch tygodni pozwolono mi chodzić i zająć moje miejsce jako jeden z marynarzy. Nieco później kapitan poprosił mnie o wyjaśnienie. Powiedziałem mu, że moje doświadczenie było tak okropne, że obawiam się o swoją pamięć, i błagałem go, aby pozwolił mi pozostawić to pytanie bez odpowiedzi do jakiegoś czasu w przyszłości. „Myślę, że znacznie zdrowiejesz” – powiedział – „ale nie jesteś jeszcze całkiem zdrowy na umyśle”. „Pozwól mi wykonać taką pracę, jaką możesz zlecić”, odpowiedziałem, „a jeśli to ci nie zrekompensuje wystarczająco, zapłacę ci natychmiast po przybyciu do Sztokholmu - do ostatniego grosza”. W ten sposób sprawa się uspokoiła.

Gdy wreszcie dotarłem do Sztokholmu, jak już opisałem, dowiedziałem się, że moja dobra matka odeszła po swoją nagrodę ponad rok temu. Opowiedziałem też, jak później zdrada krewnego zaprowadziła mnie do domu wariatów, gdzie przebywałem przez dwadzieścia osiem lat – pozornie niekończących się lat – a jeszcze później, po uwolnieniu, jak wróciłem do życia rybaka , podążając za nią wytrwale przez dwadzieścia siedem lat, potem jak przybyłem do Ameryki, a wreszcie do Los Angeles w Kalifornii. Ale to wszystko może być mało interesujące dla czytelnika. Rzeczywiście, wydaje mi się, że kulminacja moich cudownych podróży i dziwnych przygód nastąpiła, gdy szkocki żaglowiec zabrał mnie z góry lodowej na Oceanie Antarktycznym.

CZĘŚĆ SZÓSTA. WNIOSEK

Kończąc tę ​​historię moich przygód, pragnę stwierdzić, że głęboko wierzę, że nauka o kosmologii Ziemi jest jeszcze w powijakach. Jest tak wiele rzeczy, których nie wyjaśnia dzisiejsza światowa wiedza i tak pozostanie, dopóki ziemia „Dymiącego Boga” nie zostanie poznana i uznana przez naszych geografów.

Jest to kraina, z której pochodzą wielkie kłody cedru, które odkrywcy znaleźli na otwartych wodach daleko za północnym krańcem skorupy ziemskiej, a także ciała mamutów, których kości znajdują się w rozległych pokładach na wybrzeżu Syberii.

Północni odkrywcy dokonali wiele. Sir John Franklin, De Haven Grinnell, Sir John Murray, Kane, Melville, Hall, Nansen, Schwatka, Greely, Peary, Ross, Gerlache, Bernacchi, Andree, Amsden, Amundson i inni starali się szturmować zamarzniętą cytadelę tajemnicy .

Mocno wierzę, że Andree i jego dwaj dzielni towarzysze, Strindberg i Fraenckell, którzy odpłynęli balonem „Oreon” z północno-zachodniego wybrzeża Spitzbergenu tego niedzielnego popołudnia 11 lipca 1897 roku, są teraz w świecie „wewnętrznym” i bez wątpienia są zabawiane, tak jak mój ojciec i ja byliśmy zabawiani przez życzliwą rasę olbrzymów zamieszkującą wewnętrzny kontynent atlantycki.

Mając, na swój skromny sposób, wiele lat poświęconych tym zagadnieniom, dobrze znam przyjęte definicje grawitacji, jak również przyczynę przyciągania igły magnetycznej i jestem gotów powiedzieć, że jestem głęboko przekonany, iż na igłę wpływają wyłącznie prądy elektryczne, które całkowicie otaczają ziemię jak ubranie, oraz że te prądy elektryczne w nieskończonym obwodzie wychodzą z południowego krańca ziemskiego cylindrycznego otworu, rozpraszając się i rozprzestrzeniając po całej „zewnętrznej” powierzchni, oraz szaleńczo pędząc w kierunku bieguna północnego. I chociaż te prądy pozornie rozbijają się w przestrzeni na krzywej lub krawędzi Ziemi, to jednak ponownie opadają do „wewnątrz”

(24 „Pan Lemstrom doszedł do wniosku, że wyładowanie elektryczne, które można było zobaczyć jedynie za pomocą spektroskopu, zachodziło na powierzchni ziemi wokół niego i że z pewnej odległości wyglądałoby to jak słaby pokaz Aurory, zjawisko bladego i płonącego światła, które czasami można zobaczyć na szczytach Gór Spitzbergenu” (The Arctic Manual, strona 739).

Co do grawitacji, nikt nie wie, co to jest, ponieważ nie ustalono, czy to ciśnienie atmosferyczne powoduje upadek jabłka, czy też 150 mil pod powierzchnią ziemi, rzekomo w połowie głębokości skorupy ziemskiej , istnieje jakaś potężna atrakcja, która go przyciąga. Dlatego studenci fizyki nie wiedzą, czy jabłko opuszczające konar jest ciągnięte, czy też pchane w dół do najbliższego punktu oporu.

Sir James Ross twierdził, że odkrył biegun magnetyczny na mniej więcej siedemdziesięciu czterech stopniach szerokości geograficznej. To jest błędne - biegun magnetyczny znajduje się dokładnie w połowie odległości przez skorupę ziemską. Tak więc, jeśli skorupa ziemska ma trzysta mil grubości, jak oceniam odległość, to biegun magnetyczny jest niewątpliwie sto pięćdziesiąt mil pod powierzchnią ziemi, nie ma znaczenia, gdzie przeprowadza się test. I w tym konkretnym punkcie, sto pięćdziesiąt mil pod powierzchnią, grawitacja ustaje, zostaje zneutralizowana; a kiedy przekroczymy ten punkt w kierunku „wewnętrznej” powierzchni ziemi, odwrotne przyciąganie geometrycznie rośnie w siłę, aż do pokonania pozostałych stu pięćdziesięciu mil odległości,

Tak więc, gdyby wywiercić dziurę w skorupie ziemskiej w Londynie, Paryżu, Nowym Jorku, Chicago lub Los Angeles na odległość trzystu mil, połączyłaby ona dwie powierzchnie. Podczas gdy bezwładność i pęd ciężarka spadającego z „zewnętrznej” powierzchni przeniósłby go daleko poza środek magnetyczny, to jednak przed dotarciem do „wewnętrznej” powierzchni ziemi stopniowo zmniejszałby prędkość, po przekroczeniu półmetka, w końcu zatrzymać się i natychmiast opaść z powrotem w kierunku "zewnętrznej" powierzchni, i kontynuować w ten sposób oscylowanie, jak kołysanie wahadła z usuniętą mocą, aż w końcu spocznie ono w środku magnetycznym, lub w tym konkretnym punkcie dokładnie w połowie odległość między „zewnętrzną” powierzchnią a „

Ruch obrotowy Ziemi w jej codziennym wirowaniu po spirali — z prędkością większą niż tysiąc mil na godzinę, czyli około siedemnaście mil na sekundę — czyni z niej olbrzymie ciało wytwarzające elektryczność, ogromną maszynę, potężny prototyp mizernego dynama stworzonego przez człowieka, który w najlepszym przypadku jest jedynie marną imitacją oryginału natury.

Doliny tego wewnętrznego kontynentu Atlantydy, graniczące z górnymi wodami najdalszej północy, są w sezonie pokryte najwspanialszymi i bujniejszymi kwiatami. Nie setki i tysiące, ale miliony akrów, z których pyłek lub kwiaty są przenoszone daleko w prawie każdym kierunku przez spiralne wirowanie ziemi i wynikające z tego poruszenie wiatru, i to właśnie te kwiaty lub pyłki z rozległych łąki „wewnątrz”, które produkują kolorowe śniegi regionów arktycznych, które tak zadziwiły północnych odkrywców.(25)

(25 Kane, t. I, s. 44, mówi: „Przed południem 5 sierpnia minęliśmy 'karmazynowe klify' Sir Johna Rossa. Plamy czerwonego śniegu, od których wywodzą swoją nazwę, były wyraźnie widoczne z odległości dziesięć mil od wybrzeża”.

La Chambre, w relacji z wyprawy balonowej Andree, na stronie 144, mówi: „Na wyspie Amsterdam śnieg jest zabarwiony na czerwono na znacznej odległości, a uczeni zbierają go, aby zbadać go pod mikroskopem. W rzeczywistości przedstawia , pewne osobliwości; uważa się, że zawiera bardzo małe rośliny. Scoresby, słynny wielorybnik, już to zauważył.”)

Nie ulega wątpliwości, że ta nowa kraina „wewnątrz” jest domem, kolebką rasy ludzkiej i patrząc z punktu widzenia dokonanych przez nas odkryć, musi z konieczności mieć najważniejsze znaczenie dla wszystkich fizycznych, paleontologicznych, archeologicznych, filologicznych i mitologiczne teorie starożytności.

Ta sama idea powrotu do krainy tajemnic – do samego początku – do początków człowieka – znajduje się w egipskich tradycjach wcześniejszych ziemskich regionów bogów, bohaterów i ludzi, z historycznych fragmentów Manethona, w pełni zweryfikowanych przez zapisy historyczne zaczerpnięte z nowszych wykopalisk w Pompejach, a także tradycje Indian północnoamerykańskich.

Jest już godzina po północy — nadszedł nowy rok 1908, a jest to jego trzeci dzień, a skończywszy wreszcie zapis moich dziwnych podróży i przygód, które chcę przekazać światu, jestem gotowy, a nawet tęsknota za spokojnym odpoczynkiem, który, jak jestem pewna, nastąpi po życiowych próbach i perypetiach. Jestem stary od lat, dojrzały zarówno w przygodach, jak i smutkach, ale bogaty w kilku przyjaciół, których umocniłem w swoich zmaganiach o prowadzenie sprawiedliwego i prawego życia. Jak historia, która jest prawie opowiedziana, moje życie odpływa. Przeczucie jest we mnie silne, że nie dożyję wschodu kolejnego słońca. Na tym kończę moją wiadomość. OLAF JANSEN.

CZĘŚĆ SIÓDMA. SŁOWO AUTORA

ZNALAZŁEM wiele trudności w rozszyfrowaniu i zredagowaniu rękopisów Olafa Jansena. Pozwoliłem sobie jednak zrekonstruować tylko kilka wyrażeń, a czyniąc to, w żaden sposób nie zmieniłem ducha ani znaczenia. Poza tym oryginalny tekst nie został ani dodany, ani z niego wzięty.

Nie mogę wyrazić swojej opinii na temat wartości i wiarygodności wspaniałych wypowiedzi Olafa Jansena. Podany tu opis dziwnych krain i ludzi przez niego odwiedzonych, lokalizacja miast, nazwy i kierunki rzek oraz inne informacje tutaj połączone, są zgodne pod każdym względem z przybliżonymi rysunkami przekazanymi mi przez tego starożytnego Normana, które to rysunki wraz z rękopisem mam zamiar w późniejszym terminie przekazać Smithsonian Institution, aby zachować dla dobra osób zainteresowanych tajemnicami „Najdalszej Północy” — zamrożony krąg ciszy. Jest pewne, że w literaturze wedyjskiej jest wiele rzeczy, w „Józefie”, „Odysei”, „Iliadzie”,

KONIEC